روزنامه نیویورک تایمز می نویسد دولت آمريکا می کوشد که اقدام بين المللی برای ايجاد شبکه های اينترنت و تلفن های موبايل « جايگزين» را در کشورهای استبدادی رهبری کند.
هدف از اين اقدامات فراهم کردن امکانات برای مردم و مخالفان چنين رژيم هايی است که به خاطر ماهيت سرکوبگر حکومت ها از حداقل آزادی ارتباطات برخوردار نيستند.
روزنامه «نيويورک تايمز» در يک مطلب تحقيقی و مفصل به جزييات اين اقدامات پرداخته و می نويسد يکی از راههايی که حکومت آمريکا در پيش گرفته است ايجاد شبکه های تلفن های موبايل مستقل در خاک کشورهای ديگر و يا سرمايه گذاری در توليد ابزارهايی است که می تواند شبکه های اينترنتی مستقل و جداگانه ای را در کشورهای ديگر برقرار کنند و به صورت پنهانی به اين کشورها منتقل می شود.
روزنامه « نيويورک تايمز» براساس مصاحبه های مقامات دولت ، اسناد مربوط به طراحی اين شبکه ها و پيامهای ديپلماتيک محرمانه ای که به دست اين روزنامه افتاده جزيياتی را در مورد ابعاد، پيچيدگی و کارآمدی و هزينه های مربوط به اين طرح ها را بر می شمارد.
برخی از فن آوری ها توسط متخصصان در مراکز دولت توسعه يافته و برخی ديگر محصول گردآوری ابزارها و روش کار هکرهايی است که در حال حاضر تحت عنوان آزادی فن آوری ارتباطی در سطح اينترنت جريان دارد.
يکی از مهمترين و گسترده ترين موارد از اين طرح ها ايجاد يک شبکه ارتباطی برای تلفن های موبايل در خاک افغانستان است که بودجه ۵۰ ميليون دلار آن از سوی وزارت دفاع و وزارت خارج آمريکا تامين شده است. آنتن های اين شبکه در پايگاههای نظامی و نقاط امن نصب شده تا از حملات شورشيان در امان باشد.
به دنبال حوادث ماههای اخير در کشورهای عربی و قطع شبکه اينترنت توسط تعداد بيشتری از رژيم های منطقه ،ضرورت ابزارهايی برای دور زدن سانسور دولتی بيشتر شده است. بخشی از انگيزه دولت باراک اوباما برای پيشبرد اين طرح ها دفاع آمريکا از آزادی بيان است. به عنوان مثال دولت آمريکا از توسعه و ساخت نرم افزارهايی که می تواند هويت کاربران اينترنت را پنهان کند حمايت کرده است.
روزنامه « نيويورک تايمز» سپس يادآوری می کند که طرح های جديد فراتر از کمک به مقابله با سانسور در شبکه های موجود است. وزارت خارجه آمريکا و شخص هيلاری کلينتون از اين اقدامات به شکل فعالی حمايت می کنند. خانم کلينتون در گفتگو با « نيويورک تايمز» تاکيد می کند که فرصت تاريخی بزرگی فراهم شده تا با استفاده از اين ابزارها مردم بتوانند با يکديگر ، با حکومت های خود و با جهان خارج در ارتباط باشند و دولت آمريکا بايد از يک چنين تغييری حمايت کند.
اما کارشناسان و متخصصانی که بر روی اين طرح ها کار می کنند هشدار می دهند که دولت های استبدادی و سرکوبگر ممکن است بتوانند به همين شبکه های « جايگزين » و يا مستقل نيز نفوذ کرده و از طريق کنترل ارتباطات مخالفان خود را شناسايی و دستگير کرده و يا به هنگام نقل و انتقال اين ابزارهای ارتباطی جديد به داخل کشور آنها را در مرزها بازداشت کنند.
البته گروه ديگری معتقدند که درمجموع ميزان ريسک اين روشها ناچيز است و در مقايسه با تاثير آن شايد بتوان اين حد از مخاطرات را پذيرفت.
شبکه اينترنت نامرئی
روزنامه « نيويورک تايمز» سپس به تشريح نحوه توسعه و ساخت ابزاری می پردازد که به « اينترنت در چمدان» مشهور شده است. گروهی از کارشناسان اينترنت و جوانانی که «خوره» اين کار هستند زير نظر مقامات وزارت خارجه آمريکا در حال ساخت و توسعه ابزاری هستند که می تواند هر وسيله ارتباطی معمولی مثل يک دستگاه تلفن موبايل و يا يک کامپيوتر شخصی را به مرکز يا موتور يک شبکه مستقل و نامرئی اينترنت بدل کند.
در اين چمدان يک آنتن بی سيم که می تواند ميدان ارتباطی را گسترش دهد، يک لپ تاپ برای مديريت شبکه و حافظه و سی دی هايی جاسازی می شوند که اين برنامه و امکان پياده کردن نرم افزار مربوطه را برای مشترکان به اين شبکه نامرئی فراهم می سازد.
علاوه بر طرح دولت آمريکا بيش از ده طرح غيردولتی نيز همزمان مشغول فعاليت برای توسعه يک چنين شبکه های ارتباطی در گوشه و کنار دنيا هستند. يک نمونه آن طرح مرکز تکنولوژی ماساچوست است که هم اکنون مشغول ايجاد يک شبکه اينترنت مستقل در منطقه جلال آباد افغانستان است.
نمونه ديگر آن تلاش گروهی از ايرانيان و آمريکايی ها برای راه اندازی وب سايتی است که کاربران در ايران بتوانند از طريق دسترسی به آن نرم افزارهای جديد مقابله با سانسور را پياده کنند. به گفته يکی از بنيانگذاران اين مرکز بيش از نيمی از افرادی که در ايران به اين وب سايت مراجعه می کنند با استفاده از بلوتوث فايل ها را برای يکديگر ارسال می کنند. روش هايی شبيه به اين ابتکارهای خود مردم برای استفاده از ابزارهايی است که در خارج ساخته می شوند.
وزارت خارجه آمريکا از بسياری از اين طرح ها حمايت مالی می کند. به نوشته «نيويورک تايمز» ارزيابی های موجود نشان می دهد که تا پايان سال ميلادی جاری دولت آمريکا رقمی نزديک به ۷۰ ميليون دلار را صرف اين طرح ها خواهد کرد.
در بخش بعدی اين مقاله گزارشگران « نيويورک تايمز» به طرح آمريکا برای تکميل يک شبکه ارتباط تلفن های موبايل در جنوب افغانستان اشاره می کنند. اين شبکه که توسط ارتش آمريکا احداث شده از امنيت بيشتری برخوردار است و نيروهای طالبان قادر به تخريب آنتن های آن نخواهند بود. دليل احداث اين شبکه موازی اين است که نيروهای طالبان به روش های گوناگون همواره می توانستند شبکه معمول تلفن های موبايل را مختل کنند. رقم دقيق هزينه های مربوط به اجرای اين طرح مشخص نيست ولی اظهار نظرهای افراد گوناگون حاکی از ان است که رقمی بين ۵۰ تا ۲۵۰ ميليون دلار به اين طرح اختصاص داده شده است.
در پايان اين مقاله خبرنگاران نيويورک تايمز با ذکر نمونه ای در مورد کره شمالی توضيح می دهند که چگونه افرادی که فرار ناراضيان از کره شمالی را سازماندهی می کنند با استفاده از شبکه تلفن موبايل کشور چين ارتباطات خود را برقرار می کنند. و يا در مورد ليبی يکی از افراد وابسته به شورشيان می گويد که به دليل کمبود و ضعف شبکه اينترنت در مناطق تحت کنترل شورشيان آنها مجبور هستند از روشهای ابتکاری و جايگزين مثل وصل شدن به شبکه اينترنت از طريق تلفن های موبايل استفاده می کنند.
هدف از اين اقدامات فراهم کردن امکانات برای مردم و مخالفان چنين رژيم هايی است که به خاطر ماهيت سرکوبگر حکومت ها از حداقل آزادی ارتباطات برخوردار نيستند.
روزنامه «نيويورک تايمز» در يک مطلب تحقيقی و مفصل به جزييات اين اقدامات پرداخته و می نويسد يکی از راههايی که حکومت آمريکا در پيش گرفته است ايجاد شبکه های تلفن های موبايل مستقل در خاک کشورهای ديگر و يا سرمايه گذاری در توليد ابزارهايی است که می تواند شبکه های اينترنتی مستقل و جداگانه ای را در کشورهای ديگر برقرار کنند و به صورت پنهانی به اين کشورها منتقل می شود.
روزنامه « نيويورک تايمز» براساس مصاحبه های مقامات دولت ، اسناد مربوط به طراحی اين شبکه ها و پيامهای ديپلماتيک محرمانه ای که به دست اين روزنامه افتاده جزيياتی را در مورد ابعاد، پيچيدگی و کارآمدی و هزينه های مربوط به اين طرح ها را بر می شمارد.
برخی از فن آوری ها توسط متخصصان در مراکز دولت توسعه يافته و برخی ديگر محصول گردآوری ابزارها و روش کار هکرهايی است که در حال حاضر تحت عنوان آزادی فن آوری ارتباطی در سطح اينترنت جريان دارد.
يکی از مهمترين و گسترده ترين موارد از اين طرح ها ايجاد يک شبکه ارتباطی برای تلفن های موبايل در خاک افغانستان است که بودجه ۵۰ ميليون دلار آن از سوی وزارت دفاع و وزارت خارج آمريکا تامين شده است. آنتن های اين شبکه در پايگاههای نظامی و نقاط امن نصب شده تا از حملات شورشيان در امان باشد.
به دنبال حوادث ماههای اخير در کشورهای عربی و قطع شبکه اينترنت توسط تعداد بيشتری از رژيم های منطقه ،ضرورت ابزارهايی برای دور زدن سانسور دولتی بيشتر شده است. بخشی از انگيزه دولت باراک اوباما برای پيشبرد اين طرح ها دفاع آمريکا از آزادی بيان است. به عنوان مثال دولت آمريکا از توسعه و ساخت نرم افزارهايی که می تواند هويت کاربران اينترنت را پنهان کند حمايت کرده است.
روزنامه « نيويورک تايمز» سپس يادآوری می کند که طرح های جديد فراتر از کمک به مقابله با سانسور در شبکه های موجود است. وزارت خارجه آمريکا و شخص هيلاری کلينتون از اين اقدامات به شکل فعالی حمايت می کنند. خانم کلينتون در گفتگو با « نيويورک تايمز» تاکيد می کند که فرصت تاريخی بزرگی فراهم شده تا با استفاده از اين ابزارها مردم بتوانند با يکديگر ، با حکومت های خود و با جهان خارج در ارتباط باشند و دولت آمريکا بايد از يک چنين تغييری حمايت کند.
اما کارشناسان و متخصصانی که بر روی اين طرح ها کار می کنند هشدار می دهند که دولت های استبدادی و سرکوبگر ممکن است بتوانند به همين شبکه های « جايگزين » و يا مستقل نيز نفوذ کرده و از طريق کنترل ارتباطات مخالفان خود را شناسايی و دستگير کرده و يا به هنگام نقل و انتقال اين ابزارهای ارتباطی جديد به داخل کشور آنها را در مرزها بازداشت کنند.
البته گروه ديگری معتقدند که درمجموع ميزان ريسک اين روشها ناچيز است و در مقايسه با تاثير آن شايد بتوان اين حد از مخاطرات را پذيرفت.
شبکه اينترنت نامرئی
روزنامه « نيويورک تايمز» سپس به تشريح نحوه توسعه و ساخت ابزاری می پردازد که به « اينترنت در چمدان» مشهور شده است. گروهی از کارشناسان اينترنت و جوانانی که «خوره» اين کار هستند زير نظر مقامات وزارت خارجه آمريکا در حال ساخت و توسعه ابزاری هستند که می تواند هر وسيله ارتباطی معمولی مثل يک دستگاه تلفن موبايل و يا يک کامپيوتر شخصی را به مرکز يا موتور يک شبکه مستقل و نامرئی اينترنت بدل کند.
در اين چمدان يک آنتن بی سيم که می تواند ميدان ارتباطی را گسترش دهد، يک لپ تاپ برای مديريت شبکه و حافظه و سی دی هايی جاسازی می شوند که اين برنامه و امکان پياده کردن نرم افزار مربوطه را برای مشترکان به اين شبکه نامرئی فراهم می سازد.
علاوه بر طرح دولت آمريکا بيش از ده طرح غيردولتی نيز همزمان مشغول فعاليت برای توسعه يک چنين شبکه های ارتباطی در گوشه و کنار دنيا هستند. يک نمونه آن طرح مرکز تکنولوژی ماساچوست است که هم اکنون مشغول ايجاد يک شبکه اينترنت مستقل در منطقه جلال آباد افغانستان است.
نمونه ديگر آن تلاش گروهی از ايرانيان و آمريکايی ها برای راه اندازی وب سايتی است که کاربران در ايران بتوانند از طريق دسترسی به آن نرم افزارهای جديد مقابله با سانسور را پياده کنند. به گفته يکی از بنيانگذاران اين مرکز بيش از نيمی از افرادی که در ايران به اين وب سايت مراجعه می کنند با استفاده از بلوتوث فايل ها را برای يکديگر ارسال می کنند. روش هايی شبيه به اين ابتکارهای خود مردم برای استفاده از ابزارهايی است که در خارج ساخته می شوند.
وزارت خارجه آمريکا از بسياری از اين طرح ها حمايت مالی می کند. به نوشته «نيويورک تايمز» ارزيابی های موجود نشان می دهد که تا پايان سال ميلادی جاری دولت آمريکا رقمی نزديک به ۷۰ ميليون دلار را صرف اين طرح ها خواهد کرد.
در بخش بعدی اين مقاله گزارشگران « نيويورک تايمز» به طرح آمريکا برای تکميل يک شبکه ارتباط تلفن های موبايل در جنوب افغانستان اشاره می کنند. اين شبکه که توسط ارتش آمريکا احداث شده از امنيت بيشتری برخوردار است و نيروهای طالبان قادر به تخريب آنتن های آن نخواهند بود. دليل احداث اين شبکه موازی اين است که نيروهای طالبان به روش های گوناگون همواره می توانستند شبکه معمول تلفن های موبايل را مختل کنند. رقم دقيق هزينه های مربوط به اجرای اين طرح مشخص نيست ولی اظهار نظرهای افراد گوناگون حاکی از ان است که رقمی بين ۵۰ تا ۲۵۰ ميليون دلار به اين طرح اختصاص داده شده است.
در پايان اين مقاله خبرنگاران نيويورک تايمز با ذکر نمونه ای در مورد کره شمالی توضيح می دهند که چگونه افرادی که فرار ناراضيان از کره شمالی را سازماندهی می کنند با استفاده از شبکه تلفن موبايل کشور چين ارتباطات خود را برقرار می کنند. و يا در مورد ليبی يکی از افراد وابسته به شورشيان می گويد که به دليل کمبود و ضعف شبکه اينترنت در مناطق تحت کنترل شورشيان آنها مجبور هستند از روشهای ابتکاری و جايگزين مثل وصل شدن به شبکه اينترنت از طريق تلفن های موبايل استفاده می کنند.