آن سان سوچی: فعال حقوق بشر، برنده جایزه صلح نوبل و رهبر مخالفان حکومت نظامیان در برمه است که ۱۵ سال را در حصر خانگی به سر برد.
مه‌آفرید امیرخسروی: گروه اقتصادی تحت مدیریت او، بزرگترین تخلف اقتصادی تاریخ اقتصاد ایران را رقم زد، او متهم اصلی پرونده موسوم به فساد سه هزار میلیارد تومانی است.
آمنه بهرامی‌نوا: قربانی اسیدپاشی در سال ۸۳ که سرانجام پس از سال‌ها در مرداد ماه سال ۹۰ از حکم قصاص گذشت.
مصطفی تاجزاده: فعال سیاسی زندانی و عضو ارشد جبهه مشارکت و سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی که در وقایع پس از انتخابات سال ۸۸، بازداشت و زندانی شد، نامه‌ها و بیانیه‌های تاجزاده در سال ۹۰ خبرساز بود.
علی خامنه‌ای: رهبر جمهوری اسلامی ایران
اسفندیار رحیم‌مشایی: رئیس دفتر محمود احمدی‌نژاد که اصولگرایان منتقد دولت و حامی آیت‌الله خامنه‌ای، او را سرحلقه جریان انحرافی می‌نامند.
زهرا رهنورد: فعال سیاسی منتقد دولت و همسر میرحسین موسوی که از بهمن ماه سال ۸۹ و در پی درخواست مجوز راهپیمایی در حمایت از خیزش مردم منطقه، همراه با همسر خود در حبس خانگی است و ارتباط او با دنیای بیرون قطع شده است.
احمد زیدآبادی: روزنامه‌نگار و فعال سیاسی زندانی، او در پی بازداشت‌های گسترده وقایع پس از انتخابات بازداشت شد و در دادگاه به شش سال زندان، پنج سال تبعید به گناباد و محرومیت مادام‌العمر از فعالیت‌های سیاسی محکوم شد.
هاله سحابی: فعال سیاسی ملی مذهبی و فعال حقوق زنان که در وقایع پس از انتخابات بازداشت شد، او که در خردادماه سال ۹۰ برای شرکت در مراسم خاکسپاری پدرش عزت‌الله سحابی از فعالان سیاسی آزاد شد بود، با هجوم نیروهای امنیتی به این مراسم، دچار ایست قلبی شد و درگذشت.
عیسی سحرخیز: روزنامه‌نگار و فعال سیاسی زندانی. او در تیرماه سال ۸۸ در وقایع پس از انتخابات بازداشت شد و در دادگاه به تحمل پنج سال حبس تعزیری محکوم شد. عیسی سحرخیز که به زندان رجایی شهر منتقل شده است، شرایط جسمی نامناسبی دارد.
هدی صابر: فعال سیاسی ملی مذهبی. او که در خردادماه سال ۹۰، در بند ۳۵۰ زندان اوین، دوران محکومیت خود را می‌گذراند، در اعتراض به نحوه کشته شدن هاله سحابی اعتصاب غذا کرد، در پایان اعتصاب غذا، حال جسمی او رو به وخامت گذاشت و در نهایت در بیمارستان درگذشت. ۳۶ زندانی هم بند او، در شهادت‌نامه‌ای گواهی دادند بدرفتاری و بی‌توجهی مسئولان زندان اوین عامل مرگ او بوده است.
حسین علایی: از فرماندهان و سرداران پیشین سپاه پاسدران انقلاب اسلامی که با نوشتن مقاله‌ای در روزنامه اطلاعات، به اما و اگرهایی اشاره کرد که محمدرضا پهلوی می‌توانست در برابر مردم معترض در سال ۵۷ انجام دهد و نداد. ناظران آن مقاله را همسان‌سازی شرایط فعلی جمهوری اسلامی و آیت‌الله علی خامنه‌ای با دوران شاهنشاهی و شرایط محمدرضا پهلوی تلقی کردند. انتشار آن مقاله با واکنش‌ها و اعتراض‌هایی همراه شد.
معمر قذافی: حاکم سابق کشور لیبی که پس از حکومتی ۴۲ ساله با بالا گرفتن اعتراض‌ها و شورش معترضان سرانجام با همراهی نیروهای بین‌المللی و عملیات نظامی ناتو، سرنگون شد، صحنه دستگیری و نحوه مرگ او تا مدت‌ها در رسانه‌های ایران باز نشر می‌شد.
مهدی کروبی: از رهبران مخالفان دولت جمهوری اسلامی است که از بهمن ماه سال ۸۹ و در پی درخواست صدور مجوز راهپیمایی مردمی برای حمایت از جنبش اعتراضی جهان عرب، همراه با همسرش فاطمه کروبی در خانه‌اش حبس شد.
علی مطهری: نماینده اصولگرای مجلس شورای اسلامی است که در سال ۹۰ بیشترین انتقاد‌ها را از جبهه اصولگرایان به عملکرد دولت داشته است. طرح پرسش از محمود احمدی‌نژاد و تلاش برای کشاندن او به صحن علنی مجلس، علی مطهری را به چهره‌ای خبرساز تبدیل کرد، او در اعتراض به اهمال هیئت رئیسه برای طرح این پرسش استعفا کرد اما استعفای او با مخالفت مجلس روبه‌رو شد.
مه‌آفرید امیرخسروی: گروه اقتصادی تحت مدیریت او، بزرگترین تخلف اقتصادی تاریخ اقتصاد ایران را رقم زد، او متهم اصلی پرونده موسوم به فساد سه هزار میلیارد تومانی است.
آمنه بهرامی‌نوا: قربانی اسیدپاشی در سال ۸۳ که سرانجام پس از سال‌ها در مرداد ماه سال ۹۰ از حکم قصاص گذشت.
مصطفی تاجزاده: فعال سیاسی زندانی و عضو ارشد جبهه مشارکت و سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی که در وقایع پس از انتخابات سال ۸۸، بازداشت و زندانی شد، نامه‌ها و بیانیه‌های تاجزاده در سال ۹۰ خبرساز بود.
علی خامنه‌ای: رهبر جمهوری اسلامی ایران
اسفندیار رحیم‌مشایی: رئیس دفتر محمود احمدی‌نژاد که اصولگرایان منتقد دولت و حامی آیت‌الله خامنه‌ای، او را سرحلقه جریان انحرافی می‌نامند.
زهرا رهنورد: فعال سیاسی منتقد دولت و همسر میرحسین موسوی که از بهمن ماه سال ۸۹ و در پی درخواست مجوز راهپیمایی در حمایت از خیزش مردم منطقه، همراه با همسر خود در حبس خانگی است و ارتباط او با دنیای بیرون قطع شده است.
احمد زیدآبادی: روزنامه‌نگار و فعال سیاسی زندانی، او در پی بازداشت‌های گسترده وقایع پس از انتخابات بازداشت شد و در دادگاه به شش سال زندان، پنج سال تبعید به گناباد و محرومیت مادام‌العمر از فعالیت‌های سیاسی محکوم شد.
هاله سحابی: فعال سیاسی ملی مذهبی و فعال حقوق زنان که در وقایع پس از انتخابات بازداشت شد، او که در خردادماه سال ۹۰ برای شرکت در مراسم خاکسپاری پدرش عزت‌الله سحابی از فعالان سیاسی آزاد شد بود، با هجوم نیروهای امنیتی به این مراسم، دچار ایست قلبی شد و درگذشت.
عیسی سحرخیز: روزنامه‌نگار و فعال سیاسی زندانی. او در تیرماه سال ۸۸ در وقایع پس از انتخابات بازداشت شد و در دادگاه به تحمل پنج سال حبس تعزیری محکوم شد. عیسی سحرخیز که به زندان رجایی شهر منتقل شده است، شرایط جسمی نامناسبی دارد.
هدی صابر: فعال سیاسی ملی مذهبی. او که در خردادماه سال ۹۰، در بند ۳۵۰ زندان اوین، دوران محکومیت خود را می‌گذراند، در اعتراض به نحوه کشته شدن هاله سحابی اعتصاب غذا کرد، در پایان اعتصاب غذا، حال جسمی او رو به وخامت گذاشت و در نهایت در بیمارستان درگذشت. ۳۶ زندانی هم بند او، در شهادت‌نامه‌ای گواهی دادند بدرفتاری و بی‌توجهی مسئولان زندان اوین عامل مرگ او بوده است.
حسین علایی: از فرماندهان و سرداران پیشین سپاه پاسدران انقلاب اسلامی که با نوشتن مقاله‌ای در روزنامه اطلاعات، به اما و اگرهایی اشاره کرد که محمدرضا پهلوی می‌توانست در برابر مردم معترض در سال ۵۷ انجام دهد و نداد. ناظران آن مقاله را همسان‌سازی شرایط فعلی جمهوری اسلامی و آیت‌الله علی خامنه‌ای با دوران شاهنشاهی و شرایط محمدرضا پهلوی تلقی کردند. انتشار آن مقاله با واکنش‌ها و اعتراض‌هایی همراه شد.
معمر قذافی: حاکم سابق کشور لیبی که پس از حکومتی ۴۲ ساله با بالا گرفتن اعتراض‌ها و شورش معترضان سرانجام با همراهی نیروهای بین‌المللی و عملیات نظامی ناتو، سرنگون شد، صحنه دستگیری و نحوه مرگ او تا مدت‌ها در رسانه‌های ایران باز نشر می‌شد.
مهدی کروبی: از رهبران مخالفان دولت جمهوری اسلامی است که از بهمن ماه سال ۸۹ و در پی درخواست صدور مجوز راهپیمایی مردمی برای حمایت از جنبش اعتراضی جهان عرب، همراه با همسرش فاطمه کروبی در خانه‌اش حبس شد.
علی مطهری: نماینده اصولگرای مجلس شورای اسلامی است که در سال ۹۰ بیشترین انتقاد‌ها را از جبهه اصولگرایان به عملکرد دولت داشته است. طرح پرسش از محمود احمدی‌نژاد و تلاش برای کشاندن او به صحن علنی مجلس، علی مطهری را به چهره‌ای خبرساز تبدیل کرد، او در اعتراض به اهمال هیئت رئیسه برای طرح این پرسش استعفا کرد اما استعفای او با مخالفت مجلس روبه‌رو شد.