رکسانا صابری، خبرنگار ايرانی – آمريکايی که سال پيش مدتی در زندان اوين در بازداشت بود، در مطلبی در روزنامه آمریکایی واشنگتن پست با اشاره به اعدام های اخير در ايران به ضرورت حمايت و اعمال فشار افکار عمومی در سطح جهان برای مقابله با اعمال فشار به زندانيان سياسی اشاره کرده و از تجربه دوران بازداشت خود در تهران سخن می گويد.
خانم صابری که تیتر «در برابر نقض حقوق بشر در ايران بایستید» را برای مقاله خود انتخاب کرده، می نويسد که به فاصله کوتاهی پس از اعلام خبر اعدام پنج زندانی سیاسی در روز يکشنبه، يکی از فعالان حقوق بشر در تهران برای وی ای ميلی ارسال کرده و در آن از وی خواسته است که اخبار مربوط به اين اعدام ها را پخش کند. فعال حقوق بشر در ای ميل خود می نويسد:« ما واقعا بی پناه ايم.»
حکومت ايران اين پنج اعدامی را تروريست معرفی کرد ولی مدافعان حقوق بشر می گويند زندانی ها اين اتهامات را رد کرده در دوران بازداشت شکنجه شده و در دادگاهی ناعادلانه محاکمه شده اند. يکی از آنها به نام فرزاد کمانگر به گفته وکيل مدافع وی در يک دادگاه که فقط ۷ دقيقه طول کشيده است به مجازات مرگ محکوم شد.
اعدامی ديگر به نام شيرين علم هولی در چند نامه که در زندان نوشته بود گفته که تحت فشار شکنجه در برابر دوربين زندانبانان مجبور شده است به کارهايی که نکرده اعتراف کند. حتی اعضای خانواده اين افراد از زمان اعدام فرزندان خود مطلع نشدند.
رکسانا صابری در ادامه مطلب خود در واشنگتن پست می افزايد اگر جامعه بين المللی چنين جناياتی را محکوم نکند حکومت ايران به نقض حقوق اوليه افرادی که بسياری از آنها صرفا به خاطر فعاليت های مسالمت آميز در بازداشت بسر می برند ادامه خواهد داد. در زندانهای ايران اعمال انواع روشها از جمله بازداشت در سلول انفرادی برای مجبور ساختن زندانی به اعترافات نادرست و پذيرفتن جرائمی مثل جاسوسی و تبليغ عليه نظام امری رايج است.
خانم صابری با اشاره به بازداشت خود به اتهام جاسوسی می نويسد که او از اين خوش اقبالی برخوردار بود که جامعه بين المللی و افکار عمومی از بازداشت وی اطلاع داشته و برای آزادی وی فعاليت می کردند. همين فشارهای بين المللی بود که در نهايت زمينه آزادی مرا فراهم کرد.
«حساسیت برخی از مقامات ایران به نگاه جامعه جهانی»
مقامات حکومت ايران گاهی ادعا می کنند که رژيم جمهوری اسلامی در برابر فشارهای خارجی در مورد نحوه برخورد با زندانيان بی تفاوت است. به همين خاطر مسئولان زندان از همان روزهای اول بازداشت من گفتند که هر گونه فعاليت و تبليغات خانواده و دوستان من در خارج از ايران می تواند آزادی من را با مشکل روبرو کند.
اما با وجوديکه والدين من در يک ماه اول بازداشت من سکوت کرده بودند مسئولان قضايی و زندان در تهران هيچ توجهی به پرونده من نکردند. پس از آزادی از زندان متوجه شدم که اينگونه تهديدها برای ساکت کردن خانواده و دوستان زندانی امر رايجی است و سکوت بيش از آنکه به شرايط زندانيان کمک کند به ضرر آنها تمام خواهد شد.
رکسانا صابری در ادامه مطلب خود در واشنگتن پست می افزايد که برخی از محافل و مقامات حکومت ايران در مورد نگاه جامعه جهانی به آن کشور حساسيت دارند. اگر چنين نبود آنها هزينه های فراوانی را صرف پخش برنامه های برون مرزی مثل کانال تلويزيونی پرس تی وی نمی کردند و يا ورود اخبار و تصاوير خبری به ايران را با اين شدت کنترل و سانسور نمی کردند.
همزمان با تمرکز جامعه بين المللی بر بحران هسته ای ايران مسئله حقوق بشر نيز بايد به يکی از اولويت های درجه اول در برخورد با ايران بدل شود.
در جلسه کميسيون حقوق بشر سازمان ملل متحد که ماه آينده در ژنو برگزار خواهد شد دولتهای اروپايی و آمريکا بايد با تصويب قطعنامه ای تحقيق و بررسی موارد نقض حقوق بشر در ايران طی سالهای اخير را در دستور کار قرار دهند.
اما حتی مهمتر از اعمال فشار دولت ها اعتراض مردم عادی و افکار عمومی در سطح جهان است. وقتی که مردم عادی به وضعيت حقوق بشر در ايران اعتراض می کنند حکومت ايران نمی تواند با توجيه هميشگی خود اين اعتراض ها را بازيچه و توطئه دولت های غربی توصيف کند.
رکسانا صابری در ادامه مطلب خود در واشنگتن پست می افزايد که زمان و تلف نکردن وقت بسيار اساسی است. چندين زندانی سياسی ديگر در ايران در انتظار اجرای حکم اعدام هستند و همزمان با فرارسيدن سالگرد انتخابات اختلاف برانگيز رياست جمهوری احتمالا موج ديگری از بازداشت و سرکوب مخالفان به راه خواهد افتاد.
وی می افزاید شهروندان عادی کشورهای جهان می توانند در تظاهراتی که به همين مناسبت در شهرهای مختلف جهان ترتيب داده خواهد شد شرکت کنند. آنها می توانند در همکاری با گروههای مدافع حقوق بشر طومار و نامه های اعتراضی اين نهادها به سران حکومت ايران را امضا کنند.
به نوشته وی، يک چنين اقدامی اگر توسط جمعيت وسيعی و به شکل مستمر انجام شود مسلما تاثير گذار خواهد بود. اگر اين صداهای اعتراض به حد کافی رسا باشند به گوش مردم ايران و حتی زندانيان دربند خواهد رسيد. شايد در آن حالت اين زندانيان مثل دوران بازداشت خود من نيرو و قدرت بيشتری را احساس کنند و اين برای مقاومت و آزادی يک زندانی شرطی اساسی است.
خانم صابری که تیتر «در برابر نقض حقوق بشر در ايران بایستید» را برای مقاله خود انتخاب کرده، می نويسد که به فاصله کوتاهی پس از اعلام خبر اعدام پنج زندانی سیاسی در روز يکشنبه، يکی از فعالان حقوق بشر در تهران برای وی ای ميلی ارسال کرده و در آن از وی خواسته است که اخبار مربوط به اين اعدام ها را پخش کند. فعال حقوق بشر در ای ميل خود می نويسد:« ما واقعا بی پناه ايم.»
حکومت ايران اين پنج اعدامی را تروريست معرفی کرد ولی مدافعان حقوق بشر می گويند زندانی ها اين اتهامات را رد کرده در دوران بازداشت شکنجه شده و در دادگاهی ناعادلانه محاکمه شده اند. يکی از آنها به نام فرزاد کمانگر به گفته وکيل مدافع وی در يک دادگاه که فقط ۷ دقيقه طول کشيده است به مجازات مرگ محکوم شد.
اعدامی ديگر به نام شيرين علم هولی در چند نامه که در زندان نوشته بود گفته که تحت فشار شکنجه در برابر دوربين زندانبانان مجبور شده است به کارهايی که نکرده اعتراف کند. حتی اعضای خانواده اين افراد از زمان اعدام فرزندان خود مطلع نشدند.
رکسانا صابری در ادامه مطلب خود در واشنگتن پست می افزايد اگر جامعه بين المللی چنين جناياتی را محکوم نکند حکومت ايران به نقض حقوق اوليه افرادی که بسياری از آنها صرفا به خاطر فعاليت های مسالمت آميز در بازداشت بسر می برند ادامه خواهد داد. در زندانهای ايران اعمال انواع روشها از جمله بازداشت در سلول انفرادی برای مجبور ساختن زندانی به اعترافات نادرست و پذيرفتن جرائمی مثل جاسوسی و تبليغ عليه نظام امری رايج است.
خانم صابری با اشاره به بازداشت خود به اتهام جاسوسی می نويسد که او از اين خوش اقبالی برخوردار بود که جامعه بين المللی و افکار عمومی از بازداشت وی اطلاع داشته و برای آزادی وی فعاليت می کردند. همين فشارهای بين المللی بود که در نهايت زمينه آزادی مرا فراهم کرد.
«حساسیت برخی از مقامات ایران به نگاه جامعه جهانی»
مقامات حکومت ايران گاهی ادعا می کنند که رژيم جمهوری اسلامی در برابر فشارهای خارجی در مورد نحوه برخورد با زندانيان بی تفاوت است. به همين خاطر مسئولان زندان از همان روزهای اول بازداشت من گفتند که هر گونه فعاليت و تبليغات خانواده و دوستان من در خارج از ايران می تواند آزادی من را با مشکل روبرو کند.
اما با وجوديکه والدين من در يک ماه اول بازداشت من سکوت کرده بودند مسئولان قضايی و زندان در تهران هيچ توجهی به پرونده من نکردند. پس از آزادی از زندان متوجه شدم که اينگونه تهديدها برای ساکت کردن خانواده و دوستان زندانی امر رايجی است و سکوت بيش از آنکه به شرايط زندانيان کمک کند به ضرر آنها تمام خواهد شد.
رکسانا صابری در ادامه مطلب خود در واشنگتن پست می افزايد که برخی از محافل و مقامات حکومت ايران در مورد نگاه جامعه جهانی به آن کشور حساسيت دارند. اگر چنين نبود آنها هزينه های فراوانی را صرف پخش برنامه های برون مرزی مثل کانال تلويزيونی پرس تی وی نمی کردند و يا ورود اخبار و تصاوير خبری به ايران را با اين شدت کنترل و سانسور نمی کردند.
همزمان با تمرکز جامعه بين المللی بر بحران هسته ای ايران مسئله حقوق بشر نيز بايد به يکی از اولويت های درجه اول در برخورد با ايران بدل شود.
در جلسه کميسيون حقوق بشر سازمان ملل متحد که ماه آينده در ژنو برگزار خواهد شد دولتهای اروپايی و آمريکا بايد با تصويب قطعنامه ای تحقيق و بررسی موارد نقض حقوق بشر در ايران طی سالهای اخير را در دستور کار قرار دهند.
اما حتی مهمتر از اعمال فشار دولت ها اعتراض مردم عادی و افکار عمومی در سطح جهان است. وقتی که مردم عادی به وضعيت حقوق بشر در ايران اعتراض می کنند حکومت ايران نمی تواند با توجيه هميشگی خود اين اعتراض ها را بازيچه و توطئه دولت های غربی توصيف کند.
رکسانا صابری در ادامه مطلب خود در واشنگتن پست می افزايد که زمان و تلف نکردن وقت بسيار اساسی است. چندين زندانی سياسی ديگر در ايران در انتظار اجرای حکم اعدام هستند و همزمان با فرارسيدن سالگرد انتخابات اختلاف برانگيز رياست جمهوری احتمالا موج ديگری از بازداشت و سرکوب مخالفان به راه خواهد افتاد.
وی می افزاید شهروندان عادی کشورهای جهان می توانند در تظاهراتی که به همين مناسبت در شهرهای مختلف جهان ترتيب داده خواهد شد شرکت کنند. آنها می توانند در همکاری با گروههای مدافع حقوق بشر طومار و نامه های اعتراضی اين نهادها به سران حکومت ايران را امضا کنند.
به نوشته وی، يک چنين اقدامی اگر توسط جمعيت وسيعی و به شکل مستمر انجام شود مسلما تاثير گذار خواهد بود. اگر اين صداهای اعتراض به حد کافی رسا باشند به گوش مردم ايران و حتی زندانيان دربند خواهد رسيد. شايد در آن حالت اين زندانيان مثل دوران بازداشت خود من نيرو و قدرت بيشتری را احساس کنند و اين برای مقاومت و آزادی يک زندانی شرطی اساسی است.