وقتی که جمعه گذشته نام ژیلا مساعد شاعر ایرانی-سوئدی به عنوان یکی از دو عضو تازه کمیته داوران دائمی آکادمی سلطنتی نوبل ادبی معرفی شد، نه فقط ایرانیان سراسر جهان بلکه او هم به گفته خودش کاملاً غافلگیر شد.
ایرانیان شاید بیشتر به این دلیل که تا پیش از این نامی از این شاعر هفتاد ساله به رغم ۱۰ دفتر شعری که در کارنامه دارد یا به کلی نشنیده یا به ندرت شنیده بودند. با این حساب شاید مشهورترین سروده‌های او برای هم‌میهنانش، شعرهایی باشد که سال ۱۳۵۵ از سوی کانون پرورش فکری با موسیقی فریبرز لاچینی و صدای سیمین قدیری در کاستی به نام آواز منتشر شده است.
ژیلا مساعد کیست؟ چگونه می‌اندیشد؟ با ادبیات امروز ایران چقدر آشنایی دارد؟ چرا به رغم محبوبیت دفاتر شعرش در سوئد در کشور مادری‌اش کمتر شناخته شده است؟ جایگاه ممتاز فعلی‌اش تا چه حد به نفع دستکم جلب توجه به سمت ادبیاتِ به کلی مفقود ایران در سطح نوبل است؟ اینها و پرسش‌های متعدد دیگر را در گفت‌وگوی این هفته با این شاعر ایرانی عضو کمیته نوبل ادبی در میان نهاده‌ام.
