آزادى بابك بردبار، عكاس خبرى، تنها يكى از خواسته هاى زندانيان سياسى بود كه در زندان اوين اعتصاب غذا كردند و هنوز هم پس از ۱۵ روز در اعتصاب به سر مى برند.
خانواده هاى اين زندانيان نه تنها خبرى از آنها ندارند بلكه هنگامى كه براى پيگيرى وضعيتشان به مراجع قضايى مراجعه مى كنند با خطر بازداشت هم مواجه مى شوند.
مادر على پرويز كه روز يكشنبه در جست وجوى خبرى از فرزند زندانى خود بود براى ساعاتى بازداشت شد.
پروين مخترع، مادر كوهيار گودرزى و از همراهان او به راديو فردا مى گويد: «رفته بوديم جلوى دادگسترى كه مادر على پرويز دستگير شد و او را به كلانترى ۱۳ بردند و از آنجا فرستادند به دادسراى خيابان فياض بخش ناحيه ۱۲ و تا ظهر آنجا بود و بعد تلفن زد به همسر و دخترش، آنها آمدند و با كفالت پنج ميليون تومان او را آزاد كردند. من و مادر مجيد درى، مادر حميدرضا محمدى، مادر آيدين نبوى، برادر ابوالحسن عرشى، مادر على ملكى و چند تا پدر و مادر ديگر آنجا بوديم.»
پروين مخترع، مادر كوهيار گودرزى كه فرزندش از زندانيانى است كه دراعتصاب غذا به سر مى برد، درباره وضعيت اين گروه از زندانيان مى گويد: «از همان آخرين دوشنبه اى كه من كوهيار را ديدم ديگر تلفن نزده و هيچ كس از بند ۳۵۰ اوين تلفن نزده است. من اينجا از طرف همه مادرها و پدرها مى گويم كه مسئوليت هر اتفاقى براى فرزندانمان در زندان رخ دهد و هر خطرى برايشان وجود داشته باشد به عهده مسئولان زندان، دادگسترى، قوه قضاييه و دادستانى خواهد بود.»
خانم مخترع از تهديدهايى خبر مى دهد كه مسئولان زندان براى پايان دادن به اعتصاب غذاى زندانيان كرده اند: «۱۵ روز است كه بچه هاى ما اعتصاب غذا كرده اند و هيچكس مسئوليتى حس نمى كند. تازه آنها را تهديد كرده اند كه به زندان رجايى شهر منتقلشان مى كنند و يا جريمه شده و مدت زندانشان اضافه مى شود يا اين كه اينجا را كهريزك دوم مى كنند.»
مادر حميدرضا محمدى هم يكى از مادران نگران است و به راديو فردا مى گويد: «من كه دارم با شما صحبت مى كنم، مغزم و تمام بدنم خواب مى رود. مگر ما مى توانيم غذا بخوريم؟ وقتى مى خواهم آب بخورم مى گويم مادر من زهرمار بخورم. اينها روزگار ما را سياه كرده اند.»
اعتصاب غذاى زندانيان سياسى زندان اوين بازتاب گسترده اى در ايران و جهان داشته و بسيارى از شخصيت ها و نهادهاى سياسى در داخل و خارج تا كنون با انتشار بيانيه از اين زندانيان خواسته اند تا به اعتصاب غذاى خود پايان دهند؛ درخواست هايى كه البته به دليل فقدان اطلاع رسانى و قطع ارتباط ميان زندانيان و خانواده هايشان ممكن است اصلاً به گوش آنها نرسيده باشد.
در تازه ترين اقدام، سازمان دانش آموختگان ايران ادوار تحكيم وحدت با انتشار بيانيه اى اعلام كرده اعضاى اين سازمان به نشانه همبستگى با زندانيان در اعتصاب، روزه سياسى خواهند گرفت.
محمد صادقى، عضو دفتر تحكيم وحدت، در اين باره مى گويد: « سازمان دانش آموختگان ايران ادوار تحكيم وحدت نسبت به اتفاقاتى كه در زندان اوين در شرف وقوع است اعتراض داشته و بيانيه اى صادر كرده در اعتراض به رفتارهاى غيرقانونى و محدوديت هايى كه براى اين زندانيان اعمال شده است.»
آقاى صادقى همچنين از تنزل سطح مطالبات مردم به صرفاً بدرفتارى نكردن با زندانيان از طرف جمهورى اسلامى اظهار نگرانى مى كند و مى گويد: «در ابتداى شكل گيرى اين جنبش، مطالبات مردم بحث تقلب در انتخابات دوره دهم رياست جمهورى بود و پس از آن يك كارزار جهانى براى تثبيت دموكراسى و حقوق بشر در ايران شكل گرفت. منتها حاكميت رفته رفته شرايطى را به وجود آورده كه مردم امروز اعتراض و خواسته هايشان اين است كه دوستان زندانى حداقل از سلول انفرادى به بند عمومى منتقل شوند.»
با اين حال حسن شريعتمدارى، تحليلگر سياسى در آلمان، معتقد است اين بحران در حال حاضر در تمام جامعه ايران منعكس شده است:
«رهبرى فعلى جنبش سبز در داخل ايران موفق نيست كه مطالبات اصلى خود را تعقيب كند، ولى از ديگر سو پيام اين بحران و خواسته ها در تمام جامعه منعكس شده و ممكن است نه تنها در آينده مجال بروز پيدا كند بلكه از آن بسيار فراتر رود و به خواسته هاى انسانى، اقتصادى و اجتماعى بيشترى برسد.»
به نظر مى رسد چالش سياسى اخير كه پس از انتخابات دوره دهم رياست جمهورى در ايران شكل گرفته است اين روزها بيش از هر زمان ديگرى به داخل زندان ها منتقل شده باشد.
حسن شريعتمدارى در اين باره مى گويد: «زندانيان سياسى در واقع نماد مقاوم ترين عناصر مبارزه مردم عليه ديكتاتورى هستند. البته يك معنايش اين است كه مبارزات در داخل زندان ها نماد بيشترى دارد، ولى به اين معنى نيست كه داخل اجتماع بحران وجود ندارد هر چند بروز بيرونى بحران خيلى زياد نيست.»
در يك سال گذشته كمپين هاى مختلفى در اعتراض به وضعيت حقوق بشر در ايران راه اندازى شده است. اين بار هم كمپينى ديگر براى همبستگى با زندانيان سياسى در اعتصاب غذا در زندان اوين اعلام وجود كرده است، «كمپين ما اعضاى خانواده هاى زندانيان سياسى هستيم».
مسيح على نژاد، روزنامه نگار در لندن، از اهدافى كه اين كمپين دنبال مى كند مى گويد: «همه ايرانيانى كه احساس مى كنند فضاى آزادترى دارند و از نظر امنيتى مورد تهديد قرار نمى گيرند، شايد بتوانند به عنوان يكى از اعضاى خانواده هاى زندانيان سياسى باشند تا انعكاس صداى خانواده هايى باشند كه در ايران تحت فشارند. بعد از اين پيشنهاد يك گروه در فيس بوك كمپينى راه انداخت كه اكنون بالاى ۱۰۰۰ نفر عضو دارد و وبلاگ آن در حال راه اندازى است تا همه ايرانيان بتوانند به عنوان خانواده هاى مجازى زندانيان سياسى در مورد هر زندانى اطلاع رسانى دقيق كنند.»
۱۶ زندانى سياسى در زندان اوين همچنان در اعتصاب غذا به سر مى برند. عده اى از آنها اعتصاب غذاى خشك كرده اند يعنى حتى آب هم نمى نوشند، اما هنوز هيچ گونه اظهار نظر رسمى از سوى مسئولان جمهورى اسلامى در اين باره نشده است.
خانواده هاى اين زندانيان نه تنها خبرى از آنها ندارند بلكه هنگامى كه براى پيگيرى وضعيتشان به مراجع قضايى مراجعه مى كنند با خطر بازداشت هم مواجه مى شوند.
مادر على پرويز كه روز يكشنبه در جست وجوى خبرى از فرزند زندانى خود بود براى ساعاتى بازداشت شد.
پروين مخترع، مادر كوهيار گودرزى و از همراهان او به راديو فردا مى گويد: «رفته بوديم جلوى دادگسترى كه مادر على پرويز دستگير شد و او را به كلانترى ۱۳ بردند و از آنجا فرستادند به دادسراى خيابان فياض بخش ناحيه ۱۲ و تا ظهر آنجا بود و بعد تلفن زد به همسر و دخترش، آنها آمدند و با كفالت پنج ميليون تومان او را آزاد كردند. من و مادر مجيد درى، مادر حميدرضا محمدى، مادر آيدين نبوى، برادر ابوالحسن عرشى، مادر على ملكى و چند تا پدر و مادر ديگر آنجا بوديم.»
پروين مخترع، مادر كوهيار گودرزى كه فرزندش از زندانيانى است كه دراعتصاب غذا به سر مى برد، درباره وضعيت اين گروه از زندانيان مى گويد: «از همان آخرين دوشنبه اى كه من كوهيار را ديدم ديگر تلفن نزده و هيچ كس از بند ۳۵۰ اوين تلفن نزده است. من اينجا از طرف همه مادرها و پدرها مى گويم كه مسئوليت هر اتفاقى براى فرزندانمان در زندان رخ دهد و هر خطرى برايشان وجود داشته باشد به عهده مسئولان زندان، دادگسترى، قوه قضاييه و دادستانى خواهد بود.»
بیشتر بخوانید:
مادر حميدرضا محمدى هم يكى از مادران نگران است و به راديو فردا مى گويد: «من كه دارم با شما صحبت مى كنم، مغزم و تمام بدنم خواب مى رود. مگر ما مى توانيم غذا بخوريم؟ وقتى مى خواهم آب بخورم مى گويم مادر من زهرمار بخورم. اينها روزگار ما را سياه كرده اند.»
اعتصاب غذاى زندانيان سياسى زندان اوين بازتاب گسترده اى در ايران و جهان داشته و بسيارى از شخصيت ها و نهادهاى سياسى در داخل و خارج تا كنون با انتشار بيانيه از اين زندانيان خواسته اند تا به اعتصاب غذاى خود پايان دهند؛ درخواست هايى كه البته به دليل فقدان اطلاع رسانى و قطع ارتباط ميان زندانيان و خانواده هايشان ممكن است اصلاً به گوش آنها نرسيده باشد.
در تازه ترين اقدام، سازمان دانش آموختگان ايران ادوار تحكيم وحدت با انتشار بيانيه اى اعلام كرده اعضاى اين سازمان به نشانه همبستگى با زندانيان در اعتصاب، روزه سياسى خواهند گرفت.
محمد صادقى، عضو دفتر تحكيم وحدت، در اين باره مى گويد: « سازمان دانش آموختگان ايران ادوار تحكيم وحدت نسبت به اتفاقاتى كه در زندان اوين در شرف وقوع است اعتراض داشته و بيانيه اى صادر كرده در اعتراض به رفتارهاى غيرقانونى و محدوديت هايى كه براى اين زندانيان اعمال شده است.»
آقاى صادقى همچنين از تنزل سطح مطالبات مردم به صرفاً بدرفتارى نكردن با زندانيان از طرف جمهورى اسلامى اظهار نگرانى مى كند و مى گويد: «در ابتداى شكل گيرى اين جنبش، مطالبات مردم بحث تقلب در انتخابات دوره دهم رياست جمهورى بود و پس از آن يك كارزار جهانى براى تثبيت دموكراسى و حقوق بشر در ايران شكل گرفت. منتها حاكميت رفته رفته شرايطى را به وجود آورده كه مردم امروز اعتراض و خواسته هايشان اين است كه دوستان زندانى حداقل از سلول انفرادى به بند عمومى منتقل شوند.»
با اين حال حسن شريعتمدارى، تحليلگر سياسى در آلمان، معتقد است اين بحران در حال حاضر در تمام جامعه ايران منعكس شده است:
«رهبرى فعلى جنبش سبز در داخل ايران موفق نيست كه مطالبات اصلى خود را تعقيب كند، ولى از ديگر سو پيام اين بحران و خواسته ها در تمام جامعه منعكس شده و ممكن است نه تنها در آينده مجال بروز پيدا كند بلكه از آن بسيار فراتر رود و به خواسته هاى انسانى، اقتصادى و اجتماعى بيشترى برسد.»
به نظر مى رسد چالش سياسى اخير كه پس از انتخابات دوره دهم رياست جمهورى در ايران شكل گرفته است اين روزها بيش از هر زمان ديگرى به داخل زندان ها منتقل شده باشد.
حسن شريعتمدارى در اين باره مى گويد: «زندانيان سياسى در واقع نماد مقاوم ترين عناصر مبارزه مردم عليه ديكتاتورى هستند. البته يك معنايش اين است كه مبارزات در داخل زندان ها نماد بيشترى دارد، ولى به اين معنى نيست كه داخل اجتماع بحران وجود ندارد هر چند بروز بيرونى بحران خيلى زياد نيست.»
در يك سال گذشته كمپين هاى مختلفى در اعتراض به وضعيت حقوق بشر در ايران راه اندازى شده است. اين بار هم كمپينى ديگر براى همبستگى با زندانيان سياسى در اعتصاب غذا در زندان اوين اعلام وجود كرده است، «كمپين ما اعضاى خانواده هاى زندانيان سياسى هستيم».
مسيح على نژاد، روزنامه نگار در لندن، از اهدافى كه اين كمپين دنبال مى كند مى گويد: «همه ايرانيانى كه احساس مى كنند فضاى آزادترى دارند و از نظر امنيتى مورد تهديد قرار نمى گيرند، شايد بتوانند به عنوان يكى از اعضاى خانواده هاى زندانيان سياسى باشند تا انعكاس صداى خانواده هايى باشند كه در ايران تحت فشارند. بعد از اين پيشنهاد يك گروه در فيس بوك كمپينى راه انداخت كه اكنون بالاى ۱۰۰۰ نفر عضو دارد و وبلاگ آن در حال راه اندازى است تا همه ايرانيان بتوانند به عنوان خانواده هاى مجازى زندانيان سياسى در مورد هر زندانى اطلاع رسانى دقيق كنند.»
۱۶ زندانى سياسى در زندان اوين همچنان در اعتصاب غذا به سر مى برند. عده اى از آنها اعتصاب غذاى خشك كرده اند يعنى حتى آب هم نمى نوشند، اما هنوز هيچ گونه اظهار نظر رسمى از سوى مسئولان جمهورى اسلامى در اين باره نشده است.