حسن روحانی نامش را واقعیت می‌گذارد. واقعیتی که تمامی شاخص‌ها تاییدش می‌کنند. شاخص‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی. اما کدام واقعیت؟ این که وضع ما امروز از پارسال این موقع به مراتب بهتر است. آرامش مردم بیشتر است. ثبات بازار اقتصادی بیشتر است.
در پی واقعیت مورد اشاره رئیس‌جمهوری، نگاهی به وبسایت مرکز آمار ایران می‌اندازیم. بر سر درگاه ملی آمار، نرخ تورم در تیرماه ۴۰.۲درصد اعلام شده، آمار بیکاری ۱۰.۸ درصد است. نرخ رشد اقتصادی بدون نفت ۲.۴- و نرخ رشد اقتصادی با نفت ۴.۹- درصد. این آمار و ارقام موید آرامش مورد اشاره حسن روحانی نیست.
به شاخص رضایت شهروندان در جهان نگاه می‌کنیم. ایران در رتبه ۱۰۶ است. مردم در اراضی اشغالی فلسطینی در رتبه ۱۰۴‌اند. یعنی در اراضی اشغالی رضایت بیشتری دارند؟
از شاخص رضایت می‌گذریم.
نگاهی به شاخص فلاکت می‌اندازیم. در ۱۶ تیر مرکز آمار ایران گفته است که شاخص فلاکت در زمستان گذشته ۳۹ درصد بوده و در دو دهه گذشته دو برابر شده است. سال به سال دریغ از پارسال؟
نگاهی به آمار شاخص‌های رضایت در خاورمیانه نشان می‌دهد که ایران از تمام کشورهای همسایه به جز افغانستان و عراق غمگین‌تر است.
چرا حسن روحانی معتقد است مردم امسال آرام‌ترند، چرا می‌گوید که این واقعیتی بر مبنای داده‌ها و آمارهاست؟ وقتی می‌گوید وضع ما به مراتب بهتر است، منظورش از ما؛ من و شماست یا آن‌ها؟
نظر شما چیست؟ آرام‌تریم؟ اوضاع‌مان بهتر است؟