لارس فون ترير، فيلمساز صاحب سبک دانمارکی پس از يک دوره بيماری افسردگی دچار بحران خلق اثر شده است.
فون ترير که از فيلمسازان مهم اروپا محسوب می شود در گفت وگويی با روزنامه دانمارکی «پليتيکن» گفت:«خودم را مثل يک صفحه سفيد کاغذ حس می کنم.»
او اظهار داشت که پيش از اين می توانستم حداقل بر روی سه طرح همزمان کار کنم. اما اکنون بايد منتظر باشم و ببينم حتی يک فيلم را می توانم بسازم يا نه.
سازنده دو فيلم مطرح «شکستن امواج» و «رقصنده در تاريکی»، در آغاز سال به دليل بيماری افسردگی در بيمارستان بستری گرديد و از آن زمان تا کنون ميلی به فيلمسازی ندارد.
فون ترير در اين باره می گويد: «تو نمی توانی فيلم بسازی و در عين حال افسرده باشی.»
وی ادامه داد: «می گويند يک سالی طول خواهد کشيد تا بتوان از اين افسردگی رهايی يافت. منتظر باشيم و ببينيم.»
از اين رو فيلمبرداری فيلم جديد او با نام Antichrist(ضد مسيح) که قرار بود به عنوان بخش پايانی تريلوژی آمريکايی فون ترير در نيمه امسال آغاز شود؛ به زمانی نامشخص موکول گشته و يا حتی ممکن است برای هميشه کنار گذاشته شود. فون ترير در نظر داشت اين فيلم را در ژانر سينمای وحشت بسازد.
دو قسمت قبلی اين تريلوژی، فيلم های داگ ویل ( ۲۰۰۳ )، با بازی نيکول کيدمن و Manderlay (۲۰۰۵) بودند که به نظر لارس فون ترير در اين مصاحبه، داگ ویل بهترين فيلم اوست.
اين فيلمساز ۵۱ ساله در گفت وگوی خود گفته است تاکنون بارها دچار اضطراب و دلهره شده اما هيچ گاه دچار چنين افسردگی عميقی نشده بود.
لارس فون ترير اهل کپنهاگ است. و در دانشگاه کپنهاگ علوم سينمايی و سپس درمدرسه عالی سينمای اين شهر در رشته کارگردانی تحصيل کرده است.
فيلم پايان نامه وی با نام «تصاوير يک برجستگی» (۱۹۸۲) که موضوع آن به ناسيونال - سوسياليسم مربوط می شد در جشنواره فيلم مونيخ بهترين فيلم سال شناخته شد و نخستين موفقيت را از آن وی کرد.
نخستين فيلم بلند او «نشانه جنايت» (۱۹۸۴) در جشنواره فيلم کن برنده جايزه بزرگ بهترين تکنيک شد.
لارس فون ترير در ايران با فيلم «اروپا» (۱۹۹۱) مطرح گرديد. اين فيلم که به زبان انگليسی است و سياه و سفيد و رنگی فيلمبرداری شده است در واقع آغاز ارائه نقطه نظرات گروه «دگما ۹۵» است.
گروه «دگما ۹۵» از چهار فيلمساز دانمارکی در ۱۳ مارس ۱۹۹۵ تشکيل گرديد و در ۲۰ مارس همان سال مانيفست خود را در پاريس و با بازتاب گسترده ای در رسانه ها منتشر کرد.
اساس نظر اين گروه دور کردن سينما از هر پديده غيرواقعی چون استفاده از افکت، تکنيک های ظريف ، توهم و عناصری که ساخت داستانی را از پيش مشخص می کنند؛ بود. در واقع آن ها بر اهميت داستان و برجسته کردن آن در فيلم و کنار گذاشتن «زوائد» نظر داشتند.
توماس وينتربرگ با فيلم «جشن» و لارس فون ترير با فيلم «احمق ها» نخستين فيلم های «دگما ۹۵» را ساختند و از آن پس فيلمسازان ديگری از سراسر جهان به اين مانيفست پيوستند.
ده سال پس از انتشار مانيفست «دگما ۹۵»، در ۲۰ مارس ۲۰۰۵، چهار فيلمساز دانمارکی اعلام کردند که برخی از اصول مانيفست را کنار می گذارند.
تا آن زمان ۳۵ فيلم سينمايی با ايده های اين مانيفست ساخته شده بودند اما از آن زمان رسما اعلام شد که ديگر به فيلمی نشان و گواهينامه «دگما ۹۵» داده نخواهد شد.
لارس فون ترير در سال ۱۹۹۶ با فيلم «شکستن امواج» شهرت جهانی يافت و در همان سال چندين جايزه مختلف را از آن خود کرد؛ از جمله بهترين فيلم سال اروپا و جايزه بزرگ جشنواره کن.
فيلم موزيکال و تکان دهنده «رقصنده در تاريکی» را لارس فون ترير در سال ۲۰۰۰ ساخت و در آن «بيورک»، خواننده معروف ايسلندی بازی کرد. اين فيلم برنده نخل طلای جشنواره کن شد.
در اکثر فيلم های فون ترير شخصيت زن بی گناهی که تحت فشار محيط سخت و طاقت فرسا قرار دارد در مرکز فيلم ديده می شود.