به گزارش روزنامه « نيويورک تايمز» تصاوير ماهواره ای جديد و شواهد و گفته های زندانيان سياسی و زندانبان های سابق نشان می دهد که شرايط در بازداشتگاه ها و اردوگاه های کار اجباری کره شمالی بسيار وخيم است و اين مراکز در حال گسترش هستند.
سازمان عفو بين الملل در گزارشی که روز چهارشنبه منتشر کرده می گويد که زندانيان سابق اردوگاه کار اجباری در «يودوک» می گويند که در اين بازداشتگاه به طور مستمر تحت شکنجه قرار گرفته و آنها را مجبور می کردند که صحنه تيرباران زندانيان ديگر را مشاهده کنند. در اين گزارش گفته می شود که جديدترين ارزيابی ها حاکی از آن است که هم اکنون جمعيتی حدود دويست هزار نفر در بازداشتگاه ها و اردوگاه های کار اجباری کره شمالی زندانی هستند.
«سام ظريفی»، مدير بخش آسيا و اقيانوسيه سازمان عفو بين الملل می گويد:« دولت کره شمالی در چند دهه گذشته همواره از پذيرش وجود بازداشتگاه های گسترده در این کشور امتناع کرده است. اين بازداشتگاه ها در نقاطی قرار دارند که تقريبا هيچکس از وجود آنها اطلاع ندارد و موازين بين المللی حقوق بشر در دفاع از زندانيان سياسی که ۶۰ سال پيش توسط جامعه بين المللی به تصويب رسيده، از سوی دولت کره شمالی نقض و کاملا ناديده گرفته می شود.»
سام ظريفی می افزايد که پس از مقايسه تصاوير ماهواره ای جديد با عکس های ده سال قبل، عفو بين الملل به شدت نگران گسترش ابعاد اين بازداشتگاه ها است.
روزنامه « نيويورک تايمز» با استناد به شواهد و نظر کارشناسان حقوق بشر می افزايد که اردوگاه های کار اجباری کره شمالی که به صورت مزارع کشاورزی يا کارخانه اداره می شوند مخوف ترين زندان های سياسی در سطح جهان هستند. براساس مطالعاتی که در اين زمينه صورت گرفته است در سال های اوليه زندانيانی که در آنها محبوس می شدند عمدتا مالکان، اعضای طرد شده دولت و حزب حاکم و يا کسانی بودند که در فعاليت های مذهبی شرکت داشتند.
اما در سال های اخير بر تعداد بازداشت ها و شمار زندانيان افزوده شده است. زندانيان سياسی سابق کره شمالی می گويند که در سال های اخير حکومت اين کشور هر کسی را که به وی مظنون باشد دستگير و روانه اين بازداشتگاه ها می کند. سيستم قضايی اين کشور نيز ديگر موازين حداقل و نمادين در بررسی پرونده ها يا صدور محکوميت برای افراد را رعايت نمی کند.
روزنامه « نيويورک تايمز» از قول «سن هيانگ سون» زنی که ۱۵ سال پيش به خاطر قحطی و گرسنگی قصد داشت از کره شمالی بگريزد می نويسد که وی توسط ماموران بازداشت شده و به چهار ماه زندان محکوم شد. وی بخشی از اين دوران زندان را در اردوگاههای کار اجباری مخصوص مخالفان و زندانيان سياسی سپری کرد.
«سن هيانگ سون» می گويد:« آن ها مرا با يک ميله الکتريکی شکنجه می دادند. آنها اين ميله را در نقاط مختلف بدن من فرو می کردند.»
گزارش جديد دولت آمريکا در مورد حقوق بشر در کره شمالی نيز می نويسد که زندانيان و ساکنان اين بازداشتگاهها همواره به وجود شکنجه و رفتارهای خشونت آميز اشاره کرده اند.
«جيونک کيونگ ايل» يکی از زندانيان سابق اردوگاه « يودوک» درگفت وگویی که ماه پيش با سازمان عفو بين الملل انجام داده گفت که مرگ زندانيان در اين اردوگاه يک امر عادی و روزانه است. او می افزايد که شرايط دشوار و غيرانسانی اين اردوگاه ها به شکلی است که مرگ افراد هيچ حرمتی ندارد.
جيونک کيونگ ايل می گويد :«برخلاف جوامع و شرايط عادی که آدم از مرگ ديگران متاثر می شود دراين اردوگاه ها نشانه ای از اين عواطف انسانی ديده نمی شود. چون اگر يک زندانی جسد زندانی مرده ای را تحويل مقامات داده و آن را دفن کند در مقابل ممکن است يک وعده غذا اضافی به وی بدهند.»
«من همراه چند نفر ديگر کار جمع آوری اجساد را انجام می داديم و آنها را دفن می کرديم. حقيقت اين است که پس از انجام اين کار به جای اينکه احساس ناراحتی و اندوه داشته باشيم به خاطر دريافت يک وعده غذای اضافی خوشحال می شديم.»
سازمان عفو بين الملل در گزارشی که روز چهارشنبه منتشر کرده می گويد که زندانيان سابق اردوگاه کار اجباری در «يودوک» می گويند که در اين بازداشتگاه به طور مستمر تحت شکنجه قرار گرفته و آنها را مجبور می کردند که صحنه تيرباران زندانيان ديگر را مشاهده کنند. در اين گزارش گفته می شود که جديدترين ارزيابی ها حاکی از آن است که هم اکنون جمعيتی حدود دويست هزار نفر در بازداشتگاه ها و اردوگاه های کار اجباری کره شمالی زندانی هستند.
«سام ظريفی»، مدير بخش آسيا و اقيانوسيه سازمان عفو بين الملل می گويد:« دولت کره شمالی در چند دهه گذشته همواره از پذيرش وجود بازداشتگاه های گسترده در این کشور امتناع کرده است. اين بازداشتگاه ها در نقاطی قرار دارند که تقريبا هيچکس از وجود آنها اطلاع ندارد و موازين بين المللی حقوق بشر در دفاع از زندانيان سياسی که ۶۰ سال پيش توسط جامعه بين المللی به تصويب رسيده، از سوی دولت کره شمالی نقض و کاملا ناديده گرفته می شود.»
سام ظريفی می افزايد که پس از مقايسه تصاوير ماهواره ای جديد با عکس های ده سال قبل، عفو بين الملل به شدت نگران گسترش ابعاد اين بازداشتگاه ها است.
روزنامه « نيويورک تايمز» با استناد به شواهد و نظر کارشناسان حقوق بشر می افزايد که اردوگاه های کار اجباری کره شمالی که به صورت مزارع کشاورزی يا کارخانه اداره می شوند مخوف ترين زندان های سياسی در سطح جهان هستند. براساس مطالعاتی که در اين زمينه صورت گرفته است در سال های اوليه زندانيانی که در آنها محبوس می شدند عمدتا مالکان، اعضای طرد شده دولت و حزب حاکم و يا کسانی بودند که در فعاليت های مذهبی شرکت داشتند.
اما در سال های اخير بر تعداد بازداشت ها و شمار زندانيان افزوده شده است. زندانيان سياسی سابق کره شمالی می گويند که در سال های اخير حکومت اين کشور هر کسی را که به وی مظنون باشد دستگير و روانه اين بازداشتگاه ها می کند. سيستم قضايی اين کشور نيز ديگر موازين حداقل و نمادين در بررسی پرونده ها يا صدور محکوميت برای افراد را رعايت نمی کند.
روزنامه « نيويورک تايمز» از قول «سن هيانگ سون» زنی که ۱۵ سال پيش به خاطر قحطی و گرسنگی قصد داشت از کره شمالی بگريزد می نويسد که وی توسط ماموران بازداشت شده و به چهار ماه زندان محکوم شد. وی بخشی از اين دوران زندان را در اردوگاههای کار اجباری مخصوص مخالفان و زندانيان سياسی سپری کرد.
«سن هيانگ سون» می گويد:« آن ها مرا با يک ميله الکتريکی شکنجه می دادند. آنها اين ميله را در نقاط مختلف بدن من فرو می کردند.»
گزارش جديد دولت آمريکا در مورد حقوق بشر در کره شمالی نيز می نويسد که زندانيان و ساکنان اين بازداشتگاهها همواره به وجود شکنجه و رفتارهای خشونت آميز اشاره کرده اند.
«جيونک کيونگ ايل» يکی از زندانيان سابق اردوگاه « يودوک» درگفت وگویی که ماه پيش با سازمان عفو بين الملل انجام داده گفت که مرگ زندانيان در اين اردوگاه يک امر عادی و روزانه است. او می افزايد که شرايط دشوار و غيرانسانی اين اردوگاه ها به شکلی است که مرگ افراد هيچ حرمتی ندارد.
جيونک کيونگ ايل می گويد :«برخلاف جوامع و شرايط عادی که آدم از مرگ ديگران متاثر می شود دراين اردوگاه ها نشانه ای از اين عواطف انسانی ديده نمی شود. چون اگر يک زندانی جسد زندانی مرده ای را تحويل مقامات داده و آن را دفن کند در مقابل ممکن است يک وعده غذا اضافی به وی بدهند.»
«من همراه چند نفر ديگر کار جمع آوری اجساد را انجام می داديم و آنها را دفن می کرديم. حقيقت اين است که پس از انجام اين کار به جای اينکه احساس ناراحتی و اندوه داشته باشيم به خاطر دريافت يک وعده غذای اضافی خوشحال می شديم.»