محوطه موزه اصلی تل‌آویو این روزها به مکانی برای گردهمایی روزانه خانواده‌ها و بستگان صدها تن از اسرائیلی‌هایی تبدیل شده که در حمله حماس در روز ۱۵ مهر، به غزه ربوده شدند.
آن طور که ارتش اسرائیل اعلام کرده بیش از ۲۱۰ گروگان در غزه مانده‌اند. این رقم محتاطانه است و به گزارش رسانه‌های اسرائیل، حدود ۲۰۰ نفر دیگر نیز مفقودالاثر هستند.
صدها جسد هم از میان بیش از یک هزار و ۴۰۰ کشته حمله حماس، هنوز دفن نشده، و ممکن است شماری از مفقودین در میان جسدهای شناسایی نشده باشند.
بیشتر در این باره: بحران گروگان‌گیری حماس؛ از خارجی‌های محبوس چه می‌دانیم؟در موزه تل‌آویو روزانه اعضای بازمانده خانواده‌ها گرد می‌آیند تا غم خویش را با یکدیگر تقسیم کرده و داستان‌های آن روز را یادآوری می‌کنند؛ روزی که رسانه‌های اسرائیل آن را سیاه‌ترین روز تاریخ ۷۵ ساله کشور خود از آغاز برپایی اسرائیل می‌نامند.
عصر جمعه ۲۸ مهر در حالی که اسرائیل به ساعات حلول «شبات» (شنبه مقدس) نزدیک می‌شد، میزی بزرگ با بیش از ۲۰۰ صندلی خالی به یاد ربوده‌شدگان در محوطه موزه نهاده و رومیزی سفیدی بر درازای میز انداخته شد و صندلی‌های سفید به نشانه انتظار برای بازگشت زودتر عزیزان آن‌ها پشت میز قرار گرفت. نان و شراب و گل و شمع و بشقاب‌های خالی به روی میز به شمار ربوده‌شدگان بود.
چند صندلی ویژه نوزاد نیز پشت این میز بود، زیرا در میان ربوده‌شدگان از نوزاد ۹ ماه تا چند کودک خردسال وجود دارند.
ربای مئیر لاو، روحانی ارشد اسرائیلی که خود در کودکی از رنج‌دیدگان هولوکاست در اروپا بوده و تنها بازمانده خانواده کشته شده‌اش بود، عصر جمعه با حضور در میان خانواده‌ها در محوطه موزه تل‌آویو نیایش مذهبی را اجرا کرد و با بیان خاطرات خود به عنوان یک طفل خردسال از هولوکاست، به این خانواده‌ها دلداری داد که قوی باشند. او ابراز امیدواری کرد که این رنج بزرگ پایانی خوش داشته باشد.
در محوطه موزه قفسی نمادین گذاشته شده که اعضای خانواده‌های ربوده‌شدگان یا سایر مردمی که برای همدردی به محل رفته بودند، هر یک چند دقیقه‌ای به درون قفس می‌رفتند تا حس در قفس بودن ربوده‌شدگان را نشان داده و خود تجربه کنند.
هنگامی که خواننده کوبی افلالو، آهنگ‌های محبوب خود را با تم شرقی در این جمع می‌خواند، کمتر چشمی بود که تر نشده بود. ترانه‌هایی مانند «نامه به برادرم» و «شعری برای عرش آسمان‌ها».
تصاویر و داستان‌های کوتاه افراد ربوده شده سراسر محوطه موزه را پوشانده است. این موزه اکنون نه به خاطر آثار مهم آن، بلکه به خاطر این رویداد انسانی در رهگذر جنگ جاری، به محلی برای تهیه گزارش رسانه‌های جهانی تبدیل شده است.