معضل نداشتن پیراهن، داستانی قدیمی در مناطق محروم است برای تیم‌های تازه تاسیس محلی یا تیم‌های مدارس. اما تیم ملی ایران تنها تیمی است در دنیا که در صدر قاره‌اش قرار دارد، راهی جام جهانی شده و در عین حال، با مشکل پیراهن مواجه است!
معضلی که در سه سال گذشته بار‌ها رسانه‌ای شده، در نشریات بین‌المللی انعکاس یافته و از وزیر ورزش تا رئیس فدراسیون، سرمربی و بازیکنان، بار‌ها درباره‌اش اظهار نظر کرده‌اند.
قبل از بازی‌های ایران در مرحله مقدماتی جام جهانی، دو دست پیراهن به هر بازیکن تحویل داده شد. با این هشدار که به کسی اهدا نکنند زیرا پیراهن جایگزین وجود ندارد!
با بازگشت کریم انصاری‌فرد به تیم ملی، پیراهن شماره ۱۰ به او بازگردانده شد و وحید امیری شماره ۲۰ را انتخاب کرد. بازگشت علیرضا جهانبخش هم باعث شد شماره ۱۸ را پس بگیرد.
به بازیکنان گفته شده بود بعد از بازی ترکمنستان هر دو پیراهن را به تدارکارت تیم ملی تحویل دهند. طارمی در بازی ترکمنستان محروم بود. او شماره ۱۷ است اما مقابل گوام شماره ۹ را به تن کرد. چون سعید عزت‌اللهی به خاطر صادر نشدن روادید، تیم ملی را در سفر گوام همراهی نکرد.
امید ابراهیمی و احسان حاج‌صفی هم پس از بازی با ترکمنستان، پیراهن را درآورده و تحویل دادند. تیم ملی بلافاصله از استادیوم آزادی روانه فرودگاه شد تا به گوام برود. ابراهیمی از بازی گوام محروم بود و حاج‌صفی هم روادید نداشت. پس این دو بازیکن همراه تیم نرفتند و فرصت نشد تا یک دست از دو دست لباس را تحویل بدهند! ماجرایی که تیم ملی را با یک بحران روبرو کرد!
در هوای شرجی یا بارانی، تعویض پیراهن بین دو نیمه کاملاً طبیعی است. اما حتی در هوای مطلوب و معتدل هم امکان پارگی لباس، برخورد با زمین و کثیف شدن آن و حتی خونالود شدن پیراهن وجود دارد.
تیم ملی در حالی مقابل گوام قرار گرفت که سه دست پیراهن یعنی شماره‌های ۱۷، ۳ و ۹ را کم داشت. کادرفنی تصمیم گرفت طارمی ۹ بپوشد. با توجه به اینکه پیراهن شماره ۱۹ در اختیار کاوه رضایی است، در صورت پارگی پیراهن، آنها می‌توانستند پیراهن کاوه را با یک چسب سفید، از ۱۹ تبدیل به ۹ کنند!
سایت ورزش سه می‌نویسد: «تدارکات تیم ملی بین دو نیمه با سشوار زدن به پیراهن طارمی سعی کرد لباس او را خشک کند.»
تمام این اتفاقات بی‌سابقه در چنین سطحی از فوتبال دنیا، در حالی رخ می‌داد که همزمان، گزارشگر پخش زنده بازی در صداوسیما، با جملاتی تحقیرآمیز، امکانات گوام در برگزاری مسابقه، کیفیت ورزشگاه و نحوه تصویربرداری را به سخره می‌گرفت.
بحران پیراهن تیم ملی ایران در گوام برای اولین بار نبود که رخ می‌داد، پیش از این هم سابقه داشت و نمی‌توان اتفاقی که در گوام رخ داد را استثنا دانست.
محمدرضا خلعتبری در مسابقات مقدماتی جام ملت‌ها از بازیکنان اصلی ایران بود. او بعد از بازی تایلند در بانکوک، پیراهن خود را به یکی از طرفداران تیم ملی داد.
تیم ملی از بانکوک باید راهی بیروت می‌شد تا با لبنان بازی کند و خلعتبری لباس نداشت! به این ترتیب کی‌روش مجبور شد نام او را از لیست تیم ملی حذف کند تا از روی سکو‌ها نظاره‌گر بازی باشد.
افشین پیروانی مدیر تیم ملی بار‌ها یادآوری کرده است که تیم ملی مدت‌هاست قراردادی با شرکت تامین‌کننده البسه تیم ملی ندارد. اما تیم ملی همچنان لباس‌های آنها را می‌پوشد. تیم ملی فوتسال زنان نیز با همان لباس‌ها راهی گواتمالا شده.
در گزارش این سایت آمده: «نکته عجیب اینجاست که با وجود علاقه سایر برند‌ها هیچ کار ویژه‌ای در این زمینه از سوی فدراسیون صورت نگرفته است تا سرمربی تیم ملی بعد از برد ۶ ـ صفر تهدید به رفتن کند.»
پرسش کلیدی همین است که چرا فدراسیون فوتبال تمایلی به همکاری با برندهای معتبر ندارد. مسئله پیراهن، مثل قضیه کیفیت چمن اردوگاه تیم ملی نیست که ترمیم آن نیازمند زمان باشد. کافی است فدراسیون، چراغ سبزی به یکی از شرکت‌ها نشان دهد تا البسه تیم ملی به طور کامل تامین شود. بازیکنان نیز به هرکس که دلشان خواست، پیراهن تیم ملی را هدیه دهند. نگرانی از بابت پاره شدن لباسشان نداشته باشند و تدارکات تیم ملی هم بین دو نیمه، از سشوار استفاده نکند.
پیش از جام جهانی، یکی از بیشترین خبرهایی که رسانه‌های بین‌المللی درباره تیم ملی منعکس شد، اظهارات علی کفاشیان بود که به بازیکنان گفته بود مواظب لباس‌های خود باشند و آنها را پس از بازی معاوضه نکنند و به کسی هم هدیه ندهند.
در حالی است که در تیم‌های ملی و حرفه‌ای در دنیا خبری از شستن لباس نیست. هر لباس، مخصوص یک بازی است و گاهی حتی تاریخ و نوع مسابقه هم روی آستین، دوخته می‌شود.