سعید محمدی، خواننده، آهنگساز، و ترانه‌سرای ساکن لس‌آنجلس، می‌گوید کوشش‌هایش در جهت ایجاد نوآوری در عرصه موسیقی ایرانی در لس‌آنجلس است.
وی اخیرا با ساختن ترانه‌های «درخت بی‌سایه» و «ایمیل» نوعی از موسیقی راک را وارد جریان موسیقی ایرانی این شهر کرده است.
سعید محمدی هم اکنون در حال تهیه تازه‌ترین آلبوم خود، مجموعه ترانه‌هایی با استفاده از گیتار آکوستیک، است.
با سعید محمدی در شب کریسمس در استودیوی ضبط آهنگ‌هایش در هالیوود گفت‌وگو می‌کنم؛ گفت‌وگویی که او در آن به موضوعاتی گوناگون، از جمله «سرنوشت دردناک موسیقی ایرانی در لس‌آنجلس»، و «یورش نوعی موسیقی مبتذل خانگی از داخل ایران»، می‌گوید.
سعید محمدی به رادیو فردا می‌گوید: «سال‌های سال است که افرادی موسیقی لس‌آنجلس را به اتهام ابتذال تحقیر می‌کنند و به آن کنایه می‌زنند. اما متأسفانه امروز با هجوم جوانان دنبال شهرتی که در داخل ایران با ساختن یک استودیوی ارزان قیمت در خانه‌های خود دست به کار موسیقی شده‌اند، موسیقی پاپ ایرانی دچار یک یورش مبتذل تازه شده‌است و هر روز خواننده تازه دیگری به این جریان می‌پیوندد.»
او در گفت‌وگو با رادیو فردا ادامه می‌دهد: «به نظر من اشکالی به این علاقه‌مندی ناگهانی به موسیقی پاپ ایرانی در داخل ایران نمی‌شود گرفت. اما این آهنگ‌ها چون حرفی برای گفتن ندارند موسیقی لس‌آنجلس را هم تحت تأثیر مضاعف خود قرار داده است و توانسته با جلب توجه کاذب مردم به این روند ۲۵ ساله حمایت از موسیقی بد و مبتذل ابعاد تازه‌ای را اضافه کند.»
سعید محمدی معتقد است امروزه این موسیقی مبتذل خانگی داخل ایران کم‌کم جایگزین موسیقی لس‌آنجلسی می‌شود که در طول سال‌ها مورد حمله و انتقاد شدید افرادی بوده‌است که آن را مظهر ابتذال خوانده‌اند.
او همچنین می‌گوید با سبک و روشی تازه، تغییراتی در اجرای آثار خود، از جمله استفاده از گیتار آکوستیک، استفاده از موسیقی به عنوان زمینه و تمرکز روی محتوای ترانه، به وجود آورده است.
وی می‌گوید: «اینها آهنگ‌های خلوتی است که به شنونده فرصت می‌دهند که اشعار ترانه را بشنود و درک کند و از آن لذت ببرد.»
رادیو فردا: آقای محمدی! کسانی، همچون کاوه یغمایی که در داخل ایران کار می‌کردند اما بالاخره مجبور به ترک وطن شدند، می‌گویند دست‌اندرکاران موسیقی سنتی در داخل ایران به آنها اجازه حرکتی سالم و آشکار به سوی موسیقی روز یا پاپ را نمی‌دهند. نظر شما در این مورد چیست؟
سعید محمدی: من دورادور با همکارانم در داخل ایران در تماس هستم و می‌دانم که به خاطر حمایت خاص حکومت از موسیقی سنتی بسیاری افراد به حاشیه‌ها رانده شده‌اند. اما به نظر من هنرمند واقعی هیچ وقت از کار خوب دست نمی‌کشد و در هر شرایطی کار خود را عرضه می‌کند.
امروزه کاوه یغمایی با موفقیت در کانادا به کار مشغول است و احتمالاً قدم‌های مثبت و بزرگی هم در راه پیشبرد موسیقی جوان و موسیقی پاپ ایرانی در همین شرایط انجام می‌دهد. هنرمند خلاق را هیچ کس نمی‌تواند از کار بازدارد. نه ابتذال‌پرستی لس‌آنجلس و نه فشارهای حکومت در داخل ایران.
رادیو فردا: سعید محمدی امروز با تمام تجربیات گذشته در کجا قرار دارد؟ آیا کار در لس‌آنجلس را یک بن بست هنری می‌بیند یا امیدوار است که بتواند این موسیقی را به سطوح تازه‌ای ببرد؟
سعید محمدی: به نظرمن تنها چیزی که می‌تواند یک هنرمند را از پای در آورد درجا زدن و پوسیدگی است. همه ما همواره در تلاش هستیم تا راه‌های تازه‌ای را پیدا کنیم. من زمانی به شدت از دسته‌بازی‌هایی که در شهر لس‌آنجلس وجود دارد سرخورده و نا امید شده بودم و با افسردگی به اعتیاد پناه بردم اما بعد فهمیدم که باید متکی به خودم و هنر خودم باشم. امروز به این نتیجه رسیده‌ام که اگر این کوچه بن‌بست بود کوچه دیگری را پیدا کنم. اول خودم را راضی و خوشحال کنم و بعد مردم را. خوشبختانه پاسخ مردم هم در این رابطه به من بسیار مثبت و راضی کننده بوده است.