طبق پژوهش تازه‌ای که توسط ناسا در مورد پيامدهای گرمايش جو زمين انجام شده است طی سده آينده در آن بخشی از کره زمين که معمولا رطوبت زيادی دارند بارش باران تشديد خواهد شد و در مناطق خشک کره زمين دوره های بدون بارش باران طولانی‌تر خواهند شد.
يکی از پژوهشگران سازمان ناسا گفته است: «شدت بارش باران در مناطق مرطوب و از سوی ديگر دوره‌های خشکسالی در مناطق خشک، تشديد و طولانی‌تر خواهند شد و بروز اين دو پديده ا زنظر جوی و فيزيکی با يکديگر ارتباط دارند.»
پژوهش‌های جديد سازمان ناسا در مورد ميزان و نحوه بارش باران در سطح کره زمين که در شماره آينده مجله «تحقيقات جغرافيايی» منتشر خواهد شد اطلاعات دريافت شده توسط چهارده الگوی پيش بينی تغييرات جوی کره زمين را بررسی کرده است.
هر چند برخی از اين الگوها پيش‌بينی کرده بودند که در مناطق مرطوب کره زمين مثل مناطق استوايی ميزان باراش باران افزايش و در مقابل بارش باران در مناطق خشک کاهش خواهد يافت، اما تحقيقات اخير توسط سازمان ناسا اولين پژوهش همه جانبه در مورد بارش باران در کل جهان و از جمله در اقيانوس‌ها است.
طبق پژوهش جديد ناسا هر چند تمام چهارده مورد از الگوهای پژوهشی قبلی که در مورد ميزان بارش باران در مناطق مختلف زمين انجام شده‌اند در برخی از جزييات با يکديگر تفاوت دارند ولی در مورد ميزان متوسط افزايش و يا کاهش بارندگی نتيجه گيری آنها يکسان است.
نقطه مشترک تمامی اين تحقيقات اين است که متناسب با افزايش هر درجه فارنهايت در گرمای جو زمين ميزان بارندگی در مناطق مربوط حدود چهار درصد افزايش می‌يابد و در مقابل در مناطق خشک کره زمين دوره‌های خشکسالی و فقدان بارندگی حدود ۲.۶ درصد طولانی‌تر خواهند شد.
يک پروفسور علوم جوی در دانشگاه واشینگتن نيز اخيرا در مطالعات خود به اين نتيجه رسيده است که يکی از دلايل اصلی کاهش ميزان بارندگی در نواحی جنوب غربی آمريکا و منطقه مديترانه افزايش دی اکسيد کربن در جو کره زمين است.
دليل علمی اين تغييرات جوی اين است که جو کره زمين همزمان با افزايش درجه حرارت می‌تواند ميزان بيشتری از بخار آب را در خود حفظ کند ولی بخش بيشتری از اين بخار آب در بخش‌های مربوط انباشته می‌شوند و بنابراين بارندگی کمتری نصيب بخش‌های خشک کره زمين می‌شود.
سرعت وقوع يک چنين تغييرات شديدی در الگوی بارندگی در جو کره زمين به ميزان توليد گاز دی اکسيد کربن بستگی دارد ولی پژوهشگران ناسا می‌گويند که تحقيقات و پيش‌بينی‌های تخمينی آنها مربوط به قرن آينده است.
يکی از پژوهشگران سازمان ناسا گفته است: «شدت بارش باران در مناطق مرطوب و از سوی ديگر دوره‌های خشکسالی در مناطق خشک، تشديد و طولانی‌تر خواهند شد و بروز اين دو پديده ا زنظر جوی و فيزيکی با يکديگر ارتباط دارند.»
پژوهش‌های جديد سازمان ناسا در مورد ميزان و نحوه بارش باران در سطح کره زمين که در شماره آينده مجله «تحقيقات جغرافيايی» منتشر خواهد شد اطلاعات دريافت شده توسط چهارده الگوی پيش بينی تغييرات جوی کره زمين را بررسی کرده است.
هر چند برخی از اين الگوها پيش‌بينی کرده بودند که در مناطق مرطوب کره زمين مثل مناطق استوايی ميزان باراش باران افزايش و در مقابل بارش باران در مناطق خشک کاهش خواهد يافت، اما تحقيقات اخير توسط سازمان ناسا اولين پژوهش همه جانبه در مورد بارش باران در کل جهان و از جمله در اقيانوس‌ها است.
طبق پژوهش جديد ناسا هر چند تمام چهارده مورد از الگوهای پژوهشی قبلی که در مورد ميزان بارش باران در مناطق مختلف زمين انجام شده‌اند در برخی از جزييات با يکديگر تفاوت دارند ولی در مورد ميزان متوسط افزايش و يا کاهش بارندگی نتيجه گيری آنها يکسان است.
نقطه مشترک تمامی اين تحقيقات اين است که متناسب با افزايش هر درجه فارنهايت در گرمای جو زمين ميزان بارندگی در مناطق مربوط حدود چهار درصد افزايش می‌يابد و در مقابل در مناطق خشک کره زمين دوره‌های خشکسالی و فقدان بارندگی حدود ۲.۶ درصد طولانی‌تر خواهند شد.
يک پروفسور علوم جوی در دانشگاه واشینگتن نيز اخيرا در مطالعات خود به اين نتيجه رسيده است که يکی از دلايل اصلی کاهش ميزان بارندگی در نواحی جنوب غربی آمريکا و منطقه مديترانه افزايش دی اکسيد کربن در جو کره زمين است.
دليل علمی اين تغييرات جوی اين است که جو کره زمين همزمان با افزايش درجه حرارت می‌تواند ميزان بيشتری از بخار آب را در خود حفظ کند ولی بخش بيشتری از اين بخار آب در بخش‌های مربوط انباشته می‌شوند و بنابراين بارندگی کمتری نصيب بخش‌های خشک کره زمين می‌شود.
سرعت وقوع يک چنين تغييرات شديدی در الگوی بارندگی در جو کره زمين به ميزان توليد گاز دی اکسيد کربن بستگی دارد ولی پژوهشگران ناسا می‌گويند که تحقيقات و پيش‌بينی‌های تخمينی آنها مربوط به قرن آينده است.