زندگی با راهبان معبد سنام

یک صبح تابستانی به معبد سنام رفتم. باران تازه قطع شده بود و مه بامدادی جنگل‌های کوه «اژدهای سپید» را پوشانده بود. تابستان کره کم‌شباهت به تابستان داغ و سوزان ایران نیست.

حتی در بلندی‌های این سرزمین کوچک هم باد استوایی، گرما و باران و توفان را با خود به ارمغان می‌آورد. تا پاییز، که با خرمالو‌ها و شکوفه‌های خوشبوی پاییزی از راه می‌رسد.

سنام سومین معبدی بود که برای مدتی در آن سکونت می‌کردم. پیش‌تر در نپال و تایوان در معبد بوداییان چند ماهی را گذرانده بودم، ولی معبد سنام، نخستین معبد «ذن» بود که به آن می‌رفتم.

پایان تابستان و آغاز پاییز، چیزی نزدیک به دو ماه را در این معبد ذن با راهبان بودایی زندگی کردم. در این مدت با آن‌ها در فعالیت‌های روزانه‌شان شرکت کردم. در اوقات فراغت هم عکس می‌گرفتم که این مجموعه از میان آن‌ها انتخاب شده است.
«این دروازه از آسمان بر زمین آمده است» این واژگان چینی بیش از معنی لغوی معنای راهبانه دارند. واژگانی که بر دروازه معبد سنام حک شده است.
معبد سنام، مانند اغلب معابد قدیمی بودایی در کره، در کوه واقع است.
دلیل آن هم هجوم فرهنگی چین در هزاره نخست میلادی‌است، زمانی که کنفوسیونیسم چینی، راهبان بودایی را بر آن داشت تا برای نجات دین خود به کوه‌ها پناه ببرند.
بنای نخست معبد سنام هزار و ۲۰۰ سال پیش گذاشته شد. این معبد نقش بسیار مهمی در رشد و گسترش ذن در شبه جزیره کره دارد.
ذن واژه ژاپنی‌است، وام گرفته شده از چان در زبان چینی که خود یا از واژه سانسکریت «ذیانه» (اندیشیدن) یا از واژه اوستایی «گیه» (زیستن) می‌آید. در فارسی امروز‌گاه از «مراقبه» به جای آن استفاده می‌شود.
این اتاق کوچک نیایشگاه بودیدارماست. یکی از حیرت‌انگیز‌ترین راهبان مشرق زمین. کسی که «چان» را بیش از هزار و ۵۰۰ سال پیش در چین بنیان نهاد. دو روایت اصلی از زادگاه بودیدارما در دست است؛ یکی او را ایرانی و دیگری‌زاده هند می‌نامد.
زندگی بودیدارما آمیخته در افسانه‌ها و روایت‌های کم‌نظیری‌است. از جمله آنکه ۹ سال در غاری، رو به دیوار، بی‌گپ و جنبشی به مراقبه مشغول بود. او از مهم‌ترین راهبانی‌است که بخشی از فرهنگ غرب و شرق آسیا را به یکدیگر پیوند داده است.
راهبان بودایی به ساده‌زیستی شهره‌اند. حتی در کشور پیشرفت‌های مانند کره. آب نوشیدنی سنام از چشمه‌های اطراف تأمین می‌شود.
​انجام کارهای معمول روزانه، از آشپزی تا نگهداری از جنگل اطراف معبد و مهم‌تر از همه باغ‌های چای همه بر عهده خود راهبان است.
شدت توفان‌های استوایی امسال در کره در ۱۰ سال گذشته بی‌سابقه بود. «برای راهبای تازه کار، کار زیادی هست که باید قبل از برف و زمستون انجام بشه»؛ این جمله را «سام چانگ» با لبخندی بر لب و اره برقی در دست گفت. با آن لبخند مرموز بیشتر از راهبان شبیه قهرمان‌های فیلم‌های ترسناک کره‌ای شده بود.
راهبان به جز تحصیل و مراقبه در دو نیایش گروهی و نیایش‌های شبانه روزی فردی شرکت می‌کنند.
مهم‌ترین نماز، نماز بامدادی‌است. هر روز صبح ساعت سه و نیم بامداد، یک راهبه بقیه را با صدای آرام و شمرده بمبو از خواب بیدار می‌کند.
پس از نماز بامدادی راهبان به اتاق‌های خود بر می‌گردند تا ساعت پنج صبح که زمان خوردن صبحانه است.
نهار در ساعت ۱۱ صبح و شام ۵:۳۰ عصر، از برنج، سوپی از مثلاً جوانه گندم یا خزه دریایی و سبزی‌های پخته و ترشی کاهو تشکیل می‌شود.
در طول روز تا پاسی از شب نمازهای دیگر در نیایشگاه اصلی و نیایشگاه های کوچک اطراف ادامه دارد. در این معبد کوچک «می‌انگ» مشغول خواندن نماز است. او پیش از اینکه راهب شود قهرمان تکواندو بود.