يک گروه باستان شناسی ايرانی ايتاليايی که از سال ها پيش مشغول حفاری در سيستان وبلوچستان است چندی پيش در شهر سوخته بقايای جسد زنی را متعلق به ۵ هزار سال کشف کرد که ويژگی های اين جسد همه را هيجان زده کرده است.
گروه باستان شناسان ايرانی و ايتاليايی که با مديريت لورنزو کوستانتينی Lorenzo Costantini از سال ها پيش بيش از سه دهه پيش در سيستان و بلوچستان به حفاری مشغولند اخيرا بقايای جسد زنی را در شهر سوخته کشف کردند که گفته می شود بين ۲۸۰۰ تا ۲۹۰۰ سال قبل از ميلاد مسيح يعنی حدود ۵ هزار سال پيش به دار فانی پيوسته است.
بر پايه تحقيقاتی که لورنزو کستانتينی و تيم همکارانش در ايتاليا و ايران انجام داده اند اين چنين به نظر می آيد که اين زن ايرانی در سن ۲۵ تا ۳۰ سالگی در گذشته است و در زمان مرگ از سلامت جسمی خوبی برخوردار بوده است.
لورنزو کستانتينی در پژوهش های اوليه اش می نويسد «اين زن که يک مترو ۸۰ سانت قد داشته است به خاطر تيرگی پوست احتمالا از شبه جزيره عربی به ايران آمده بود».
آنچه بيش از حد باستان شناسان و پژوهشگران ايتاليايی را هيجان زده کرده است سن و يا قد اين بانوی سياه چرده نيست.
کستانتينی می گويد «وجه تمايز بقايای جسد اين زن و ديگر اجسادی که ما در شهر سوخته کشف کرده ايم چشم مصنوعی اين زن است که با آب طلا پوشيده شده و در حلقه چشم چپ او قرار داده شده است».
کستانتينی و همکارانش پس از تحقيقاتی چند ماهه به اين نتيجه رسيدند که اين چشم مصنوعی پس از مرگ اين زن کار گذاشته نشده بود زيرا در قسمت نهايی اين چشم ردی روشن از تماس طولانی طلا با جمجمه مشاهده می شود. مهارت استادان شهر سوخته که در ۵۰ قرن پيش توانسته بودند چشمی مصنوعی ولی بسيار شبيه به چشم طبيعی بسازند و آن را در جمجمه قرار دهند به گفته لورنزو کستانتينی که به نوعی کشف کننده شهر سوخته به حساب می آيد به وضوح نشان می دهد که بر خلاف تلاش های تهيه کنندگان فيلم سيصد که سعی دارند ايرانيان باستان را بدوی و وحشی جلوه دهند مردمی که در اين بخش از کره زمين زندگی می کردند قرن ها پيشرفته تر از ملل هم زمان خود بودند.