روز چهارشنبه، پنجم سپتامبر، مصادف است با آغاز ماموریت فضاپیمای وویجر- یک که سی و پنج سال پیش ماموریت اکتشافی خود را در منظومه خورشیدی آغاز کرد و در روزهای آینده قرار است با خروج از این منظومه جست‌وجو برای ستارگان در پهنه‌های ناشناخته‌تر فضا را آغاز کند.
این اولین بار است که یک فضاپیمای ساخته دست انسان از مرزهای منظومه خورشیدی عبور می‌کند.
در سال ۱۹۷۷ که فضاپیماهای «وویجر- یک» و «وویجر- دو» به فضا پرتاب شدند هیچ کس دقیقا نمی‌دانست ماموریت آنها چه قدر طول خواهد کشید. این فضاپیما اکنون در مرز منظومه خورشیدی در حال حرکت است که به خاطر وجود ذرات معلق در فضا، موسوم به توفان‌های خورشیدی، بسیار گرم و شرایطی نامناسب دارد.
دانشمندان می‌گویند که این فضاپیما پس از عبور از این محدوده دشوار و گذر از مرز منظومه خورشیدی وارد کهکشان راه شیری خواهد شد که شرایط بهتری برای پرواز این فضاپیما دارد. هنوز دقیقا مشخص نیست که طی کردن آخرین محدوده منظومه خورشیدی و ورود به کهکشان چه مدت طول خواهد کشید، این سفر ممکن است چند هفته یا حتی چند سال طول بکشد.
فضاپیمای «وویجر- یک» در حال حاضر در فاصله هفده میلیارد کیلومتری از خورشید قرار دارد. «وویجر- دو» که دو هفته پیش سالگرد آغاز ماموریت آن بود در حال حاضر در پانزده میلیارد کیلومتری خورشید واقع شده است.
جالب آن که با وجود آن که این دو فضاپیما از زمره اولین اختراعات فضانوردی هستند هنوز هم بدون هیچ مشکل جدی به ماموریت خود ادامه می‌دهند.
هر یک از این دو فضاپیما به کامپیوترهایی مجهز هستند که حافظه آنها تنها ۶۸ کیلوبایت است. برای تشخیص سادگی این کامپیوتر‌ها می‌توان آن را با یک آی‌فون مقایسه کرد که حافظه آن صد برابر قوی‌تر است. هر یک از این فضاپیماها به دستگاه‌های قدیمی ضبط صوت و تصویر مجهزند، در صورتی که سیستم‌های ضبط صوت و تصویر در فضاپیماهای جدید همه دیجیتال هستند.
ماموریت اولیه فضاپیمای «وویجر- یک» گردش به دور کیوان و مشتری بود. در نتیجه این ماموریت‌ها نقطه‌های بزرگ سرخ‌رنگ بر سطح مشتری و حلقه‌های نورانی در مدار کیوان کشف شدند.
علاوه بر این، این فضاپیماها حقایق دیگری را در مورد قمرهای سیاره مشتری مثل وجود آتش‌فشان‌های عظیم در سطح یکی از قمر‌ها به نام «ایو»، وجود یک اقیانوس یخ زیر سطح قمر دیگری به نام «اروپا» و بارش گاز متان در جو یکی از قمرهای کیوان به نام «تیتان» کشف کردند.
امروزه گروهی از مهندسان با استفاده از وسایل ارتباطی دیجیتال از یکی از مراکز کنترل ماموریت‌های فضایی ناسا علائم مخابره شده از سوی فضاپیمای «وویجر- یک» را دریافت می‌کنند. محیط داخلی این مرکز کنترل با مراکز کنترل مدرن ناسا هیچ شباهتی ندارد.
در حال حاضر هیچ دانشمند ارشدی تمام‌وقت روی این ماموریت کار نمی‌کند. در مجموع بیست کار‌شناس به صورت پاره‌وقت مشغول بررسی و تحلیل اطلاعاتی هستند که از سوی فضاپیمای «وویجر- یک» به زمین مخابره می‌شود. به خاطر فاصله طولانی رسیدن پیام‌های رادیویی این فضاپیما به زمین حدود هفده ساعت طول می‌کشد.
دوربین‌های مستقر در این فضاپیما سال‌ها پیش تنظیم شده‌اند. این فضاپیما که با سوخت هسته‌ای کار می‌کند به اندازه یک اتومبیل کوچک است. غیر از تلسکوپ و سایر ابزارهایی که برای تشخیص میادین مغناطیسی کاربرد دارند فضاپیمای «وویجر- یک» حامل چند لوح مغناطیسی‌ـ‌الکتریکی با روکش ساخته شده از آلیاژ طلاست که روی آنها موسیقی، تصویر و عکس و پیام‌های دوستانه‌ای به زبان‌های مختلف ضبط شده تا در صورت برخورد با موجودات نا‌شناس فضایی اطلاعاتی را از کره زمین و انسان‌ها در اختیار آنها قرار دهد.
ماموریت فضاپیماهای «وویجر- یک» و «وویجر – دو» تاکنون حدود سه میلیارد و هفتصد میلیون دلار هزینه داشته است. این دو فضاپیما برای ادامه حرکت و فعالیت‌های جاری خود تا سال ۲۰۲۰ سوخت دارند. دانشمندان امیدوارند که در آن زمان این دو فضاپیما در حال حرکت بین ستاره‌های کهکشان راه شیری باشند.
این اولین بار است که یک فضاپیمای ساخته دست انسان از مرزهای منظومه خورشیدی عبور می‌کند.
در سال ۱۹۷۷ که فضاپیماهای «وویجر- یک» و «وویجر- دو» به فضا پرتاب شدند هیچ کس دقیقا نمی‌دانست ماموریت آنها چه قدر طول خواهد کشید. این فضاپیما اکنون در مرز منظومه خورشیدی در حال حرکت است که به خاطر وجود ذرات معلق در فضا، موسوم به توفان‌های خورشیدی، بسیار گرم و شرایطی نامناسب دارد.
دانشمندان می‌گویند که این فضاپیما پس از عبور از این محدوده دشوار و گذر از مرز منظومه خورشیدی وارد کهکشان راه شیری خواهد شد که شرایط بهتری برای پرواز این فضاپیما دارد. هنوز دقیقا مشخص نیست که طی کردن آخرین محدوده منظومه خورشیدی و ورود به کهکشان چه مدت طول خواهد کشید، این سفر ممکن است چند هفته یا حتی چند سال طول بکشد.
فضاپیمای «وویجر- یک» در حال حاضر در فاصله هفده میلیارد کیلومتری از خورشید قرار دارد. «وویجر- دو» که دو هفته پیش سالگرد آغاز ماموریت آن بود در حال حاضر در پانزده میلیارد کیلومتری خورشید واقع شده است.
جالب آن که با وجود آن که این دو فضاپیما از زمره اولین اختراعات فضانوردی هستند هنوز هم بدون هیچ مشکل جدی به ماموریت خود ادامه می‌دهند.
هر یک از این دو فضاپیما به کامپیوترهایی مجهز هستند که حافظه آنها تنها ۶۸ کیلوبایت است. برای تشخیص سادگی این کامپیوتر‌ها می‌توان آن را با یک آی‌فون مقایسه کرد که حافظه آن صد برابر قوی‌تر است. هر یک از این فضاپیماها به دستگاه‌های قدیمی ضبط صوت و تصویر مجهزند، در صورتی که سیستم‌های ضبط صوت و تصویر در فضاپیماهای جدید همه دیجیتال هستند.
ماموریت اولیه فضاپیمای «وویجر- یک» گردش به دور کیوان و مشتری بود. در نتیجه این ماموریت‌ها نقطه‌های بزرگ سرخ‌رنگ بر سطح مشتری و حلقه‌های نورانی در مدار کیوان کشف شدند.
علاوه بر این، این فضاپیماها حقایق دیگری را در مورد قمرهای سیاره مشتری مثل وجود آتش‌فشان‌های عظیم در سطح یکی از قمر‌ها به نام «ایو»، وجود یک اقیانوس یخ زیر سطح قمر دیگری به نام «اروپا» و بارش گاز متان در جو یکی از قمرهای کیوان به نام «تیتان» کشف کردند.
امروزه گروهی از مهندسان با استفاده از وسایل ارتباطی دیجیتال از یکی از مراکز کنترل ماموریت‌های فضایی ناسا علائم مخابره شده از سوی فضاپیمای «وویجر- یک» را دریافت می‌کنند. محیط داخلی این مرکز کنترل با مراکز کنترل مدرن ناسا هیچ شباهتی ندارد.
در حال حاضر هیچ دانشمند ارشدی تمام‌وقت روی این ماموریت کار نمی‌کند. در مجموع بیست کار‌شناس به صورت پاره‌وقت مشغول بررسی و تحلیل اطلاعاتی هستند که از سوی فضاپیمای «وویجر- یک» به زمین مخابره می‌شود. به خاطر فاصله طولانی رسیدن پیام‌های رادیویی این فضاپیما به زمین حدود هفده ساعت طول می‌کشد.
دوربین‌های مستقر در این فضاپیما سال‌ها پیش تنظیم شده‌اند. این فضاپیما که با سوخت هسته‌ای کار می‌کند به اندازه یک اتومبیل کوچک است. غیر از تلسکوپ و سایر ابزارهایی که برای تشخیص میادین مغناطیسی کاربرد دارند فضاپیمای «وویجر- یک» حامل چند لوح مغناطیسی‌ـ‌الکتریکی با روکش ساخته شده از آلیاژ طلاست که روی آنها موسیقی، تصویر و عکس و پیام‌های دوستانه‌ای به زبان‌های مختلف ضبط شده تا در صورت برخورد با موجودات نا‌شناس فضایی اطلاعاتی را از کره زمین و انسان‌ها در اختیار آنها قرار دهد.
ماموریت فضاپیماهای «وویجر- یک» و «وویجر – دو» تاکنون حدود سه میلیارد و هفتصد میلیون دلار هزینه داشته است. این دو فضاپیما برای ادامه حرکت و فعالیت‌های جاری خود تا سال ۲۰۲۰ سوخت دارند. دانشمندان امیدوارند که در آن زمان این دو فضاپیما در حال حرکت بین ستاره‌های کهکشان راه شیری باشند.
