گروهی از دانشمندان و رهبران جهانی در نامه‌ای سرگشاده به سایمون استیل، مدیر کنوانسیون چارچوب تغییر اقلیم در سازمان ملل متحد، خواستار اصلاحاتی بنیادین در ساز و کار کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل شدند.
این نامه که هم‌زمان با برگزاری این کنفرانس در باکو نوشته شده، به شدت از انتخاب جمهوری آذربایجان، که نیمی از اقتصاد آن به صادرات نفت و گاز وابسته است، به عنوان میزبان این دوره از نشست‌ها انتقاد کرده است.
در بخشی از این نامه که امضای بان کی‌مون، دبیر کل پیشین سازمان ملل، و مری رابینسون، رئیس‌جمهور پیشین ایرلند، را بر خود دارد تأکید شده است که کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل متحد (COP) باید از مذاکرات فرسایشی فاصله گرفته و به سمت ارائهٔ اقدامات عملی و ملموس حرکت کند.
این تغییر مسیر پیشنهادی از جمله شامل مشخص کردن معیارهایی برای تشخیص صلاحیت کشورهای میزبان کنفرانس «به منظور حذف کشورهایی که از فاز خروج یا انتقال از انرژی‌های فسیلی حمایت نمی‌کنند» است.
الهام علی‌اف، رئیس‌جمهور آذربایجان، در سخنرانی افتتاحیه کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل، نفت و گاز را «هدیه‌ای از جانب خدا» خواند و از استفاده از منابع طبیعی تمجید کرد. این اظهارات با واکنش‌های گستردهٔ بین‌المللی روبرو شد.
Your browser doesn’t support HTML5
پیکر خون‌آلود نهنگ عنبر بر ساحل خزر
در نامهٔ این کارشناسان همچنین آمده است که حضور لابی‌گران سوخت‌های فسیلی در این نشست‌ها به شدت بر تصمیم‌گیری‌ها تاثیر می‌گذارد و نیاز به کنترل و محدودیت دارد.
بر اساس داده‌های ائتلاف فعالان موسوم به «آلایندگان بزرگ را اخراج کنید»، تعداد لابی‌گران صنایع فسیلی در این دوره بیشتر از نمایندگان ده کشوری بوده که بیشترین آسیب را از تغییرات آبوهوایی متحمل می‌شوند.
در این نامهٔ سرگشاده هفت اصلاح کلیدی برای کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل متحد پیشنهاد شده است. این اصلاحات از جمله بر لزوم پیگیری دقیق تأمین مالی آب و هوایی، یکپارچه‌سازی آخرین شواهد علمی و اقدام قاطع در زمینه برابری، عدالت و کاهش فقر تاکید دارد.
همچنین بر ضرورت پاسخگویی دولت‌ها به این نکته تاکید شده است که برنامه‌های اقدام ملی آن‌ها باید با آخرین شواهد علمی هماهنگ باشند.
بر اساس اعلام گروه «ردیاب اقدامات آبوهوایی» (CAT)، گروهی از دانشمندان مستقل که سیاست‌های آبوهوایی دولت‌ها را رصد می‌کنند، با تداوم سیاست‌های فعلی جهان تا سال ۲۱۰۰ میلادی ۲.۷ درجهٔ سانتی‌گراد گرم‌تر خواهد شد.
گازهای گلخانه‌ای مهمترین عامل گرمایش زمین است و جامعه جهانی بر اساس «توافق اقلیمی پاریس» که در سال ۲۰۱۶ امضا شد، در تلاش است که با کاهش انتشار آن، نگذارد تا پایان قرن جاری گرمایش زمین بیش از ۱.۵ درجهٔ سانتی‌گراد افزایش یابد.