محکومی که بر شانه جلاد گریست؛ «درس عبرت» یا «تمرین خشونت»؟

سر محکوم، افتاده روی شانه مامور اعدام، با چشمانی اشک‌بار، پناه برده به آغوش و دستان پرجَبری که دقیقه‌ای دیگر، گره را دور گردنش سفت می‌کند.

مامور سیاه پوش، نقاب به صورت، دستش را گره کرده دور شانه محکوم و نگاهش به جایی دور دوخته شده است.

محکومی که بر شانه مامور اعدام گریست؛ «درس عبرت» یا «تمرین خشونت»؟

این تصویر به راحتی می‌توانست سکانسی تلخ از یک روایت سینمایی تکان‌دهنده باشد؛ یا یک طرح و نقاشی، که از ذهن خلاق هنرمند، به تلخی نقش بسته روی بوم... اما نه! این عکسی است واقعی، از نمایش دیگری از خشونت، در پایتخت ایران؛ نمایشی دنباله‌دار و سریالی که هر از چند گاهی، شهروندان را تماشاچی رایگان خود می‌کند.

برنامه «ساعت ششم»، به بهانه اعدام خیابانی دو متهم به زورگیری با سلاح سرد، میزبان نادر وهابی جامعه‌شناس و پژوهشگر اعدام در پاریس بود، تا در کنار تحلیل‌ها و نظرات مخاطبان رادیو فردا مروری داشته باشد بر پدیده «اعدام در خیابان».

نادر وهابی با استناد به عکس‌های منتشر شده از مراسم اعدام اخیر به رادیوفردا می‌گوید، بر اساس تحقیقات انجام شده، نحوه قرار گرفتن گره حلقه دار مجرمان، به گونه‌ای بود که مدت زمان جان دادن محکوم را به حداکثر برساند.

به گفته این پژوهشگر، اگر گره حلقه دار پشت گردن محکوم باشد، زمان جان دادن یک تا سه دقیقه خواهد بود، در صورتی که وقتی گره حلقه دار سمت راست یا چپ گردن باشد، این مدت زمان به ۹ دقیقه افزایش می‌یابد.