حضور محمود احمدی نژاد، رییس جمهوری ایران، روز دوشنبه در دانشگاه تهران با اعتراض دانشجویان روبرو شد.
دانشجويان معترض که نتوانسته بودند در جلسه سخنرانی حضور یابند، در بيرون در محوطه دانشگاه تهران خبر ساز شدند و عليه بی توجهی ریيس جمهوری ایران به درخواست های خود شعار دادند.
در همین حال برخی رسانه های هوادار دولت کوشیدند تا اعتراض دانشجویان را ناچيز جلوه داده و این اعتراضات را به «برنامه ريزی ضد انقلاب شکست خورده» منتسب کنند.
روزنامه کيهان در شماره روز سه شنبه خود نوشت: «به رغم برنامه ريزی مفصل جريانات ضدانقلاب برای جلسه سخنرانی ديروز احمدی نژاد در دانشگاه تهران به جز بحث و مجادله تعدادی از دانشجويان مخالف و موافق در بيرون محوطه سخنرانی هيچ اتفاق ديگری نيفتاد».
به نوشته کيهان «تنها يک نفر ديروز در ميان دانشجويان معترض دولت احمدی نژاد را ديکتاتور ناميد که با اعتراض شديد ديگران روبرو شده و صحنه را ترک کرد».
خبرگزاری دولتی ايرنا نیز مي نويسد: «برنامه از قبل طراحی‌شده برای ايجاد تشنج در دانشگاه تهران، همزمان با حضور رييس جمهور در اين دانشگاه ناکام ماند».
محمد هاشمی عضو شورای مرکزی دفتر تحکيم وحدت، یکی از بزرگترين تشکل دانشجويی در ایران، در گفت وگو با رادیو فردا تاکید می کند که آنچه باعث شکل گیری این اعتراض شده، «سیاست های دولت» در دانشگاه است. مشروح این مصاحبه را می توانید در ادامه بخوانید:
چه انگیزه و یا انگیزه هایی باعث شکل گیری این جریان اعتراضی در دانشگاه تهران شد؟
آنچه که باعث شده که ما در هفته های اول مهر ماه شاهد شکل گيری يک چنين جريان اعتراضی باشيم فقط و فقط م يتوانيم يک نتيجه گيری کنيم و آن اين است که وضعيت نهادهای مدنی و وضعيت دانشگاه ها اسفبار است.
برای کسانی که آشنایی به فضای دانشگاه ها دارند، اين خيلی عجبيب بوده که درهفته های اول مهرماه بشود يک تجمع اعتراضی دانشجوئی را شکل داد.
محمد هاشمی
آن چيزی که باعث شکل گيری و انگيزه اين اعتراض ها شده است سياست های مسئولين دانشگاه و وزارت علوم است که ما در دوسال گذشته در دانشگاه با آن روبرو بوده ايم.
برخوردی که آقای احمدی نژاد به دانشگاه داشته است و از طرف ديگر وضعيت نهاد های مدنی، وضعيت احزاب ما، وضعيت حقوق بشر، برخورد به فعالين زنان مجموعه همه اين عوامل باعث شده که جنبش دانشجويی، ما جنبشی باشد که بتواند در همان هفته های اول مهرماه يک چنين تجمعی را تدارک و سازماندهی بکند.
ارزیابی شما از واکنش رسانه های طرفدار دولت و نحوه انعکاس خبر های مرتبط با این اعتراضات چیست؟ همین طور درباره اتهاماتی که مطرح می کنند.
حرکت های اعتراض آميز و منتقدانه در کشورهای توسعه يافته و به دموکراسی رسيده برای حاکميت در اين کشورها يک امتياز محسوب مي شود. دولت در اين کشورها تلاش مي کند از اين اعتراض ها به عنوان يک عنصر کنترل کننده و ناظر بر فعاليت های خود استفاده بکند و به چشم فرصت به اين اعتراض ها نگاه کنند.
منتهی در ايران ما هميشه شاهد بوده ايم که حاکميت به منتقدان و معترضين خود يک نگاه امنيتی دارد و آنها را هميشه به عنوان دشمن محسوب مي کند.
برخوردی که صورت مي گيرد و نگاهی که به اعتراض های ديروز مي شود هم همين طور است. من ديشب که به رسانه های ايرانی طرفدار دولت نگاه مي کردم باز هم برخوردهای امنيتی بود که اعتراض ديروز دانشجويان به اقای احمدی نژاد فقط صهيونيست ها را خوشحال کرد.
بهر حال اين نشان مي دهد که اينها هنوز نگاهشان يک نگاه غلط و بيماری است که منتقدان را صرفا دشمن خطاب مي کنند و نم يتوانند بپذيرند که گروهی منتقد سياست آقای احمدی نژاد هست و از اين منتقدان مي شود به عنوان فرصتی برای اصلاح رفتار و اصلاح سياست ها استفاده کرد.
به نظر می رسد بخش کوچکی از دانشجویان در اعتراض روز گذشته مشارکت داشته اند، ارزیابی شما از روند تحولات سیاسی در دانشگاه های ایران چیست؟
من اين چشم انداز را مي بينيم اما بايد توضيح دهيم که منظورمان از اين چشم انداز چيست و چه توقعی داريم و چه نتيجه ای بخواهيم ازش بگيريم.
فشاری که امروز به جامعه وارد مي شود همه اقشار را در بر مي گيرد شايد در بحث سياسی و اعتراضی به آقای احمدی نژاد در صد کمی از دانشجويان شرکت کنند و جمعيت اکثريت بی طرف و ناظر باشد.
ولی در همان دانشگاه تهران روز قبل از اعتراض های سياسی شاهد يک تجمع صنفی در اعتراض به وضع خوابگاه ها بوديم.
بنابراين سياست هایی که در دانشگاه اجرا مي شود صرفا باعث اعتراض دانشجويان فعال سياسی نمي شود بلکه دانشجويان عادی هم امروز زير فشار قرار دارند مثلا بودجه دانشگاه ها با وجود رشد ۲۵ در صدی دانشجويان نسبت به سال گذشته کم شده خوب طبيعتا با يک چنين وضعيتی شاهد افت شديد امکانات رفاهی و آموزشی خواهيم بود و اين قطعا دانشجويان را ناراضی کرده و در ادامه آنها را در چرخه دانشجويان ناراضی از دولت و معترضين به آقای احمدی نژاد قرار مي دهد.
يعنی در آينده با اين وضعيت تمامی اقشار دانشجو با هردغدغه و گرايش فکری همه و همه آنها در گروه ناراضی و معترض به آقای احمدی نژاد قرار خواهند گرفت.
منتها با نگاه های متفاوتی که دارند. فقط آنها دريک چيز مشترکند و آن مخالفت و اعتراض به آقای احمدی نژاد. منتها اينکه در ادامه، از اين مخالفين گوناگون که هرکدام برای خود دغدغه متفاوتی دارند چه نتيجه ای مي شود گرفت، اون بحثی ديگری است.