اکبر گلپايگانی، خواننده پيشکسوت موسيقی سنتی ایران، پس از برگزاری سه کنسرت در استرالیا به اروپا سفر کرده و تاکنون چهار کنسرت در شهرهای پاريس، مونيخ، ويسبادن و بن در آلمان برگزار کرده است.
اکبر گلپایگانی که مرد «حنجره طلایی» موسیقی ایران معروف است در نظر دارد تا کنسرت هایی نیز در شهرهای مختلف کانادا و همچنین دوبی برگزار کند.
اکبر گلپايگانی که هم اينک ۷۹ سال دارد هنر آواز را در نوجوانی نزد شماری چند از استادان موسيقی، به ويژه نورعلی خان برومند، ابوالحسن صبا، حسين طاهرزاده، عبدالله دوامی، اسماعيل مهرتاش و اديب خوانساری فرا گرفته و در ۲۵ سالگی وارد راديو شد.
او در ابتدا همکاری خود را به عنوان جوان ترين خواننده با برنامه «گلهای جاويدان» آغاز کرد و پس از ۱۷ سال فعاليت در ديگر برنامه های گلها، به ترانه خوانی روی آورد.
آقای گلپا که هم اينکه ۵۳ سال است در موسيقی ايرانی جاری است، در گفت و گو با راديو فردا به صراحت می گويد که خلاقيت هنری اش در آوازخوانی را می بايستی تنها در برنامه گلها جست و جو کرد و هدفش از اجرای کنسرت در خارج هم ، تنها ديدار است.
اکبر گلپایگانی: مهم اين است که ما ايرانی های هموطنمان را ببينيم. وقتی من اينها را می بينيم که دست دور گردنم می اندازند و مرا می بوسند و می گويند که آقا يه کم بيشتر روی صحنه بياييد، اين قسمتش از همه چيز برايم مهم تر است. ما که الان در بن هستيم عده زيادی که در کنسرت مونیخ بودند با تلفن همين الان با ما صحبت می کردند که بابا ما به اينجا هم آمده ايم. گفتيم شما که تازه کنسرت ما را ديده ايد ولی گفتند نه. شما هر جا که در آلمان برويد ما هم خواهيم آمد. همين برای من لذت دارد.»
در طول اين سفرها که به هر حال به اجرای کنسرت دست می زنيد، دوستداران شما خواهان اجرای ترانه ها و تصنيف های پيشين و خاطره انگيز هم هستند؟
بله. همين طور است. من معتقدم اين آهنگ هایی که تا به حال خوانده شده است، اگر هم چهار نفر ديگر آنها را بخوانند باز هم اين آهنگ ها جاودانه شده است و گرنه فراموش می شد.
وقتی شما روی سن می رويد و مردم خواهان اجرای ترانه های «موی سفيد»، «درويش» يا «چرا عاشق نباشم» هستند، همه اينها خاطره انگيز است برايشان که خواهان آنند.
آهنگ های جديدی هم من خوانده ام ولی آنها را کمتر می خواهند، همه آنها جاودانه شده است. مردم شعرها را حفظند. وقتی من می خوانم با من می خوانند. اينها خيلی قشنگ است و خاطرات گذشته را تکرار می کند. ۴۵ سال پيش من آهنگ «موی سپيد» را خوانده ام. آن موقع من حتی يک دانه موی سپيد هم نداشتم و الان همین داستان برای خودم هم تکرار می شود.
اکبر گلپایگانی که مرد «حنجره طلایی» موسیقی ایران معروف است در نظر دارد تا کنسرت هایی نیز در شهرهای مختلف کانادا و همچنین دوبی برگزار کند.
اکبر گلپايگانی که هم اينک ۷۹ سال دارد هنر آواز را در نوجوانی نزد شماری چند از استادان موسيقی، به ويژه نورعلی خان برومند، ابوالحسن صبا، حسين طاهرزاده، عبدالله دوامی، اسماعيل مهرتاش و اديب خوانساری فرا گرفته و در ۲۵ سالگی وارد راديو شد.
او در ابتدا همکاری خود را به عنوان جوان ترين خواننده با برنامه «گلهای جاويدان» آغاز کرد و پس از ۱۷ سال فعاليت در ديگر برنامه های گلها، به ترانه خوانی روی آورد.
آقای گلپا که هم اينکه ۵۳ سال است در موسيقی ايرانی جاری است، در گفت و گو با راديو فردا به صراحت می گويد که خلاقيت هنری اش در آوازخوانی را می بايستی تنها در برنامه گلها جست و جو کرد و هدفش از اجرای کنسرت در خارج هم ، تنها ديدار است.
اکبر گلپایگانی: مهم اين است که ما ايرانی های هموطنمان را ببينيم. وقتی من اينها را می بينيم که دست دور گردنم می اندازند و مرا می بوسند و می گويند که آقا يه کم بيشتر روی صحنه بياييد، اين قسمتش از همه چيز برايم مهم تر است. ما که الان در بن هستيم عده زيادی که در کنسرت مونیخ بودند با تلفن همين الان با ما صحبت می کردند که بابا ما به اينجا هم آمده ايم. گفتيم شما که تازه کنسرت ما را ديده ايد ولی گفتند نه. شما هر جا که در آلمان برويد ما هم خواهيم آمد. همين برای من لذت دارد.»
در طول اين سفرها که به هر حال به اجرای کنسرت دست می زنيد، دوستداران شما خواهان اجرای ترانه ها و تصنيف های پيشين و خاطره انگيز هم هستند؟
بله. همين طور است. من معتقدم اين آهنگ هایی که تا به حال خوانده شده است، اگر هم چهار نفر ديگر آنها را بخوانند باز هم اين آهنگ ها جاودانه شده است و گرنه فراموش می شد.
وقتی شما روی سن می رويد و مردم خواهان اجرای ترانه های «موی سفيد»، «درويش» يا «چرا عاشق نباشم» هستند، همه اينها خاطره انگيز است برايشان که خواهان آنند.
آهنگ های جديدی هم من خوانده ام ولی آنها را کمتر می خواهند، همه آنها جاودانه شده است. مردم شعرها را حفظند. وقتی من می خوانم با من می خوانند. اينها خيلی قشنگ است و خاطرات گذشته را تکرار می کند. ۴۵ سال پيش من آهنگ «موی سپيد» را خوانده ام. آن موقع من حتی يک دانه موی سپيد هم نداشتم و الان همین داستان برای خودم هم تکرار می شود.
