پس از هشدارهای مکرر دانشمندان در مورد گرم شدن زمین بر اثر انتشار گازهای گلخانه‌ای، دردهه ۸۰ دولت‌ها تصمیم به همکاری برای مبارزه با پدیده تغییر آب و هوا گرفتند.
به گزارش آسوشیتدپرس مهم‌ترین اقدامات صورت گرفته برای متوقف کردن این پدیده از آن زمان تا برگزاری کنفرانس پاریس به این شرح است:
۱۹۸۷: مونترآل- دولت‌ها پیمانی را امضا کردند تا انتشار آلاینده‌های شیمیایی را که به لایه اوزون آسیب می‌زنند، محدود کنند. اگرچه این معاهده بطورخاص در مورد تغییر آب و هوا نیست اما الگویی برای چگونگی کنترل آلاینده‌های انسانی از طریق توافق‌نامه‌های بین‌المللی شد.
۱۹۸۸: نیویورک- مجمع عمومی سازمان ملل متحد ایجاد «مجمع بین‌المللی تغییرات آب‌وهوایی» را تصویب کرد و در همان سال مشترکاً توسط سازمان هواشناسی جهانی و برنامه محیط زیست ملل متحد تأسیس گردید تا به ارزیابی یافته‌های علمی در زمینه تغییر آب و هوا بپردازد.
۱۹۹۰: لندن- «مجمع بین‌المللی تغییرات آب‌وهوایی» نخستین ارزیابی علمی‌اش در مورد تغییر آب و هوا را منتشر کرد که بر طبق آن مقدار گازهای گلخانه‌ای در جو بر اثر فعالیت‌های انسانی افزایش یافته و به گرم شدن سطح زمین منجر شده است.
۱۹۹۲: ریودوژانیرو - رهبران جهان در «اجلاس زمین» چهارچوب کنوانسیون سازمان ملل در مورد تغیرا آب و هوا را که اولین معاهده با هدف کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای است، امضا کردند. اگرچه هیچ هدف الزام‌آوری تعیین نشد.
۱۹۹۷: کیوتو - پیمان کیوتو با تعیین اهداف الزام‌آور برای کشورهای ثروتمند در مورد انتشار گازهای گلخانه‌ای تصویب شد. آمریکا به این پیمان نپیوست زیرا این پیمان به گفته واشینگتن کشورهای بزرگ توسعه‌یافته مانند چین و هند را شامل نمی‌شد. آمریکا استدلال می‌کرد که این معاهده ممکن است به اقتصادش لطمه بزند.
۲۰۰۴: مسکو - ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه لایحه‌ای را امضا کرد که تصویب پیمان کیوتو به‌وسیله این کشور را تأیید می‌کند. بدین ترتیب کشورهایی که مسئول تولید بیش از ۵۵ درصد انتشار گازهای گلخانه‌ای هستند، از این پیمان حمایت کردند که یکی از پیش‌شرط‌های اجرای پیمان کیوتو بود.
۲۰۰۷: اسلو- نروژ - آال گور، معاون رئیس جمهور سابق آمریکا و عضو کارزار مبارزه با تغییر آب و هوا، جایزه صلح نوبل را مشترکا با «مجمع بین‌المللی تغییرات آب‌وهوایی» به خاطر تلاش‌هایشان در جهت افزایش آگاهی عمومی در مورد گرمایش جهانی دریافت کردند.
۲۰۰۹: کپنهاگ، دانمارک- نخستین تلاش برای یک معاهده جدید بین‌المللی برای جایگزینی پیمان کیوتو، که در سال ۲۰۱۲ خاتمه یافت، به دلیل اختلاف بین کشورهای فقیر و غنی بر سر وظایفشان به شکست انجامید. مذاکرات خصمانه بین آنها با امضای یک قرارداد برای دعوت کشورها بر رسیدن به اهداف غیرالزام‌آور تا سال ۲۰۲۰ پایان یافت.
۲۰۱۱: دوربان، آفریقای جنوبی- مذاکرات به یک موفقیت بزرگ منجر شد چون کشورها توافق کردند موافقت‌نامه جهانی در سال ۲۰۱۵ درمورد تغییرات آب‌وهوایی را امضا کنند که پنج سال پس از آن اجرایی شده و همه آن کشورها را شامل می‌شود.
۲۰۱۳: استکهلم- «مجمع بین‌المللی تغییرات آب‌وهوایی» اعلام کرد تأثیر انسان‌ها «به احتمال بسیار زیاد» عامل اصلی بالا رفتن دمای ثبت شده از اواسط قرن بیستم است.
۲۰۱۵: پاریس- بیش از ۹۰ کشور در پایتخت فرانسه گرد هم می‌آیند تا قراردادی تاریخی را با هدف کنترل گازهای گلخانه‌ای در سال‌های پس از ۲۰۲۰ را نهایی کنند.