به تازگی مقاله ای در وبسايت مؤسسه آمريکن اينترپرايز منتشر شده است با عنوان:«انتخابات مجلس در ايران و کودتای خزنده سپاه پاسداران.»
مقاله اين گونه آغاز می شود:
«قدرت غايی در ايران نزد رهبر است و در بيت او خانه دارد. سپاه پاسداران انقلاب اسلامی نيز ابزار اجرای خواسته های اوست. اما نظام انتخاباتی به هر روی به برخی منازعات نيز دامن می زند. ايرانيان هر چهار سال يک بار برای انتخاب رييس جمهوری به پای صندوق های رای می روند و هر چهار سال يک بار نيز برای برگزيدن نمايندگان مجلس شورای اسلامی در انتخابات شرکت می کنند. اين دو انتخابات هيچ گاه همزمان و در يک سال برگزار نمی شود. زيرا به خاطر ساختار پيچيده قدرت حکومت، انتخابات به مردم حق حاکميت نمی دهد؛ آنها همچنان در نقش مهم دماسنج سياسی باقی می مانند.»
علی آلفونه، از دانشگاه کپنهاگ دانمارک و نويسنده اين مقاله، در قسمت ديگری از مقاله خود نوشته است:«سه سال پيش، محمد قوچانی، سردبير روزنامه اصلاح طلب شرق اعلام کرد که انتخابات رياست جمهوری نهم، که رقابتی بود بين محمود احمدی نژاد و سه فرمانده پيشين سپاه پاسداران، از «ورود نسل جديدی از سپاهيان» خبر می دهد. انتخابات پيش روی مجلس نيز خبر از آن می دهد که کوشش های رهبری جمهوری اسلامی برای هدايت انتخاب ها به سوی افسران سپاه پاسداران، نه استثنا که قاعده است.»
به باور نويسنده اين مقاله، «رياست جمهوری محمود احمدی نژاد نشانه ای بيشتر از تغيير نسل در جمهوری اسلامی است. آقای احمدی نژاد نهادهای اجرايی دولت را به سپاهيان سپرده است. از همين منظر، انتخابات پارلمانی پيش رو مرحله ای تازه در تثبيت قدرت سپاه پاسداران محسوب می شود.»
نگره مرکزی اين مقاله چنين است: «سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در حال تغيير دادن ماهيت جمهوری اسلامی است؛ با اينکه ايران را همچنان روحانيان رهبری ميکنند اما در عمل، جمهوری اسلامی شروع به همسان سازی با رژيم های نظامی جهان سوم کرده است. انتخابات ۲۴ اسفند مجلس ايران، به مرحله ای مهم در اين کودتای خزنده تبديل خواهد شد.»
علی آلفونه، در گفت وگو با راديو فردا در ديدگاه خود را توضيح داده است.
راديو فردا: منظور شما از جابه جايی قدرت و کودتای خزنده که مرتب در اين مقاله به آن اشاره می شود، چيست؟
آلفونه: مسئله اين است که از همان اوان انقلاب اسلامی، دو نهاد بسيار مهم تا به امروز مرکزيت نهادهای قدرت را در ايران تشکيل داده اند: يکی از اينها روحانيت بوده و ديگری نيروهای نظامی. اين نيروهای نظامی در اوان انقلاب شامل کميته انقلاب به علاوه سپاه پاسداران بودند. امروزه می توانيم بگوييم که بيشتر سپاه پاسداران است. چون کميته انقلاب در سپاه پاسداران ادغام شد.
سپاه پاسداران يک نهاد نظامی ايدئولوژيک بوده است که در سياست همواره راهی برای خود باز کرده است.
سران نظام جمهوری اسلامی هم از سپاه پاسداران برای نابودی دشمنان و رقبای خود استفاده ابزاری کرده اند، اما همين سپاه پاسداران قدرت را از خود روحانيت هم خواهد گرفت.
آينده ايران ديگر همکاری بين دو نهاد روحانيت و سپاه پاسداران نخواهد بود؛ بلکه قدرت در دست نمايندگان سپاه پاسداران خواهد بود.
در بخشی از مقاله شما آمده است:«از همين منظر، انتخابات پارلمانی پيش رو مرحله ای تازه در تثبيت قدرت سپاه پاسداران محسوب می شود.» کدام شواهد نشان از آن دارد که مجلس هشتم در تسخير سپاهيان خواهد بود؟
آلفونه: در ايران روندی وجود دارد که مقام رهبری با استفاده از نيروهای نظامی، به خصوص سپاه پاسداران، سعی کرده است رقبای خود را از صحنه سياست خارج کند.
يکی از شواهد اين است که تعداد سپاهيان پيشين در مجلس ايران رو به افزايش است. بسياری از کانديداهای انتخابات اين دوره هم سپاهی بوده اند.
مسئله اين است که اگر علاوه بر نهاد رياست جمهوری، علاوه بر نهاد ناظر بر انتخابات، که آن هم زير نظر سپاهيان است، و علاوه بر صدا و سيمای جمهوری اسلامی، که آن زير نظر سپاه پاسداران است، اگر مجلس هم کاملا در اختيار سپاه پاسداران قرار گيرد، آيا نظام جمهوری اسلامی همچنان جمهوری اسلامی باقی خواهد ماند يا به جمهوری های نظامی يکی اضافه خواهد شد؟
من در اين مقاله پيش بينی کرده ام که اصل جمهوريت از بين خواهد رفت و ايران هم به ديکتاتوری نظامی بدل خواهد شد.
اين طور که من می بينم، آقای خامنه ای با شرکت دادن سپاهی ها در مجلس آينده، ممکن است بتواند در کوتاه مدت رقبای خود را از صحنه سياست دور کند، ولی يکی از پيامدهای اقتدار سپاه «تضعيف مقام رهبری» است؛ چرا که مجلسی که سپاهی باشد، در کنار رييس جمهوری و ساير نهادهای ديگر که به تسخير سپاهيان درمی آيد، ديگر نيازی نمی بينند که از مقام رهبری حرف شنوی داشته باشند.
