درخت‌های ایرانی در انتظار یلدا
انار... از مهم‌ترین خوراکی‌های شب چله. می‌گویند انار نماد شادی و زایش است. انار از نخستین گیاهان اهلی‌شده و بومی مناطق شرق ایران تا کوه‌های هیمالیا در شمال هند است.
نام این درخت «بنه» یا پسته کوهی‌ست. درخت بنه ۶۰۰ ساله‌ای در خراسان جنوبی در فهرست آثار طبیعی ملی ایران به ثبت رسیده‌است. این تصویر یک بنه را در تابستان و پاییز در نی‌ریز نشان می‌دهد.
برای خرمالو پاییز فصل پرکاری‌ست. درخت خرمالو از نوع همیشه‌سبز است. آن‌طور که دانشنامه رشد می‌گوید اکثر خرمالوهایی که در ایران کشت می‌شوند از نوعی «کاکی» با گلهای دوجنسی هستند.
فصل برداشت زالزالک هم در پاییز است، پیش از آنکه بلندترین شب سال و زمستان از راه برسند. (در تصویر: عکس‌های یک کاربر ایرانی در اینستاگرام از درخت‌های زالزالک وحشی یا گیرچ در کوهای لرستان)
برای خیلی‌ها پاییز و زمستان فصل رویایی رفتن به نخلستان‌ها است. این تصویر از اوایل زمستان در هفته‌نامه تصویری ستاره‌شناسی ایران منتشر شده که یادآوری می‌کند پس از یلدا در عرض‌های پایین جغرافیای ایران می‌توان ستاره سهیل را در افق جنوبی مشاهده کرد.
این یک درختچه تاغ است؛ گیاهی مقاوم در برابر خشکی و گرما که حالا باید آماده رسیدن زمستان باشد. سیاه‌تاغ‌ها اغلب در نواحی بیابانی ایران از جمله در خراسان، یزد، سمنان، سیستان و بلوچستان یا کرمان می‌رویند.
بیدمشک‌ها باید خوب استراحت کنند؛ آن‌ها از اولین پیام‌آوران بهار هستند. این تصویر را خالویی انوشه علی از گلهای بیدمشک در روستایی در کاشان در توئیتر منتشر کرده‌است.
این بلوط‌های نازنین؛ بلوط ایرانی درختی در رویشگاه زاگرس جنوبی است و البته خود بلوط در البرز و مناطق دیگر هم می‌روید. این درخت‌ها عمری طولانی دارند و گاه شاهدانی زنده ولی خاموش از تاریخ مردمانی هستند که در کنارشان زندگی می‌کنند.
درخت بابل یا «چش»، درختی است که در استان‌های ساحلی جنوب ایران می‌روید. این درخت در منطقه بهمنی بندر بوشهر، در آستانه پاییز به عنوان کهنسال‌ترین درخت چش کشور (بین ۲۰۰ تا ۲۵۰ سال) به ثبت ملی رسید.
اُرس یا سرو کوهی، درختی دیرزی‌ست که در مناطق مرتفع و کوهستانی می‌روید. این عکس یک سرو کوهی در کوه‌های شمال شاهرود را نشان می‌دهد. درخت سرو از نمادهای مهم فرهنگ ایران‌زمین به شمار می‌رود. سروها همیشه‌سبز هستند. سرو ابرکوه و سرو هرزویل از درخت‌های کهنسال معروف ایران هستند.