در روزهایی که مذاکرات هسته‌ای ایران با شش قدرت جهانی در گروه ۱+۵ در بغداد بر سر پرونده هسته‌ای ایران در جریان بود، برخلاف آنچه که ممکن است در خارج از اسرائیل تصور شود، این رخداد تنها در خبرهایی کوتاه و کاملاً انگشت شمار در رسانه‌های اسرائیل مجال بازتاب داشت زیرا بخش بزرگی از توجه و وقت برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی و صفحات روزنامه‌های اسرائیل این روز‌ها به جنگ تمام عیار گروههایی از اسرائیلی‌ها با آفریقایی‌های پناه آورده به اسرائیل اختصاص یافته است.
این مقابله که حتی به صورت ضرب و شتم آشکار پناهجویان آفریقایی‌ها در هر کوی و برزنی در مرکز و جنوب اسرائیل نمود یافته است، در حدی است که یکی از رسانه‌های اسرائیل نوشته است که «جنگ اسرائیل آغاز شد نه با ایران، بلکه با قاره آفریقا».
خشونت‌های اسرائیلی‌های مخالف آفریقایی‌ها با پناهجویان در شامگاه چهارشنبه گذشته به اوج خود رسید؛ زمانی که صد‌ها نفر از ساکنان اسرائیلی مناطق جنوبی تل آویو علیه حضور آفریقایی‌ها به تظاهرات و راهپیمایی پرداختند و در طول آن به مغازه‌هایی که کارگران آفریقایی در آنها استخدام شده بودند حمله بردند.
حمله خشونت بار به یک خودرو نیز که یک آفریقایی آن را رانندگی می‌کرد و از میان این راهپیمایان عبور کرده بود، در صدر گزارش‌های رسانه‌های اسرائیلی قرار گرفت.
در این تعرض، مرد جوان آفریقایی زخمی گردید و شیشه‌های اتومبیل او در میانه فریادهای «سودانی برو گمشو» خرد شد.
این مرد آفریقایی در گفت‌و‌گو با رسانه‌های اسرائیل تأکید کرد که نامزد او یک زن جوان یهودی اسرائیلی است که از او نیز باردار است.
حضور آفریقایی‌ها در اسرائیل پدیده‌ای نسبتاً جدید است؛ آمدن آنها به اسرائیل که همگی از بیراهه‌های جنوب اسرائیل وارد این کشور می‌شوند، از زمان اوج گرفتن کشتار‌ها در دارفور در جنوب سودان در زمانی که هنوز سودان جنوبی استقلال نیافته بود، آغاز شد.
در کنار سودانی‌های گریخته از کشتارهای دارفور و برخی از سودانی‌های بخش شمالی این کشور در شمال آفریقا، بسیاری از مردان از کشورهایی مانند اریتره نیز در دو سال اخیر از راه بیابانهای صحرای سینای در شمال مصر خود را به جنوب اسرائیل رسانده‌اند.
مقامات اسرائیل در روزهای اخیر گفته‌اند که هر هفته حدود هشتصد تا یک هزار نفر بر شمار این جستجوگران کار افزوده می‌شود.
از آنجا که بخت یافتن کار برای این مهاجران در مرکز اسرائیل بیشتر است، اکثر آنها از جنوب اسرائیل با پیمودن سه چهار ساعت راه، خود را به تل آویو می‌رسانند و در نقاط فقیرنشین جنوب تل آویو بیتوته می‌کنند.
مردم در مناطق مسکونی جنوب تل آویو می‌گویند که از زمان شکل گیری تجمع‌های بزرگی از این آفریقایی‌ها زندگی آسوده ندارند؛ از گسترش دزدی در خانه‌ها و مغازه‌ها شکایت دارند و می‌گویند که حتی لباس شسته شده‌شان بروی رخت‌های آویزان از پنجره‌ها، به سرقت می‌رود.
زنان و دختران اسرائیلی در این مناطق می‌گویند که از اینکه مورد تجاوز جنسی این آفریقایی‌ها قرار بگیرند، بویژه در شب‌ها در هراس پیوسته هستند؛ این نگرانی پس از تجاوز سه نفر از این آفریقایی‌ها به یک دختر جوان در هفته‌های اخیر بیشتر مورد بحث بوده است.
اما در برابر این خشونت‌های گسترده از سوی برخی از اسرائیلی‌های مقیم این مناطق، برخی دیگر از اسرائیلی‌ها و از جمله شهردار تل آویو آقای رون خولدایی بر لزوم عملکرد انساندوستانه تأکید کرده‌اند و می‌گویند که روی آوردن این جستجوگران کار به جرم و جنایت بخاطر نداشتن کار است و اگر آنها از حداقل شرایط برای کار و زندگی برخوردار شوند، از ارتکاب جرایم دور خواهند شد.
دانی دانینو، فرمانده کل پلیس اسرائیل نیز گفته است که از دادن کار به پناهجویان حمایت می‌کند تا آنها بتوانند خورد و خوراک و سرپناهی برای خود داشته باشند و از افتادن به عرصه سرقت و جرایم دیگر دور شوند.
جوانان اسرائیلی حامی این آفریقایی‌ها نیز می‌گویند که در دو سه نسل گذشته خود پدران آنها هم در سرزمینی‌های دیگر تحت آزار و ستم بوده و در جستجوی زندگی بهتری به نقاط دیگر می‌رفته‌اند؛ اما مخالفان آفریقایی‌ها می‌گویند که حامیان این پناهجویان از قشرهای مرفهی هستند که این «کاکا سیاه‌ها» را در شهر و محل زندگی خود نمی‌خواهند و اگر آنها نیز هر روز ناچار بودند که با چنین افرادی روبرو شوند، آنها هم به صف مخالفان می‌پیوستند.
اکثر اسرائیلی‌هایی که در خشونت‌ها علیه آفریقایی‌ها دخالت دارند، یهودیان شرقی تبار هستند که خود بدلیل بودن در میان اقشار آسیب پذیر، از شرایط زندگی نابسامانی برخوردار هستند.
برخی از سیاستمداران اسرائیلی بویژه از احزاب راستگرا و مذهبی با بهره گیری از احساسات ضد خارجی به راه افتاده، برطبل این خشونت‌ها کوبیده‌اند؛ الی ییشای، دبیرکل حزب راستگرای مذهبی «شاس» که وزیر کشور اسرائیل است، در روزهای گذشته گفته بود که باید همه این خارجی‌های آفریقایی را یکجا بیرون راند.
خانم میری رگب یک نماینده کنست از حزب راستگرای لیکود که خود در تظاهرات شامگاه چهارشنبه در جنوب تل آویو شرکت داشت، با بلندگو در دست گفته بود «این‌ها غده سرطانی هستند»؛ این اظهارات موجب شده است که چپگرایان و مدافعان حقوق انسان این نماینده کنست را به محاکمه تهدید کنند؛ علیه این نماینده شکایت‌هایی با اتهام حمایت از‌نژاد پرستی به پلیس اسرائیل ارائه شده است.
خشونت‌های شدید بخش‌هایی از اسرائیلی‌ها با این آفریقایی‌ها صدای اعتراض شیمون پرز رییس جمهوری و بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل را بلند کرد که خواهان کنترل احساسات مردمی شدند. در همین حال، نتانیاهو گفته بود که حضور گسترده این آفریقایی‌ها «تهدیدی علیه هویت یهودی اسرائیل است».
دولت آمریکا نیز در روزهای گذشته خشونت‌های به کار رفته از سوی اسرائیلی‌ها علیه این بی‌پناهان آفریقایی‌ها را محکوم کرده است.
تا زمانی که حسنی مبارک حاکم مصر بود، نیروهای دیده بانی مرزی میان مصر و اسرائیل، نظارتی گسترده بر این مرزهای مشترک داشتند و حتی در مواردی با کاربرد خشونت شدید، به کشتن نگون بختان آفریقایی اقدام می‌کردند و یا آنها را به سوی مرزهای دیگر مصر برده و رها می‌کردند تا ناچار به بازگشت به سرزمین‌های آفریقایی شوند.
در پانزده ماهی که از سقوط مبارک می‌گذرد، شمار پناهجویانی که به خاک اسرائیل وارد شده‌اند، به بیش از ۶۰ هزار نفر افزایش یافته است که در مقایسه با حدود ۴۰۰ هزار نفر جمعیت کل تل آویو، این افراد به درصدی چشمگیر از ساکنان این شهر متروپولیتن که درگذشته به «تساهل و تسامح» مشهور بود، مبدل شده‌اند.
اسرائیل که تا کنون با مصر جداره حایل امنیتی نداشته است اکنون احتمال برپایی دیواره را مورد بررسی قرار داده است.
اسرائیل هرگز یک کشور پناهنده پذیر نبوده است و تنها یهودیان آمده از سایر نقاط جهان را در صورتی که اثبات کنند یهودی بوده‌اند یا یکی از والدین و یا پدربزرگ و مادربزرگ‌هایشان یهودی بوده است، می‌پذیرد و در صورت تمایل این افراد، به آنها اجازه اقامت دایم و شهروندی می‌دهد.
فلسطینی‌های پراکنده در جهان حتی اگر نسل‌های قبلی آنها‌زاده این سرزمین بوده‌اند، از «حق بازگشت» برخوردار نیستند؛ امری که یکی از موضوع‌های حاد در مذاکرات ناکام مانده سیاسی اسرائیلی- فلسطینی است.
اسرائیل تنها در مواردی استثنایی بر اساس برخی از تصمیم گیری‌های خاص در مراحلی مختلف به شماری بسیار معدود از خارجی‌های غیر یهودی امکان اقامت داده است؛ دو نمونه آن حضور شماری از ویتنامی‌ها بر اساس تصمیم مناخم بگین نخست وزیر وقت و نیز مسلمانان بوسنی در اوج نبردهای خونین بالکان در زمان نخست وزیری اسحاق رابین و نیز با حمایت آریل شارون بوده است. این افراد هنوز در اسرائیل زندگی می‌کنند.
این مقابله که حتی به صورت ضرب و شتم آشکار پناهجویان آفریقایی‌ها در هر کوی و برزنی در مرکز و جنوب اسرائیل نمود یافته است، در حدی است که یکی از رسانه‌های اسرائیل نوشته است که «جنگ اسرائیل آغاز شد نه با ایران، بلکه با قاره آفریقا».
خشونت‌های اسرائیلی‌های مخالف آفریقایی‌ها با پناهجویان در شامگاه چهارشنبه گذشته به اوج خود رسید؛ زمانی که صد‌ها نفر از ساکنان اسرائیلی مناطق جنوبی تل آویو علیه حضور آفریقایی‌ها به تظاهرات و راهپیمایی پرداختند و در طول آن به مغازه‌هایی که کارگران آفریقایی در آنها استخدام شده بودند حمله بردند.
حمله خشونت بار به یک خودرو نیز که یک آفریقایی آن را رانندگی می‌کرد و از میان این راهپیمایان عبور کرده بود، در صدر گزارش‌های رسانه‌های اسرائیلی قرار گرفت.
در این تعرض، مرد جوان آفریقایی زخمی گردید و شیشه‌های اتومبیل او در میانه فریادهای «سودانی برو گمشو» خرد شد.
این مرد آفریقایی در گفت‌و‌گو با رسانه‌های اسرائیل تأکید کرد که نامزد او یک زن جوان یهودی اسرائیلی است که از او نیز باردار است.
حضور آفریقایی‌ها در اسرائیل پدیده‌ای نسبتاً جدید است؛ آمدن آنها به اسرائیل که همگی از بیراهه‌های جنوب اسرائیل وارد این کشور می‌شوند، از زمان اوج گرفتن کشتار‌ها در دارفور در جنوب سودان در زمانی که هنوز سودان جنوبی استقلال نیافته بود، آغاز شد.
در کنار سودانی‌های گریخته از کشتارهای دارفور و برخی از سودانی‌های بخش شمالی این کشور در شمال آفریقا، بسیاری از مردان از کشورهایی مانند اریتره نیز در دو سال اخیر از راه بیابانهای صحرای سینای در شمال مصر خود را به جنوب اسرائیل رسانده‌اند.
مقامات اسرائیل در روزهای اخیر گفته‌اند که هر هفته حدود هشتصد تا یک هزار نفر بر شمار این جستجوگران کار افزوده می‌شود.
از آنجا که بخت یافتن کار برای این مهاجران در مرکز اسرائیل بیشتر است، اکثر آنها از جنوب اسرائیل با پیمودن سه چهار ساعت راه، خود را به تل آویو می‌رسانند و در نقاط فقیرنشین جنوب تل آویو بیتوته می‌کنند.
مردم در مناطق مسکونی جنوب تل آویو می‌گویند که از زمان شکل گیری تجمع‌های بزرگی از این آفریقایی‌ها زندگی آسوده ندارند؛ از گسترش دزدی در خانه‌ها و مغازه‌ها شکایت دارند و می‌گویند که حتی لباس شسته شده‌شان بروی رخت‌های آویزان از پنجره‌ها، به سرقت می‌رود.
زنان و دختران اسرائیلی در این مناطق می‌گویند که از اینکه مورد تجاوز جنسی این آفریقایی‌ها قرار بگیرند، بویژه در شب‌ها در هراس پیوسته هستند؛ این نگرانی پس از تجاوز سه نفر از این آفریقایی‌ها به یک دختر جوان در هفته‌های اخیر بیشتر مورد بحث بوده است.
اما در برابر این خشونت‌های گسترده از سوی برخی از اسرائیلی‌های مقیم این مناطق، برخی دیگر از اسرائیلی‌ها و از جمله شهردار تل آویو آقای رون خولدایی بر لزوم عملکرد انساندوستانه تأکید کرده‌اند و می‌گویند که روی آوردن این جستجوگران کار به جرم و جنایت بخاطر نداشتن کار است و اگر آنها از حداقل شرایط برای کار و زندگی برخوردار شوند، از ارتکاب جرایم دور خواهند شد.
دانی دانینو، فرمانده کل پلیس اسرائیل نیز گفته است که از دادن کار به پناهجویان حمایت می‌کند تا آنها بتوانند خورد و خوراک و سرپناهی برای خود داشته باشند و از افتادن به عرصه سرقت و جرایم دیگر دور شوند.
جوانان اسرائیلی حامی این آفریقایی‌ها نیز می‌گویند که در دو سه نسل گذشته خود پدران آنها هم در سرزمینی‌های دیگر تحت آزار و ستم بوده و در جستجوی زندگی بهتری به نقاط دیگر می‌رفته‌اند؛ اما مخالفان آفریقایی‌ها می‌گویند که حامیان این پناهجویان از قشرهای مرفهی هستند که این «کاکا سیاه‌ها» را در شهر و محل زندگی خود نمی‌خواهند و اگر آنها نیز هر روز ناچار بودند که با چنین افرادی روبرو شوند، آنها هم به صف مخالفان می‌پیوستند.
اکثر اسرائیلی‌هایی که در خشونت‌ها علیه آفریقایی‌ها دخالت دارند، یهودیان شرقی تبار هستند که خود بدلیل بودن در میان اقشار آسیب پذیر، از شرایط زندگی نابسامانی برخوردار هستند.
برخی از سیاستمداران اسرائیلی بویژه از احزاب راستگرا و مذهبی با بهره گیری از احساسات ضد خارجی به راه افتاده، برطبل این خشونت‌ها کوبیده‌اند؛ الی ییشای، دبیرکل حزب راستگرای مذهبی «شاس» که وزیر کشور اسرائیل است، در روزهای گذشته گفته بود که باید همه این خارجی‌های آفریقایی را یکجا بیرون راند.
خانم میری رگب یک نماینده کنست از حزب راستگرای لیکود که خود در تظاهرات شامگاه چهارشنبه در جنوب تل آویو شرکت داشت، با بلندگو در دست گفته بود «این‌ها غده سرطانی هستند»؛ این اظهارات موجب شده است که چپگرایان و مدافعان حقوق انسان این نماینده کنست را به محاکمه تهدید کنند؛ علیه این نماینده شکایت‌هایی با اتهام حمایت از‌نژاد پرستی به پلیس اسرائیل ارائه شده است.
خشونت‌های شدید بخش‌هایی از اسرائیلی‌ها با این آفریقایی‌ها صدای اعتراض شیمون پرز رییس جمهوری و بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل را بلند کرد که خواهان کنترل احساسات مردمی شدند. در همین حال، نتانیاهو گفته بود که حضور گسترده این آفریقایی‌ها «تهدیدی علیه هویت یهودی اسرائیل است».
دولت آمریکا نیز در روزهای گذشته خشونت‌های به کار رفته از سوی اسرائیلی‌ها علیه این بی‌پناهان آفریقایی‌ها را محکوم کرده است.
تا زمانی که حسنی مبارک حاکم مصر بود، نیروهای دیده بانی مرزی میان مصر و اسرائیل، نظارتی گسترده بر این مرزهای مشترک داشتند و حتی در مواردی با کاربرد خشونت شدید، به کشتن نگون بختان آفریقایی اقدام می‌کردند و یا آنها را به سوی مرزهای دیگر مصر برده و رها می‌کردند تا ناچار به بازگشت به سرزمین‌های آفریقایی شوند.
در پانزده ماهی که از سقوط مبارک می‌گذرد، شمار پناهجویانی که به خاک اسرائیل وارد شده‌اند، به بیش از ۶۰ هزار نفر افزایش یافته است که در مقایسه با حدود ۴۰۰ هزار نفر جمعیت کل تل آویو، این افراد به درصدی چشمگیر از ساکنان این شهر متروپولیتن که درگذشته به «تساهل و تسامح» مشهور بود، مبدل شده‌اند.
اسرائیل که تا کنون با مصر جداره حایل امنیتی نداشته است اکنون احتمال برپایی دیواره را مورد بررسی قرار داده است.
اسرائیل هرگز یک کشور پناهنده پذیر نبوده است و تنها یهودیان آمده از سایر نقاط جهان را در صورتی که اثبات کنند یهودی بوده‌اند یا یکی از والدین و یا پدربزرگ و مادربزرگ‌هایشان یهودی بوده است، می‌پذیرد و در صورت تمایل این افراد، به آنها اجازه اقامت دایم و شهروندی می‌دهد.
فلسطینی‌های پراکنده در جهان حتی اگر نسل‌های قبلی آنها‌زاده این سرزمین بوده‌اند، از «حق بازگشت» برخوردار نیستند؛ امری که یکی از موضوع‌های حاد در مذاکرات ناکام مانده سیاسی اسرائیلی- فلسطینی است.
اسرائیل تنها در مواردی استثنایی بر اساس برخی از تصمیم گیری‌های خاص در مراحلی مختلف به شماری بسیار معدود از خارجی‌های غیر یهودی امکان اقامت داده است؛ دو نمونه آن حضور شماری از ویتنامی‌ها بر اساس تصمیم مناخم بگین نخست وزیر وقت و نیز مسلمانان بوسنی در اوج نبردهای خونین بالکان در زمان نخست وزیری اسحاق رابین و نیز با حمایت آریل شارون بوده است. این افراد هنوز در اسرائیل زندگی می‌کنند.