به دنبال علی کريمی و مهدی مهدوی کيا، وحيد هاشميان بازيکن تيم بوخوم آلمان هم در سايت شخصی خود از تيم ملی فوتبال ايران اعلام کناره گيری کرد.
او به مانند کريمی و مهدوی کيا دليل کناره گيری اش را دادن فرصت به جوانترها و همراه با آرزوی موفقيت برای تيم ملی عنوان کرد.
هاشميان يکی از هفت بازيکنی بود که در آخرين مسابقه تيم ملی فوتبال ايران در راه جام جهانی ۲۰۱۰ با مچ بند سبز به ميدان ورزشگاه جام جهانی سئول رفت و به هنگامی که شش بازيکن ايرانی – مهدی مهدوی کيا، علی کريمی، جواد نکونام، مسعود شجاعی، حسين کعبی و محمد نصرتی – با مچ بند سبز بازی را شروع کردند، او با اين علامت اعتراض به دولت جمهوری اسلامی با مچ بند بر روی نيمکت ذخيره ها نشست.
در نيمه دوم بازيکنان مجبور به برداشتن مچ بندی شدند که رنگ آن مظهر حمايت و همبستگی ملت ايران در روزهای اوج اعتراض های خونين خيابانی شده بود.
هاشميان در دقيقه های پايانی به ميدان رفت و تساوی يک بر يک در زمين حريف به حذف ايران در راه جام جهانی آفريقای جنوبی منجر شد.
بازتاب گسترده کنش بازيکنان ايرانی در رسانه های معروف بين المللی واکنش شديدتر رسانه های داخلی وابسته به جناح محمود احمدی نژاد را به همراه داشت. روزنامه دولتی ايران از بازنشستگی چهار بازيکنی خبر داد که علاوه بر مهدوی کيا، کريمی و هاشميان، نام حسين کعبی ۲۴ ساله نفر چهارم آن بود.
خبر بازنشستگی اجباری ملی پوشان ايرانی فدراسيون بين المللی فوتبال را وادار به مداخله کرد و پس از اين که فدراسيون فوتبال ايران در مورد قانون محروميت بازيکن به دليل پوشش به عنوان يک حرکت سياسی جامعه حاکم بر فوتبال جهان را مورد پرسش قرار داد، فيفا هفته پيش طی نامه ای مچ بند سبز بازيکنان ايرانی را بلامانع اعلام کرد.
وحيد هاشميان از بازيکنان محجوب و خود ساخته ای است که از بازيهای آسيايی ۱۹۹۸ پيراهن تيم ملی ايران را بتن کرد.
او در سال ۱۹۹۹ به تيم هامبورگ آلمان پيوست و در فصل فوتبال ۲۰۰۴ يکی از گلزنان برتر بوندس ليگا در تيم بوخوم شد. او به دليل پرشهای درجا و ضربه های سرش در آلمان به عنوان «هلی کوپتر» شهرت يافت. هاشميان پس از دورانی که برای بازی ملی مورد بی مهری فدراسيون فوتبال قرار گرفت و بازيهای مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۲ را در اوج آمادگی از دست داد، برای جام جهانی ۲۰۰۶ بار ديگر به تيم ملی دعوت شد و با گلهای حساسی که زد با تيم ملی ايران به جام جهانی آلمان صعود کرد.
هاشميان در سايت شخصی خود عنوان کرد: « اکنون در مقطعی قرار گرفته ام که ترجيح می دهم جوان ها جای مرا در تيم ملی بگيرند و اميدوارم تيم ملی فوتبال ايران در رقابت های آتی همواره موفق و پيروز باشد. تمام سعی و تلاشم را بکار می بندم تا در ادامه دوران فوتبال خود با نام ايران و به عنوان يک ايرانی در تيم های خارجی بدرخشم.»
بازيکن نام آشنای فوتبال آلمان آرزو کرد که روزی سرمربی تيم ملی ايران شود و تجربيات خود را در اختيار اين تيم قرار دهد.
او به مانند کريمی و مهدوی کيا دليل کناره گيری اش را دادن فرصت به جوانترها و همراه با آرزوی موفقيت برای تيم ملی عنوان کرد.
هاشميان يکی از هفت بازيکنی بود که در آخرين مسابقه تيم ملی فوتبال ايران در راه جام جهانی ۲۰۱۰ با مچ بند سبز به ميدان ورزشگاه جام جهانی سئول رفت و به هنگامی که شش بازيکن ايرانی – مهدی مهدوی کيا، علی کريمی، جواد نکونام، مسعود شجاعی، حسين کعبی و محمد نصرتی – با مچ بند سبز بازی را شروع کردند، او با اين علامت اعتراض به دولت جمهوری اسلامی با مچ بند بر روی نيمکت ذخيره ها نشست.
در نيمه دوم بازيکنان مجبور به برداشتن مچ بندی شدند که رنگ آن مظهر حمايت و همبستگی ملت ايران در روزهای اوج اعتراض های خونين خيابانی شده بود.
هاشميان در دقيقه های پايانی به ميدان رفت و تساوی يک بر يک در زمين حريف به حذف ايران در راه جام جهانی آفريقای جنوبی منجر شد.
بازتاب گسترده کنش بازيکنان ايرانی در رسانه های معروف بين المللی واکنش شديدتر رسانه های داخلی وابسته به جناح محمود احمدی نژاد را به همراه داشت. روزنامه دولتی ايران از بازنشستگی چهار بازيکنی خبر داد که علاوه بر مهدوی کيا، کريمی و هاشميان، نام حسين کعبی ۲۴ ساله نفر چهارم آن بود.
خبر بازنشستگی اجباری ملی پوشان ايرانی فدراسيون بين المللی فوتبال را وادار به مداخله کرد و پس از اين که فدراسيون فوتبال ايران در مورد قانون محروميت بازيکن به دليل پوشش به عنوان يک حرکت سياسی جامعه حاکم بر فوتبال جهان را مورد پرسش قرار داد، فيفا هفته پيش طی نامه ای مچ بند سبز بازيکنان ايرانی را بلامانع اعلام کرد.
وحيد هاشميان از بازيکنان محجوب و خود ساخته ای است که از بازيهای آسيايی ۱۹۹۸ پيراهن تيم ملی ايران را بتن کرد.
او در سال ۱۹۹۹ به تيم هامبورگ آلمان پيوست و در فصل فوتبال ۲۰۰۴ يکی از گلزنان برتر بوندس ليگا در تيم بوخوم شد. او به دليل پرشهای درجا و ضربه های سرش در آلمان به عنوان «هلی کوپتر» شهرت يافت. هاشميان پس از دورانی که برای بازی ملی مورد بی مهری فدراسيون فوتبال قرار گرفت و بازيهای مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۲ را در اوج آمادگی از دست داد، برای جام جهانی ۲۰۰۶ بار ديگر به تيم ملی دعوت شد و با گلهای حساسی که زد با تيم ملی ايران به جام جهانی آلمان صعود کرد.
هاشميان در سايت شخصی خود عنوان کرد: « اکنون در مقطعی قرار گرفته ام که ترجيح می دهم جوان ها جای مرا در تيم ملی بگيرند و اميدوارم تيم ملی فوتبال ايران در رقابت های آتی همواره موفق و پيروز باشد. تمام سعی و تلاشم را بکار می بندم تا در ادامه دوران فوتبال خود با نام ايران و به عنوان يک ايرانی در تيم های خارجی بدرخشم.»
بازيکن نام آشنای فوتبال آلمان آرزو کرد که روزی سرمربی تيم ملی ايران شود و تجربيات خود را در اختيار اين تيم قرار دهد.