در هفته جاری شماری از فعالين سياسی مخالف نظام جمهوری اسلامی با گردهم آمدن در بروکسل پايتخت بلژيک خواستار برگزاری انتخابات آزاد در ايران و آزادی های سياسی و مدنی شدند.
در اين کنفرانس علاوه بر فعالين سياسی ايرانی با نظرگاه های گوناگون چند کارشناس خارجی از جمله هانس بليکس، ریيس پيشين بازرسان آژانس بين الملللی انرژی اتمی، هم شرکت داشتند.
در آغاز گفت و گو با حسن شريعتمداری فعال سياسی مقيم آلمان که در اين کنفرانس شرکت داشته است درباره اهمیت کنفرانس بروکسل پرسيدیم.
حسن شريعتمداری: از اين جهت مهم است که اولا برگزار کنندگان کنفرانس نمی خواهند که از اين کنفرانس حزب يا گروه يا دسته ای شکل بگيرد. بلکه هدفشان ايجاد يک حرکت برای پيشبرد دموکراسی در ايران بر اساس استراتژی انتخابات آزاد و توافقنامه سال ۱۹۹۴ شورای بين المجالس- که در پاريس منعقد و ايران هم آن را امضا کرده- است.
جهت ديگر اهميت اين کنفرانس در اين بود که از گرايش های مختلف سياسی و از افراد ايرانی که در زمينه های اجتماعی و يا در زمينه های ادبی فعاليت می کنند، يا ژورناليست هستند و يا به فعالين اقوام مختلف تعلق دارند، حضور داشتند.
همچنين در اين کنفرانس، استراتژی انتخابات آزاد به عنوان استراتژی مورد نظر اکثريت به امضا رسيد و برگزار کنندگان اين نشست متعهد شدند که در فکر جلسات و نشست های بزرگتری باشند.
اين کنفرانس برای خودش در مقابل جنبش درون کشور و در مورد فعاليت سياسی درونی خودش چه نقش و جايگاهی قائل است؟
آنچه از اظهارات شرکت کنندگان و برگزار کنندگان کنفرانس برمی آمد اين بود که اينها با توجه به اينکه در داخل کشور امکان فعاليت سياسی بسيار کمتر شده، می خواهند که به شرايط برگزاری انتخابات آزاد ياری برسانند. و گرنه اينها جمعيتی نيستند که خودشان را آلترناتيو حرکت يا رقيب حرکت ديگری بدانند.
سالهاست که از اين دست کنفرانس ها در شهرهای مختلف دنيا مثل استکهلم، واشينگتن و الان در بروکسل برگزار می شود. آيا از يک منظر بررسی می شود که اساسا برگزاری اين گونه کنفرانس ها تا کنون چه دستاوری به همراه داشته است؟
به نظر من نتايج همه اين کنفرانس ها مثبت است. برای اينکه در شرايط فعلی قوی ترين شبکه را بين فعالان سياسی و در خارج از کشور و در پيوند با داخل کشور برقرار کرده است. اين تفاهم و تجلی روح وحدت و همگرايی در عين تکثر و اختلاف عقيده ، دستاورد بزرگی است.
همچنين می توان درک کرد که اپوزيسيون به اين سطح ارتقاء يافته است که برای کارها و برنامه های خودش يک استراتژی تعيين و تعريف کرده است.
اينکه کشورهای اروپايی از ديگر کشورها بخواهند که گزينه جنگ عليه ايران بايد از روی ميز برداشته شود نيز بخش ديگری از مباحث مطرح شده در اين کنفرانس بود.
آقای شريعتمداری، در همين مورد در بيانيه کنفرانس بر موضوع خطر حمله به ايران تاکيد می شود. اين ديدگاه بر پايه چه تحليلی در بيانيه ذکر شده است؟
يکی از پانل های کنفرانس پانل انرژی اتمی بود که در آن علاوه بر دو متخصص ايرانی، دکتر تقی زاده و دکتر بهروز بيات، آقای هانس بليکس و همچنين يک متخصص ديگر از سوئد در اين پانل شرکت داشتند.
همه افراد شرکت کننده تاکيد کردند در صورتی که مذاکرات اتمی به نتيجه نرسد، احتمال حمله نظامی و جنگ وجود دارد. حتی آقای دکتر بليکس- يعنی کسی که پيش از اين با جنگ عليه عراق مخالفت کرده بود و در آن زمان مسئول اين پروژه از سوی آمريکايی ها بود- اظهار کرد که اين احتمال در حدود ۵۰ درصد است و بايد جدی گرفته شود.
به اين دليل وظيفه خودشان دانستند که نهايت کوشش خود را به کار ببرند تا اين گزينه از روی ميز برداشته شود و البته نهايت فشار را هم بر ايران وارد کنند تا جمهوری اسلامی هم دست از ماجراجويی های هسته ای خود بردارد.
شرکت کنندگان اين کنفرانس با چه اميدی بروکسل را ترک کردند؟
همگی اميدوار بودند و همه حاضر شدند تا با امضاهای شخصی خودشان به طور علنی از اين کنفرانس، گردانندگان آن و اهدافش حمايت کنند.
در اين کنفرانس علاوه بر فعالين سياسی ايرانی با نظرگاه های گوناگون چند کارشناس خارجی از جمله هانس بليکس، ریيس پيشين بازرسان آژانس بين الملللی انرژی اتمی، هم شرکت داشتند.
در آغاز گفت و گو با حسن شريعتمداری فعال سياسی مقيم آلمان که در اين کنفرانس شرکت داشته است درباره اهمیت کنفرانس بروکسل پرسيدیم.
حسن شريعتمداری: از اين جهت مهم است که اولا برگزار کنندگان کنفرانس نمی خواهند که از اين کنفرانس حزب يا گروه يا دسته ای شکل بگيرد. بلکه هدفشان ايجاد يک حرکت برای پيشبرد دموکراسی در ايران بر اساس استراتژی انتخابات آزاد و توافقنامه سال ۱۹۹۴ شورای بين المجالس- که در پاريس منعقد و ايران هم آن را امضا کرده- است.
جهت ديگر اهميت اين کنفرانس در اين بود که از گرايش های مختلف سياسی و از افراد ايرانی که در زمينه های اجتماعی و يا در زمينه های ادبی فعاليت می کنند، يا ژورناليست هستند و يا به فعالين اقوام مختلف تعلق دارند، حضور داشتند.
همچنين در اين کنفرانس، استراتژی انتخابات آزاد به عنوان استراتژی مورد نظر اکثريت به امضا رسيد و برگزار کنندگان اين نشست متعهد شدند که در فکر جلسات و نشست های بزرگتری باشند.
اين کنفرانس برای خودش در مقابل جنبش درون کشور و در مورد فعاليت سياسی درونی خودش چه نقش و جايگاهی قائل است؟
آنچه از اظهارات شرکت کنندگان و برگزار کنندگان کنفرانس برمی آمد اين بود که اينها با توجه به اينکه در داخل کشور امکان فعاليت سياسی بسيار کمتر شده، می خواهند که به شرايط برگزاری انتخابات آزاد ياری برسانند. و گرنه اينها جمعيتی نيستند که خودشان را آلترناتيو حرکت يا رقيب حرکت ديگری بدانند.
سالهاست که از اين دست کنفرانس ها در شهرهای مختلف دنيا مثل استکهلم، واشينگتن و الان در بروکسل برگزار می شود. آيا از يک منظر بررسی می شود که اساسا برگزاری اين گونه کنفرانس ها تا کنون چه دستاوری به همراه داشته است؟
به نظر من نتايج همه اين کنفرانس ها مثبت است. برای اينکه در شرايط فعلی قوی ترين شبکه را بين فعالان سياسی و در خارج از کشور و در پيوند با داخل کشور برقرار کرده است. اين تفاهم و تجلی روح وحدت و همگرايی در عين تکثر و اختلاف عقيده ، دستاورد بزرگی است.
همچنين می توان درک کرد که اپوزيسيون به اين سطح ارتقاء يافته است که برای کارها و برنامه های خودش يک استراتژی تعيين و تعريف کرده است.
اينکه کشورهای اروپايی از ديگر کشورها بخواهند که گزينه جنگ عليه ايران بايد از روی ميز برداشته شود نيز بخش ديگری از مباحث مطرح شده در اين کنفرانس بود.
آقای شريعتمداری، در همين مورد در بيانيه کنفرانس بر موضوع خطر حمله به ايران تاکيد می شود. اين ديدگاه بر پايه چه تحليلی در بيانيه ذکر شده است؟
يکی از پانل های کنفرانس پانل انرژی اتمی بود که در آن علاوه بر دو متخصص ايرانی، دکتر تقی زاده و دکتر بهروز بيات، آقای هانس بليکس و همچنين يک متخصص ديگر از سوئد در اين پانل شرکت داشتند.
همه افراد شرکت کننده تاکيد کردند در صورتی که مذاکرات اتمی به نتيجه نرسد، احتمال حمله نظامی و جنگ وجود دارد. حتی آقای دکتر بليکس- يعنی کسی که پيش از اين با جنگ عليه عراق مخالفت کرده بود و در آن زمان مسئول اين پروژه از سوی آمريکايی ها بود- اظهار کرد که اين احتمال در حدود ۵۰ درصد است و بايد جدی گرفته شود.
به اين دليل وظيفه خودشان دانستند که نهايت کوشش خود را به کار ببرند تا اين گزينه از روی ميز برداشته شود و البته نهايت فشار را هم بر ايران وارد کنند تا جمهوری اسلامی هم دست از ماجراجويی های هسته ای خود بردارد.
شرکت کنندگان اين کنفرانس با چه اميدی بروکسل را ترک کردند؟
همگی اميدوار بودند و همه حاضر شدند تا با امضاهای شخصی خودشان به طور علنی از اين کنفرانس، گردانندگان آن و اهدافش حمايت کنند.