خانوادهها نگران ، زندانيان، معترض و مسئولان در سکوت‌اند. از وقتی زنان زندانی سياسی از زندان رجايی‌شهر به بازداشتگاه نيروی انتظامی در بيابان‌های اطراف ورامين منتقل شده‌اند، شرايط همين است.
حالا تعدادی از اعضای خانوادههای زنان زندانی سياسی موفق به ديدار آنها شده‌اند. ديدارهای کوتاه چند دقيقه‌ای در قرچک ورامين که بر نگرانی‌ها افزوده است.
زندان قرچک هم مثل زندان کهريزک در حوزه‌ی مسئوليت نيروی انتظامی اداره می‌شود و اين همان چيزی است که نگرانی‌ها را تشديد می‌کند : بازتوليد کهريزک.
ناصح فريدی، سخنگوی کميته‌ی دانشجويی دفاع از زندانيان سياسی در همين زمينه می‌گويد: «زندان قرچک ورامين در اختيار نيروی انتظامی است، مثل زندان کهريزک که در حاشيه‌های تهران قرار گرفته بود. نيروی انتظامی هم کوچک‌ترين انعطافی در جوابگويی به مسئولان ذی‌ربط ندارد و امکان دارد آن فاجعه‌های انسانی که در کهريزک اتفاق افتاد با اين شيوه و با مسئوليت نيروی انتظامی در ورامين باز هم اتفاق بيفتد.»
آقای فريدی که در ايران به مهندسی ساختمان هم اشتغال داشته می‌گويد وضعيت قرچک به شکلی است که پيمانکارهای ساختمانی هم توان ماندن و کار کردن در اين زندان را ندارند :
« قبل از اينکه من از ايران خارج شوم، به عنوان پيمانکار ساختمانی يک سری کارهای اجرايی در قرچک به من پيشنهاد شده بود، هر چند که من نتوانستم آن کار را انجام بدهم اما نقشه‌ی فيزيکی قرچک را ديدم. اين زندان در دل بيابان‌های سوزان قرار گرفته و جای بسيار گرم و در فصل سرما، بسيار سردی است. دوستان من که در آنجا کار کردهاند،اين مکان را به جهنم‌دره تشبيه کرده و می‌گفتند شرايط به شکلی است که حتا خيلی از پيمانکاران هم نتوانستند در آنجا کار کنند.»
حالا دست کم ۲۰۰ زندانی زن در قرچک ورامين نگه‌داری می‌شوند. شبنم مددزاده، فريبا کمال‌آبادی، مهوش ثابت و چهره‌های ديگری از فعالان سياسی، مدنی و دانشجويی از جمله مهمان‌های تازه‌ی قرچک هستند. شبنم مددزاده ، دبير سياسی سابق انجمن اسلامی دانشجويان دانشگاه تربيت معلم تهران از زندانيانی است که در چند روز گذشته موفق به ديداری چند دقيقه‌ای با خواهر خود شده است.
پدر خانم مددزاده از وضعيت او و ساير زنان در قرچک می‌گويد:
«هشت دقيقه ملاقات داشتند و در اين هشت دقيقه شبنم از وضعيت زندان هر چه را بوده گفته. اگر هم او نگويد ما خودمان می‌دانيم که زندان وضعيت خوبی ندارد. چند تا سوله است که سيصد نفر را آنجا ريخته‌اند. آب ندارند. هوا ندارند. برای هواخوری که بيرون می‌روند، مثل مرغ کنار هم هستند. به هر ده نفر شايد يک متر جا برسد. شبنم وقتی پيش از اين به ديدنش می‌رفتيم يا با او حرف می‌‌زديم با لفظ و زبان خوب حرف می زد اما ديروز که به اندازه‌ی يک دقيقه فقط با من حرف زد، بر من اثری گذاشت که ای کاش صدای او را نمی‌شنيدم.»
آقای مددزاده همچنين از پی‌گيری‌های بی‌نتيجه‌ی خانوادهها هم می‌گويد:
« به مراجع قضايی مراجعه کردم اما هيچ جوابی به من ندادند. نه به من به هيچ کدام از خانوادههای زندانيان که آمده بودند. هيچ کس جواب نداد. ما هم نامه‌ای نوشتيم و انداختيم آنجا و آمديم.»
گزارش‌هايی که از زندانهای ايران می‌رسد، حاکی از وضعيت زير استاندارد زندان‌هاست. آيا نظارتی يا دخالتی از سوی جامعه بين‌الملل بر زندانهای ايران نيست، عبدالکريم لاهيجی، حقوقدان :
«پس از هشت سال دوباره برای رسيدگی به اين وضعيت اسفبار و از جمله بازديد زندانهای ايران، قرار است روز سی‌ام ماه می، گزارشگر ويژه انتخاب شود و اويل ژوئن ماموريت او آغاز خواهد شد. اما با اين سياستی که ايران در پيش گرفته ما نمی‌دانيم که اصلا پاسخی و ويزايی به او خواهند داد يا نه و اگر به ايران برود آيا زمينه و موجبات انجام يک تحقيق گسترده و از جمله رسيدگی به وضعيت زندانيان سياسی را فراهم می‌آورند يا نه ؟»
زنان زندانی حالا بيش از يک هفته است که در قرچک‌اند و پاسخ نهادهای مسئول هم در برابر اين پرسش که به چه دليل آنها را به اين زندان منتقل کردهاند، سکوت بوده است.
حالا تعدادی از اعضای خانوادههای زنان زندانی سياسی موفق به ديدار آنها شده‌اند. ديدارهای کوتاه چند دقيقه‌ای در قرچک ورامين که بر نگرانی‌ها افزوده است.
زندان قرچک هم مثل زندان کهريزک در حوزه‌ی مسئوليت نيروی انتظامی اداره می‌شود و اين همان چيزی است که نگرانی‌ها را تشديد می‌کند : بازتوليد کهريزک.
ناصح فريدی، سخنگوی کميته‌ی دانشجويی دفاع از زندانيان سياسی در همين زمينه می‌گويد: «زندان قرچک ورامين در اختيار نيروی انتظامی است، مثل زندان کهريزک که در حاشيه‌های تهران قرار گرفته بود. نيروی انتظامی هم کوچک‌ترين انعطافی در جوابگويی به مسئولان ذی‌ربط ندارد و امکان دارد آن فاجعه‌های انسانی که در کهريزک اتفاق افتاد با اين شيوه و با مسئوليت نيروی انتظامی در ورامين باز هم اتفاق بيفتد.»
آقای فريدی که در ايران به مهندسی ساختمان هم اشتغال داشته می‌گويد وضعيت قرچک به شکلی است که پيمانکارهای ساختمانی هم توان ماندن و کار کردن در اين زندان را ندارند :
« قبل از اينکه من از ايران خارج شوم، به عنوان پيمانکار ساختمانی يک سری کارهای اجرايی در قرچک به من پيشنهاد شده بود، هر چند که من نتوانستم آن کار را انجام بدهم اما نقشه‌ی فيزيکی قرچک را ديدم. اين زندان در دل بيابان‌های سوزان قرار گرفته و جای بسيار گرم و در فصل سرما، بسيار سردی است. دوستان من که در آنجا کار کردهاند،اين مکان را به جهنم‌دره تشبيه کرده و می‌گفتند شرايط به شکلی است که حتا خيلی از پيمانکاران هم نتوانستند در آنجا کار کنند.»
حالا دست کم ۲۰۰ زندانی زن در قرچک ورامين نگه‌داری می‌شوند. شبنم مددزاده، فريبا کمال‌آبادی، مهوش ثابت و چهره‌های ديگری از فعالان سياسی، مدنی و دانشجويی از جمله مهمان‌های تازه‌ی قرچک هستند. شبنم مددزاده ، دبير سياسی سابق انجمن اسلامی دانشجويان دانشگاه تربيت معلم تهران از زندانيانی است که در چند روز گذشته موفق به ديداری چند دقيقه‌ای با خواهر خود شده است.
پدر خانم مددزاده از وضعيت او و ساير زنان در قرچک می‌گويد:
«هشت دقيقه ملاقات داشتند و در اين هشت دقيقه شبنم از وضعيت زندان هر چه را بوده گفته. اگر هم او نگويد ما خودمان می‌دانيم که زندان وضعيت خوبی ندارد. چند تا سوله است که سيصد نفر را آنجا ريخته‌اند. آب ندارند. هوا ندارند. برای هواخوری که بيرون می‌روند، مثل مرغ کنار هم هستند. به هر ده نفر شايد يک متر جا برسد. شبنم وقتی پيش از اين به ديدنش می‌رفتيم يا با او حرف می‌‌زديم با لفظ و زبان خوب حرف می زد اما ديروز که به اندازه‌ی يک دقيقه فقط با من حرف زد، بر من اثری گذاشت که ای کاش صدای او را نمی‌شنيدم.»
آقای مددزاده همچنين از پی‌گيری‌های بی‌نتيجه‌ی خانوادهها هم می‌گويد:
« به مراجع قضايی مراجعه کردم اما هيچ جوابی به من ندادند. نه به من به هيچ کدام از خانوادههای زندانيان که آمده بودند. هيچ کس جواب نداد. ما هم نامه‌ای نوشتيم و انداختيم آنجا و آمديم.»
گزارش‌هايی که از زندانهای ايران می‌رسد، حاکی از وضعيت زير استاندارد زندان‌هاست. آيا نظارتی يا دخالتی از سوی جامعه بين‌الملل بر زندانهای ايران نيست، عبدالکريم لاهيجی، حقوقدان :
«پس از هشت سال دوباره برای رسيدگی به اين وضعيت اسفبار و از جمله بازديد زندانهای ايران، قرار است روز سی‌ام ماه می، گزارشگر ويژه انتخاب شود و اويل ژوئن ماموريت او آغاز خواهد شد. اما با اين سياستی که ايران در پيش گرفته ما نمی‌دانيم که اصلا پاسخی و ويزايی به او خواهند داد يا نه و اگر به ايران برود آيا زمينه و موجبات انجام يک تحقيق گسترده و از جمله رسيدگی به وضعيت زندانيان سياسی را فراهم می‌آورند يا نه ؟»
زنان زندانی حالا بيش از يک هفته است که در قرچک‌اند و پاسخ نهادهای مسئول هم در برابر اين پرسش که به چه دليل آنها را به اين زندان منتقل کردهاند، سکوت بوده است.