دانشمندان موسسه تحقیقات عمر «باک» با همکاری دانشگاه واشینگتن ۲۳۸ ژن را یافته‌اند که با حذفشان، طول عمر سلول‌های مخمر ساکارومایسس سرویزیه بیشتر می‌شود.
نتایج این تحقیق ده ساله در نشریه «متابولیسم سلولی» منتشر شد.
سایت موسسه «باک» در همین زمینه گزارشی منتشر کرده است که می‌گوید این یافته‌های جدید هدف‌های ژنی جدیدی را تعیین می‌کند که می‌توانند به مرور به بهبود سلامت نسل بشر منجر شوند.
برایان کندی، مدیرعامل موسسه باک و نویسنده اصلی مقاله، در همین خصوص اظهار کرد که «این تحقیق به فرآیند پیر شدن از منظر ژنومی نگاه می‌کند و تصویر کامل‌تری از این ،فرآیند در اختیار ما می‌گذارد. این تحقیق همچنین برای تعریف شبکه‌ای که بر روند پیر شدن این ارگانیسم تأثیر می‌گذارد، چهارچوبی مشخص می‌کند.»
تیم آزمایشگاهی دکتر کندی در این تحقیق همکاری تنگاتنگی با مت کابرلین، استاد دانشگاه واشینگتن، و تیمش داشتند. هر دو گروه کار طاقت‌فرسای آزمایش بر روی ۴۶۹۸ رشته مخمری که هر کدام یک ژن را از دست داده بودند، آغاز کردند. برای مشخص شدن این موضوع که کدام رشته‌ها طول عمر بیشتری خواهند داشت، محققان سلول‌های مخمر را می‌شمرند و تعداد سلول‌های دختری را که یک سلول مادر - پیش از توقف تقسیم شدن - تولید می‌کرد، می‌شمردند.
دکتر کندی در این زمینه گفت که «ما یک سوزن کوچک به میکروسکوپ وصل کرده بودیم و با استفاده از آن هر بار که سلول مادر تقسیم می‌شد، سلول‌های دختر را از سلول‌های مادر جدا می‌کردیم و می‌شمردیم که چند بار سلول مادر تقسیم شده است. چندین میکروسکوپ همزمان مشغول به این کار بودند.»
به گزارش «ساینس دیلی»، این تلاش‌ها اطلاعات باارزشی درباره اینکه هر کدام از ژن‌ها چه تاثیری در پروسه پیر شدن مخمر دارند در اختیار محققان قرار داد. با حذف یک ژن خاص به نام LOS۱ نتیجه بسیار جالبی به دست آمد. ژن LOS ۱ تحت تأثیر است؛ یک ژن اصلی که مدت‌هاست با محدودیت کالری و افزایش طول عمر شناخته می‌شود. ژن LOS ۱ به نوبه خود بر Gcn۴ تأثیر می‌گذارد؛ ژنی که به مدیریت آسیب‌های دی. ان. ای. کمک می‌کند.
دکتر کندی در این خصوص توضیح داد که «مدت‌هاست که می‌دانیم محدود کردن کالری بر افزایش طول عمر تأثیر دارد. آسیب دی. ان. ای هم با پروسه پیر شدن مرتبط است. ممکن است که LOS۱ حلقه ارتباطی این پروسه‌ها باشد.»
این تحقیق تنها بخشی از پروسه کشف ارتباط بین ژن‌ها و پروسه پیر شدن و طول عمر است. محققان امیدوارند که با پیشرفت‌های بیشتر در این زمینه بتوانند روش‌های درمانی جدیدی بیابند.
دکتر کندی در این باره گفت که «بیش از نیمی از ژن‌هایی که ارتباطشان با طول عمر را کشف کردیم در پستانداران نیز وجود دارند. از نظر تئوری هر کدام از این فاکتورها می‌توانند یک هدف درمانی برای افزایش طول عمر باشند. قدم بعدی این است که تشخیص بدهیم کدامشان قابلیت کار بیشتر را دارند.»
این تحقیق نتیجه مثبت دیگری نیز داشت و آن آشنایی دانشمندان جوان با تکنیک‌های پیشرفته آزمایشگاهی بود. اتفاقی که برای خیلی از آنها برای اولین بار رخ می‌داد.
دکتر کندی در این باره گفت که «این پروژه راه خوبی برای وارد کردن محققان جوان به میدان بود. ما قسمت عمده تحقیق را با استفاده از دانشجویان انجام دادیم. آنها را جذب کردیم و آموزش دادیم که چطور آزمایش کنند و به تحقیق متعهد باشند. بعد از یک سال تحقیق بر روی سلول‌های مخمر آنها را به پروژه‌های دیگر منتقل می‌کنیم.»
