تیم ملی فوتبال امید ایران در دومین مسابقه با حریفی قدرتمند از شرق آسیا، مسابقه سه بر یک برده را در ۱۱ دقیقه پایانی چهار بر سه به کره جنوبی باخت تا پس از شکست از ژاپن در نیمه پایانی، با شکستی دیگر تا رده چهارم پایین بیاید.
ایران که با عبور از حریفانی آسان تا نیمه پایانی پیش آمده بود، به حریفی باخت که توانست چون ژاپن نتیجه واگذار شده را جبران و شکست دو روز پیشتر از امارات نیز را تا اندازه‌ای فراموش کند.
از سوی دیگر ایران پس از دو بار قهرمانی در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۸ (با تیم ملی اصلی) و ۲۰۰۲ (با تیم ملی امید) و مقام سوم بازی‌های ۲۰۰۶، این بار به رده چهارم قناعت کرد.
مسابقه پر گل ایران و کره جنوبی در حالی به شکست انجامید که تا دقیقه ۷۸ سه بر یک پیش بود، اما ناهماهنگی و کندی خط دفاعی و ضعف در ویژگی پوشش یار خودی و بی‌محافظ گذاشتن مهاجمان حریف در نقطه‌های خطر محوطه جریمه، سرانجام به گل‌های زیبای ایران خط پایان کشید.
نیمه نخست این دیدار در حضور حدود ۱۵ هزار تماشاگر حاضر در ورزشگاه «تیان هی»، با گل‌های غلامرضا رضایی در دقیقه پنج و حمیدرضا علی‌عسگری در دقیقه سوم وقت تلف شده (۳+۴۵) با برتری کامل ایران به پایان رسید.
اما ایران به مانند مسابقه با ژاپن بازنده نیمه مربیان بود و کره جنوبی با آغازی خوب و با روحیه، به گل زودهنگامی دست یافت که در پایان ارزشی به اندازه کسب مدال برنز در شانزدهمین دوره بازی‌های آسیایی را داشت.
شلیک تماشایی کو جا چئول در دقیقه ۴۸، به نخستین گل کره انجامید و گرچه ایران بار دیگر فاصله را به دو گل رساند، اما کره‌ای‌های جنوبی نقطه ضعف‌های ایران را یافته بودند. کریم انصاری‌فرد یک دقیقه بعد از گل کو جا چئول با «مانووری» زیبا و ضربه‌ای دقیق، به ایران برتری سه بر یک داد.
با این حال کره چهره ناامید و شکست خورده به خود نگرفت و با افزودن به تعداد مهاجمانش نشان داد به سردرگمی و پراشتباهی کار دفاعی ایران را به تمامی پی برده است. در حالی که مردان میانی به درستی فاصله را با مدافعان حفظ نمی کردند و ناتوان در گرفتن نبض میانه میدان بازی بودند، توفان کره سه گل پیاپی و پیروزی بخش را برای کره جنوبی در پی داشت.
در تندباد ۱۱ دقیقه‌ای پایانی دروازه و دفاعی که یاران امید و کمک گرفته از تیم ملی را در خدمت داشت (مهدی رحمتی، جلال حسینی و احسان حاج صفی)، سه بار فروریخت. در دقیقه ۷۸ پارک چو یونگ و در دقیقه‌های ۸۸ و ۸۹ جی دونگ گل‌های زدند که به خاموشی تماشاگران پرشور ایرانی و هواداران چینی را به همراه داشت.
کسب این نتیجه در گوانگژو را می‌توان حاصل چندبار رفت و آمد غلامحسین پیروانی در رأس تیم ملی امید و اختلاف سلیقه‌بین کمیته ملی المپیک و فدراسیون فوتبال، ناهماهنگی در آماده‌سازی تیمی (عدم همکاری باشگاه‌ها با تیم ملی امید)، مشکل همیشگی خروج از کشور بیشتر بازیکنان و نداشتن بازی‌های تدارکاتی جدی در برنامه‌ای دانست که تنها بر روی کاغذ تنظیم‌شده می‌نمود.
در حالی که این رقابت‌ها نخستین گام برای شکستن طلسم غیبت در المپیک در دوران بعد از انقلاب عنوان شده بود و غلامحسین پیروانی پس از شکست از ژاپن به رسانه‌های ایرانی اعلام کرد که کناره‌گیری نمی‌کند، اکنون باید منتظر تصمیم بعدی او و یا تصمیم مسئولان فوتبال و کمیته ملی المپیک بود.
تیم ملی با آرایش مهدی رحمتی، جلال حسینی، مسعود ابراهیم زاده، احسان حاج‌صفی، حمیدرضا علی‌عسگری، غلامرضا رضایی، علی مرزبان، سینا عشوری، محسن مسلمان، آرش افشین و کریم انصاری‌فرد به میدان آمد و در نیمه دوم ایمان موسوی و امیر شرفی به عنوان بازیکنان تعویضی به میدان رفتند.
داوری این بازی با لازم خدوم از عراق بود.
ایران که با عبور از حریفانی آسان تا نیمه پایانی پیش آمده بود، به حریفی باخت که توانست چون ژاپن نتیجه واگذار شده را جبران و شکست دو روز پیشتر از امارات نیز را تا اندازه‌ای فراموش کند.
از سوی دیگر ایران پس از دو بار قهرمانی در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۸ (با تیم ملی اصلی) و ۲۰۰۲ (با تیم ملی امید) و مقام سوم بازی‌های ۲۰۰۶، این بار به رده چهارم قناعت کرد.
مسابقه پر گل ایران و کره جنوبی در حالی به شکست انجامید که تا دقیقه ۷۸ سه بر یک پیش بود، اما ناهماهنگی و کندی خط دفاعی و ضعف در ویژگی پوشش یار خودی و بی‌محافظ گذاشتن مهاجمان حریف در نقطه‌های خطر محوطه جریمه، سرانجام به گل‌های زیبای ایران خط پایان کشید.
نیمه نخست این دیدار در حضور حدود ۱۵ هزار تماشاگر حاضر در ورزشگاه «تیان هی»، با گل‌های غلامرضا رضایی در دقیقه پنج و حمیدرضا علی‌عسگری در دقیقه سوم وقت تلف شده (۳+۴۵) با برتری کامل ایران به پایان رسید.
اما ایران به مانند مسابقه با ژاپن بازنده نیمه مربیان بود و کره جنوبی با آغازی خوب و با روحیه، به گل زودهنگامی دست یافت که در پایان ارزشی به اندازه کسب مدال برنز در شانزدهمین دوره بازی‌های آسیایی را داشت.
شلیک تماشایی کو جا چئول در دقیقه ۴۸، به نخستین گل کره انجامید و گرچه ایران بار دیگر فاصله را به دو گل رساند، اما کره‌ای‌های جنوبی نقطه ضعف‌های ایران را یافته بودند. کریم انصاری‌فرد یک دقیقه بعد از گل کو جا چئول با «مانووری» زیبا و ضربه‌ای دقیق، به ایران برتری سه بر یک داد.
با این حال کره چهره ناامید و شکست خورده به خود نگرفت و با افزودن به تعداد مهاجمانش نشان داد به سردرگمی و پراشتباهی کار دفاعی ایران را به تمامی پی برده است. در حالی که مردان میانی به درستی فاصله را با مدافعان حفظ نمی کردند و ناتوان در گرفتن نبض میانه میدان بازی بودند، توفان کره سه گل پیاپی و پیروزی بخش را برای کره جنوبی در پی داشت.
در تندباد ۱۱ دقیقه‌ای پایانی دروازه و دفاعی که یاران امید و کمک گرفته از تیم ملی را در خدمت داشت (مهدی رحمتی، جلال حسینی و احسان حاج صفی)، سه بار فروریخت. در دقیقه ۷۸ پارک چو یونگ و در دقیقه‌های ۸۸ و ۸۹ جی دونگ گل‌های زدند که به خاموشی تماشاگران پرشور ایرانی و هواداران چینی را به همراه داشت.
کسب این نتیجه در گوانگژو را می‌توان حاصل چندبار رفت و آمد غلامحسین پیروانی در رأس تیم ملی امید و اختلاف سلیقه‌بین کمیته ملی المپیک و فدراسیون فوتبال، ناهماهنگی در آماده‌سازی تیمی (عدم همکاری باشگاه‌ها با تیم ملی امید)، مشکل همیشگی خروج از کشور بیشتر بازیکنان و نداشتن بازی‌های تدارکاتی جدی در برنامه‌ای دانست که تنها بر روی کاغذ تنظیم‌شده می‌نمود.
در حالی که این رقابت‌ها نخستین گام برای شکستن طلسم غیبت در المپیک در دوران بعد از انقلاب عنوان شده بود و غلامحسین پیروانی پس از شکست از ژاپن به رسانه‌های ایرانی اعلام کرد که کناره‌گیری نمی‌کند، اکنون باید منتظر تصمیم بعدی او و یا تصمیم مسئولان فوتبال و کمیته ملی المپیک بود.
تیم ملی با آرایش مهدی رحمتی، جلال حسینی، مسعود ابراهیم زاده، احسان حاج‌صفی، حمیدرضا علی‌عسگری، غلامرضا رضایی، علی مرزبان، سینا عشوری، محسن مسلمان، آرش افشین و کریم انصاری‌فرد به میدان آمد و در نیمه دوم ایمان موسوی و امیر شرفی به عنوان بازیکنان تعویضی به میدان رفتند.
داوری این بازی با لازم خدوم از عراق بود.