با شناسايی رسمی «فضای سايبری» توسط وزارت دفاع آمريکا (پنتاگون)، به عنوان عرصه ای جديد برای رويارويی با دشمنان ايالات متحده، فرماندهان بلندپايه نظامی اين کشور آمادگی خود را برای دفاع از آمريکا در برابر تهديدات سايبری خارجی اعلام کرده اند.
با اين حال به نظر می رسد آنچه در کلام اين مقامات مورد اشاره قرار نگرفته قدرت ايالات متحده آمريکا در دست زدن به عمليات تهاجم سايبری عليه دشمنان باشد.
به گزارش «ان پی آر»، حملات سايبری تا به امروز در سايه ای از ترديد مسؤولان در تاييد چنين برنامه هايی قرار گرفته است. برای مثال، در ژوئيه سال ۲۰۱۱ و با اعلام «استراتژی عملياتی در فضای سايبر» توسط پنتاگون به نظر می رسيد که تمرکز اصلی اين مجموعه تنها بر روی «حفاظت از شبکه های رايانه ای»، و نه حمله به شبکه های متخاصم، قرار گرفته بود.
در همان زمان «ويليام لين» معاون وزير دفاع آمريکا اعلام کرد که «استراتژی ما [در فضای سايبر] پدافندی است». بر مبنای سياست مورد نظر آقای لين، پنتاگون از استفاده از فضای سايبر جهت «مقاصد تهاجمی» استفاده نمی کند.
اين مقام وزارت دفاع همچنين تصريح کرده بود: «همانطور که حضور نيروی دريای در آبها باعث نظامی شدن اقيانوس نمی‌شود، ايجاد سامانه های پدافند سايبری نيز فضای اينترنت را نظامی نخواهد کرد.»
با وجود این، به نظر می رسد ارائه چنين تضمين هايی از سوی مقام های رسمی چندان هم بيانگر واقعيت های موجود نباشد. آنچه معلوم است در پشت صحنه، فرماندهان نظامی آمريکا منابع و نيروهای زيادی را به طرح ريزی حملات سايبری اختصاص داده اند و، دست کم در چند مورد، چنين عملياتی را به مرحله اجرا نيز درآورده اند.
چيزی که مخرج مشترک تمامی عمليات سايبری بوده مخفی کاری شديد حاکم بر چنين اقدام هايی است. به اين معنا که تقريباً هيچ گفت و گوی عمومی يا مناظره ای درباره ابعاد قانونی، اخلاقی يا عملی جنگ های سايبری وجود نداشته است.
اما به رغم سکوت ياد شده، دست زدن به عمليات نظامی «آفند سايبری» توسط آمريکا می تواند پيروی ديگر کشورها را در اين زمينه به دنبال داشته باشد. اين در حالی است که قوانين جنگ های سايبری هيچ کجا به وضوح به نگارش درنيامده و هيچ کس از چند و چون دقيق آنها اطلاعی ندارد.
بايد توجه داشت که فقدان مقررات آفند سايبری خطر ساخت جنگ افزارهای سايبری را به دنبال دارد و ممکن است موجب شود اين جنگ افزارها در اختيار کشورهای متخاصم، تبهکاران و حتی گروه های تروريستی قرار گيرند.
از اين سو نگاهی به عملکرد نظامی آمريکا در سال های اخير نشان می دهد که عمليات آفند سايبری در ميان نيروهای نظامی آمريکا به عنوان يک روند متعارف دنبال می شود. در افغانستان، سربازان و تفنگداران دريايی پيش از انجام هر عمليات از تصاوير و داده های اطلاعاتی گردآوری شده استفاده می کنند و قبل از هر اقدامی قابليت های سايبری دشمن را هدف قرار می‌دهند.
سپهبد ريچارد ميلز از فرماندهان تفنگداران دريايی آمريکا، در جريان يک کنفرانس نظامی در ماه اوت سال ۲۰۱۲ ميلادی در اظهار نظری کم سابقه از دست داشتن نيروهای مسلح آمريکا در عمليات آفند سايبری خبر داد: «می توانم به عنوان يکی از فرماندهان در حال خدمت در افغانستان به آگاهی شما برسانم که در سال ۲۰۱۰ توانستيم با حصول سطح قابل قبولی از اهداف تعيين شده از عمليات سايبری عليه دشمن استفاده کنيم.»
بهترين نمونه جنگ سايبری بدون عمليات ميدانی، «استاکس نت» است که نوعی سلاح سايبری بود که جهت آسيب زدن به تاسيسات هسته ای ايران طراحی شد. در همين ارتباط، يک مقام رسمی ايالات متحده که به شرط ناشناس ماندن حاضر به مصاحبه با «ان پی آر» شد گزارش های پراکنده مبنی بر دست داشتن ايالات متحده در ساخت «استاکس نت» را مورد تاييد قرار داد.
با وجود این، به دليل سری بودن جزئيات عمليات «استاکس نت» تا کنون هيچ گفت و گوی عمومی برای بحث درباره نقاط قوت و ضعف استفاده از جنگ افزارهای سايبری از نوع استاکس نت صورت نگرفته است.
از ديگر سو، يکی از دغدغه های موجود درباره استفاده از جنگ افزارهای سايبری امکان استفاده از اين ابزار و اعمال تغيير در آن برای دست زدن به حملاتی مشابه عليه ايالات متحده است. برای مثال اين نگرانی وجود دارد که استاکس نت که رايانه‌های هدايت کننده سانتريفيوژهای ايران را هدف قرار داده بود، توسط دولت ايران رمزگشايی شده و به عنوان سلاحی خطرناک اين بار عليه پديدآورندگان خود مورد استفاده قرار گيرد.
در نهايت و به رغم فقدان روشنی کافی در زمينه جنگ سايبری، به نظر می رسد برتری های اين نوع عمليات نظامی به نسبت ديگر روش های موجود معادلات را به سود اين عرصه نو تغيير داده است، چرا که فارغ از دقيق تر بودن اين ابزار نسبت به بمب و موشک، هدف قرار دادن داده های اطلاعاتی نسبت به اهداف فيزيکی خطر آسيب ديدن غيرنظاميان بی گناه را به ميزان بسيار زيادی کاهش می دهد.
البته از سوی ديگر منتقدان می گويند جنگ افزارهای سايبری سلاح های نوينی هستند که بشر به خدمت گرفته و از اين رو توجه دقيق تر صاحبنظران و انجام بررسی های بسيار بيشتری را می طلبد.
با اين حال به نظر می رسد آنچه در کلام اين مقامات مورد اشاره قرار نگرفته قدرت ايالات متحده آمريکا در دست زدن به عمليات تهاجم سايبری عليه دشمنان باشد.
به گزارش «ان پی آر»، حملات سايبری تا به امروز در سايه ای از ترديد مسؤولان در تاييد چنين برنامه هايی قرار گرفته است. برای مثال، در ژوئيه سال ۲۰۱۱ و با اعلام «استراتژی عملياتی در فضای سايبر» توسط پنتاگون به نظر می رسيد که تمرکز اصلی اين مجموعه تنها بر روی «حفاظت از شبکه های رايانه ای»، و نه حمله به شبکه های متخاصم، قرار گرفته بود.
در همان زمان «ويليام لين» معاون وزير دفاع آمريکا اعلام کرد که «استراتژی ما [در فضای سايبر] پدافندی است». بر مبنای سياست مورد نظر آقای لين، پنتاگون از استفاده از فضای سايبر جهت «مقاصد تهاجمی» استفاده نمی کند.
اين مقام وزارت دفاع همچنين تصريح کرده بود: «همانطور که حضور نيروی دريای در آبها باعث نظامی شدن اقيانوس نمی‌شود، ايجاد سامانه های پدافند سايبری نيز فضای اينترنت را نظامی نخواهد کرد.»
با وجود این، به نظر می رسد ارائه چنين تضمين هايی از سوی مقام های رسمی چندان هم بيانگر واقعيت های موجود نباشد. آنچه معلوم است در پشت صحنه، فرماندهان نظامی آمريکا منابع و نيروهای زيادی را به طرح ريزی حملات سايبری اختصاص داده اند و، دست کم در چند مورد، چنين عملياتی را به مرحله اجرا نيز درآورده اند.
چيزی که مخرج مشترک تمامی عمليات سايبری بوده مخفی کاری شديد حاکم بر چنين اقدام هايی است. به اين معنا که تقريباً هيچ گفت و گوی عمومی يا مناظره ای درباره ابعاد قانونی، اخلاقی يا عملی جنگ های سايبری وجود نداشته است.
اما به رغم سکوت ياد شده، دست زدن به عمليات نظامی «آفند سايبری» توسط آمريکا می تواند پيروی ديگر کشورها را در اين زمينه به دنبال داشته باشد. اين در حالی است که قوانين جنگ های سايبری هيچ کجا به وضوح به نگارش درنيامده و هيچ کس از چند و چون دقيق آنها اطلاعی ندارد.
بايد توجه داشت که فقدان مقررات آفند سايبری خطر ساخت جنگ افزارهای سايبری را به دنبال دارد و ممکن است موجب شود اين جنگ افزارها در اختيار کشورهای متخاصم، تبهکاران و حتی گروه های تروريستی قرار گيرند.
از اين سو نگاهی به عملکرد نظامی آمريکا در سال های اخير نشان می دهد که عمليات آفند سايبری در ميان نيروهای نظامی آمريکا به عنوان يک روند متعارف دنبال می شود. در افغانستان، سربازان و تفنگداران دريايی پيش از انجام هر عمليات از تصاوير و داده های اطلاعاتی گردآوری شده استفاده می کنند و قبل از هر اقدامی قابليت های سايبری دشمن را هدف قرار می‌دهند.
سپهبد ريچارد ميلز از فرماندهان تفنگداران دريايی آمريکا، در جريان يک کنفرانس نظامی در ماه اوت سال ۲۰۱۲ ميلادی در اظهار نظری کم سابقه از دست داشتن نيروهای مسلح آمريکا در عمليات آفند سايبری خبر داد: «می توانم به عنوان يکی از فرماندهان در حال خدمت در افغانستان به آگاهی شما برسانم که در سال ۲۰۱۰ توانستيم با حصول سطح قابل قبولی از اهداف تعيين شده از عمليات سايبری عليه دشمن استفاده کنيم.»
بهترين نمونه جنگ سايبری بدون عمليات ميدانی، «استاکس نت» است که نوعی سلاح سايبری بود که جهت آسيب زدن به تاسيسات هسته ای ايران طراحی شد. در همين ارتباط، يک مقام رسمی ايالات متحده که به شرط ناشناس ماندن حاضر به مصاحبه با «ان پی آر» شد گزارش های پراکنده مبنی بر دست داشتن ايالات متحده در ساخت «استاکس نت» را مورد تاييد قرار داد.
با وجود این، به دليل سری بودن جزئيات عمليات «استاکس نت» تا کنون هيچ گفت و گوی عمومی برای بحث درباره نقاط قوت و ضعف استفاده از جنگ افزارهای سايبری از نوع استاکس نت صورت نگرفته است.
از ديگر سو، يکی از دغدغه های موجود درباره استفاده از جنگ افزارهای سايبری امکان استفاده از اين ابزار و اعمال تغيير در آن برای دست زدن به حملاتی مشابه عليه ايالات متحده است. برای مثال اين نگرانی وجود دارد که استاکس نت که رايانه‌های هدايت کننده سانتريفيوژهای ايران را هدف قرار داده بود، توسط دولت ايران رمزگشايی شده و به عنوان سلاحی خطرناک اين بار عليه پديدآورندگان خود مورد استفاده قرار گيرد.
در نهايت و به رغم فقدان روشنی کافی در زمينه جنگ سايبری، به نظر می رسد برتری های اين نوع عمليات نظامی به نسبت ديگر روش های موجود معادلات را به سود اين عرصه نو تغيير داده است، چرا که فارغ از دقيق تر بودن اين ابزار نسبت به بمب و موشک، هدف قرار دادن داده های اطلاعاتی نسبت به اهداف فيزيکی خطر آسيب ديدن غيرنظاميان بی گناه را به ميزان بسيار زيادی کاهش می دهد.
البته از سوی ديگر منتقدان می گويند جنگ افزارهای سايبری سلاح های نوينی هستند که بشر به خدمت گرفته و از اين رو توجه دقيق تر صاحبنظران و انجام بررسی های بسيار بيشتری را می طلبد.