در ادامه گزارش‌های مربوطه به هویت مهاجمان به سفارت عربستان در تهران غلامحسین محسنی اژه‌ای از دستگیری حدود یک صد نفر و آزاد شدن برخی از آنها خبر داد و در عین حال گفت یک نفر هم که از خارج وارد ایران شده است، در همین رابطه در بازداشت به سر می‌برد.
این یک نفر آن چنان که پایگاه خبری تحلیلی انتخاب می‌نویسد کسی جز شیخ حسن کردمیهن نیست. به نوشته انتخاب، فردی که برای خود برو و بیایی دارد، و مغز متفکر حمله به سفارت عربستان بوده است؛ همان کسی که بنا به گفته مقام‌های امنیتی کشور، مدتی در ایران نبوده و بعد از ورود به ایران بازداشت شده است.
Your browser doesn’t support HTML5
تأیید بازداشت عامل اصلی حمله به سفارت عربستان
انتخاب می‌نویسد حسن کردمیهن تا چند سال پیش در کرج مشهور بود، هیئت الرضا محفل انصار حزب‌الله کرج را سازماندهی می‌کرد و به مرور شهرتش از کرج بیرون رفت و هیئتی را هم پشت ترمینال جنوب در محله خزانه بخارایی علم کرد.
او هم روضه می‌خواند و هم واعظ است و سال ۹۲ وقتی مسئولان ستاد قالیباف در کرج نتوانستند رضایت او را جلب کنند، خودش آستین را بالا زد و برای آقای قالیباف ستادهای منظمی راه‌اندازی کرد.
حسن کردمیهن خود می‌گوید با افراط‌گرایی مخالف است اما حمله به سفارت عربستان ناشی از غیرت انقلابی است. آقای کردمیهن با اشاره به موضع‌گیری آقای خامنه‌ای در برابر حمله به سفارت عربستان تقبیح نکردن این کار از سوی رهبر جمهوری اسلامی را دلیل تأیید می‌داند.
آقای خامنه‌ای در یکی از سخنرانی‌های خود، با اشاره به حمله به سفارت عربستان صریحاً از جوانان حزب الهی دفاع می‌کند و هشدار می‌دهد که نباید همه کارها را به این جوانان نسبت داد.
مجید محمدی تحلیلگر و جامعه‌شناس در نیویورک بر این باور است که رفتار و گفته‌های آقای خامنه‌ای به دوگانگی نظام جمهوری اسلامی بر می‌گردد که هم می‌خواهد انقلابی باشد و هم با معیارهای دیپلماتیک جهانی به تعهدات خود در صحنه بین‌المللی پایبند باشد.
گزارش پایگاه خبری مؤسسه فرهنگی و دینی نور معرفت که حسن کردمیهن سرپرست آن است از دیدار آقای کردمیهن و گروه تحت رهبری وی با آقای خامنه‌ای در ششم دی ماه سال ۸۹ خبر می‌دهد و آن را زیباترین دیدار می‌خواند.
در این گزارش به نقل از آقای خامنه‌ای خطاب به دیدارکنندگان آمده است که فعالیت‌های مجموعه شما مانند چشمه‌ای است جوشان که همواره می‌جوشد، در صورتی که فعالیت نهادها و سیستم‌های دولتی مانند زدن چاهی عمیق که با هزینه‌های گزاف و پر زحمت شاید به نتیجه برسد.