انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران در نامه‌ای به حسن روحانی، وزارت کار را به ایجاد مانع برای از سرگیری فعالیت‌های این نهاد صنفی متهم کرد و خواستار مداخله رئیس جمهوری ایران در این زمینه شد. در این نامه که تاریخ ِ امروز ، دوشنبه ۱۵ دی ماه را بر خود دارد ، هیات مدیره انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران تاکید کرده که تاکنون، به نوشته این نامه هیچگونه اقدامی توسط مقامات ذیربط دولتی جهت انحلال این انجمن صورت نگرفته و ادعای غیرقانونی آنها صرفا در محدوده نامه‌نگاری و مصاحبه مطبوعاتی باقی مانده و به این لحاظ، شخصیت حقوقی این انجمن در معرض کوچک‌ترین تردیدی قرار نگرفته است. وزارت کار دولت اول محمود احمدی‌نژاد با عدم ارسال مصوبات مجمع عمومی انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران به روزنامه‌های رسمی، آن را منحل اعلام کرد. عیسی سحرخیز ، از بنیانگذاران انجمن دفاع از آزادی مطبوعات در ایران و عضو انجمن صنفی روزنامه‌نگاران، در گفت‌و‌گو با رادیو فردا از دلیل ارسال نامه به رئیس جمهوری ایران می‌گوید:
Your browser doesn’t support HTML5
گفت‌وگوی الهه روانشاد با عیسی سحرخیز درباره نامه انجمن صنفی روزنامه‌نگاران به رئیس جمهور
عیسی سحرخیز: آقای روحانی در مبارزات انتخاباتی تاکید ویژه‌ای بر فعالیت نهادهای صنفی می‌کردند و گسترش جامعه مدنی. اما متاسفانه طی یک سال و نیم گذشته که دولت تدبیر و امید روی کار آمده ما شاهد تحقق حرف ایشان نبودیم و وعده‌ای که در اولین مصاحبه مطبوعاتی خودشان هم بر آن تاکید کردند. عمدتا‌ً هم این برمی‌گشت بر دوگانگی داخل کابینه. به گونه‌ای که شخص وزیر ارشاد و شخص رئیس جمهور تلاش می‌کردند و می‌کنند که انجمن صنفی بازگشایی شود. اما متاسفانه آقای علی ربیعی وزیر کار که خودش پیشینه روزنامه‌نگاری دارد و اتفاقا‌ً از موسسان انجمن صنفی هم هست به دلیل جایگاه قانونی که دارد و در جایگاه رئیس یک نهاد کارگری تا الان موانعی را ایجاد کرده و اجازه نداده که نامه‌نگاری‌های عادی صورت بگیرد و همینطور که در این نامه هم مورد تاکید قرار گرفته آن چیزی را که باید از لحاظ قانونی صورت بگیرد و نامه برای درج و نشر به روزنامه رسمی ارسال شود در مورد انتخابات گذشته انجمن این کار صورت نگرفته. طبیعی است که بعد از نامه‌نگاری‌هایی که با خود آقای ربیعی انجام شد اکنون انجمن یک گام جلوتر رفته. پا پیش گذاشته و در نامه‌ای به رئیس جمهور به گونه‌ای شکایت از وضعیت موجود کرده و خواسته که ایشان وظیفه قانونی خودش را انجام دهد و با توجه به این که حکمی علیه انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران در هیچ محکمه صالحه‌ای صادر نشده امکان فعالیت خانه مطبوعات روزنامه‌نگاران فراهم کند.
آقای سحرخیز، شما از اعضای انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران هستید و این نامه از سوی انجمن صنفی شما برای رئیس جمهوری ارسال شده. از سوی دیگر انجمن صنفی دیگری به نام خبرنگاران و روزنامه‌نگاران سراسر کشور هم نامه‌ای به حسن روحانی فرستاده‌اند. چه تفاوتی هست میان این دو؟
اگر به پیشینه تاسیس این دو نهاد صنفی توجه کنید می‌بینید که انجمن صنفی روزنامه‌گاران ایران در سال ۷۶ تاسیس شده. اما این نهاد جدیدی که در دوران آقای احمدی‌نژاد تلاش می‌شد با بستن خانه مطبوعات، دستگیری گسترده روزنامه‌نگاران جایگزین آن شود و خودش را به عنوان یک نهاد قانونی معرفی کند بعد از انتخابات سال ۸۸ و اگر اشتباه نکنم در اوایل سال ۹۰ شکل گرفته و خواستند کاری موازی کنند. در شرایطی که دادستانی، مقام‌های قضایی در پی منحل کردن انجمن بودند این را جایگزین کنند. ولی واقعیت این امر این است که انجمن صنفی یک نهاد کارگری است و در حال حاضر بیش از ۴ هزار روزنامه‌نگار در آن عضو هستند. بسیاری از این افراد در انجمن بین‌المللی روزنامه‌نگاران هم عضو هستند. ولی این نهاد جدید با تعجب می‌بینیم که خودشان را در وزارت تعاون ثبت کرده‌اند. یعنی طبیعی است که نمی‌توانند یک نهاد صنفی کارگری باشند و به گونه‌ای دنبال این بودند که با سیاسی‌کاری خودشان را به عنوان یک جنس تقلبی و بدلی جایگزین جنس اصل کنند. این نامه‌نگاری‌ها هم به این معنا است و اگر نگاه کنید نوع رویکردشان را به مسایل و مباحثی را که مطرح می‌کنند شما از تویش یک سری فعالیت‌های سیاسی مرتبط با جریان اقتدارگرا را شاهدش خواهید بود که علیه روزنامه‌نگاران آزاد و مستقل عمل می‌کند.
انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران می‌گوید از پنج سالی که از پلمب دفتر انجمن سپری شده اطلاعی به آنها داده نشده که اصولا‌ً اتهام چه بوده و کتبا‌ً چیزی به آنها ابلاغ نشده.
بله. انجمن صنفی را وزارت اطلاعات دولت آقای احمدی‌نژاد برای بستنش اقدام کرد . آن هم یک اقدامی با ماهیت سیاسی بود و شخص آقای محسنی اژه‌ای هم که در آن زمان وزیر اطلاعات بودند و بعد هم به عنوان یک مقام قضایی عمل کردند، دایما‌ً پافشاری بر این دارند که جلوی فعالیت انجمن صنفی روزنامه‌نگاران بگیرند. به طور مکرر عنوان می‌شود که انجمن قانونی نیست و پلمبش به صورت قانونی عملی شده. ولی واقعیت این است که همانطور که در این نامه به رئیس جمهور مورد تاکید قرار گرفته تاکنون انجمن ابلاغیه‌ای در این رابطه دریافت نکرده و حتی از محتویات شکواییه منتهی به پلمب شده و دادیاری و بازرسی هم تا الان هیچگونه اقدامی برای بازپرسی و تکمیل پرونده انجام نداده. حتی بر اساس قوانین ایران اگر پرونده‌ای باز شود و پنج سال از آنها بگذرد این پرونده خود به خود مختومه است. در نتیجه جریانی که می‌خواهد جلوی فعالیت انجمن صنفی را بگیرد دایم دارد به بهانه‌های مختلف وقت‌کشی می‌کند تا اجازه ندهد خانه مطبوعات ایران همانند خانه سینما که در همان ابتدای روی کارآمدن دولت آقای روحانی بازگشایی شود رفع پلمب شود و روزنامه‌نگاران بتوانند به خانه خودشان بازگردند.