یک هفته پس از انتخاب دانیل اورتگا برای چهارمین بار پیاپی به مقام ریاست جمهوری نیکاراگوئه، واکنش‌های بین‌المللی به انتخابات اخیر این کشور آمریکای مرکزی ادامه دارد.
بر اساس اعلام شورای عالی انتخابات، نهاد ناظر بر انتخابات نیکاراگوئه، اورتگای ۷۵ ساله توانست با به دست آوردن نزدیک به ۷۶ درصد آرا، برای یک دوره پنج‌ساله دیگر بر مسند ریاست جمهوری این کشور تکیه بزند.
دانیل اورتگا که از سال ۱۹۷۹ تا ۱۹۹۰ در نیکارگوئه در قدرت بود و در دوران دوم زمامداری‌اش، از سال ۲۰۰۷ تاکنون بی‌وقفه مقام ریاست جمهوری را اشغال کرده است.
او که در سال ۱۹۷۹، در رأس چریک‌های مارکسیست توانست حکومت دیکتاتوری سوموزا در نیکاراگوئه را سرنگون کند، با تغییر در قانون اساسی توانسته برای چهارمین بار پیاپی مقام ریاست جمهوری را تحت کنترل خود درآورد.
پیشتر بر اساس قانون اساسی نیکاراگوئه، ریاست جمهوری یک نفر در دو دورۀ پیاپی ممنوع بود.
در واقع اورتگا و همدستانش به یک دیکتاتوری خانوادگی در نیکاراگوئه پایان دادند، اما خود با همان عطش قدرت، بانی یک دیکتاتوری خانوادگی دیگر شد که همراه با فساد و سرکوب شدید است.
انتخاباتی بدون حضور مخالفان
در انتخابات اخیر، فقط پنج نامزد مقابل اورتگا و همسرش، روساریو موریو، حضور داشتند که از احزاب «دوست» بودند. اپوزیسیون نیکاراگوئه این نامزدها را به همدستی با اورتگا متهم کردند. با این حال این نامزدها نیز شکست خوردند.
پیشتر هفت رقیب بالقوه اورتگا که چالشی جدی برای او به شمار می‌رفتند، بازداشت شده‌اند.
روساریو موریو، همسر ۷۰ ساله اورتگا، در واکنش به اعلام نتایج انتخابات گفت: «ما این آرا را با فروتنی و یک حس فوق‌العاده مسئولیت دریافت می‌کنیم.»
حکومت نیکاراگوئه میزان مشارکت در انتخابات این کشور را بیش از ۶۳ درصد اعلام کرده است. این در حالی است که خبرگزاری فرانسه به نقل از یک ناظر نزدیک به مخالفان نوشت بیش از ۸۱ درصد مردم واجد شرایط رأی‌دهی در این انتخابات شرکت نکردند.
این ناظر، این آمار را بر اساس ارزیابی هزار و ۴۵۰ ناظر غیرمجاز که در ۵۶۳ مرکز رای‌دهی حاضر شده بودند به دست آورده و اضافه کرده است که در این مراکز رأی‌دهی هیچ صفی از مردم تشکیل نشد.
نیروهای مخالف دانیل اورتگا انتخابات نیکاراگوئه را تحریم کرده بودند.
چند ماه قبل، پارلمان نیکاراگوئه قانونی را تصویب کرده بود تا افرادی که به اعتقاد دولت این کشور، تلاش‌ها برای سرنگونی رئیس‌جمهور این کشور را تأمین مالی یا اعمال تحریم‌ها علیه مقامات دولتی را ترغیب می‌کنند، «عامل خارجی» در نظر گرفته شوند و نتوانند در انتخابات نامزد شوند.
همچنین قانون جنجالی دیگری پیش از انتخابات به تصویب رسید که بر اساس آن، هر کسی که با «انتشار اطلاعات درست یا نادرست در شبکه‌های اجتماعی باعث ایجاد نگرانی، اضطراب یا ترس در بین مردم شود» با مجازات زندان روبه‌رو خواهد شد.
مخالفان معتقدند که تصویب این قانون‌ها، برای اعمال سرکوب‌های بیشتر در پیش و پس از انتخابات بوده است.
موضع آمریکا
در حالی که هیچ ناظر خارجی حق نظارت بر روند انتخابات نیکاراگوئه را نداشت، پس از اعلام نتایج انتخابات، موجی از انتقادها و محکومیت‌های بین‌المللی و همچنین تهدید به تحریم علیه این کشور به راه افتاد. مهم‌ترین این واکنش‌ها، واکنش قاطع دولت آمریکاست.
ایالات متحده روز سه‌شنبه ۱۶ نوامبر، ورود مقامات دولت نیکاراگوئه به این کشور را ممنوع کرد.
دولت آمریکا همچنین روز یکشنبه ۱۵ نوامبر، نیز برخی از مقام‌های عالی‌رتبه نیکاراگوئه از جمله معاون وزیر اقتصاد و وزیر انرژی این کشور را تحریم کرد. این افراد از سوی وزارت خزانه‌داری آمریکا متهم شده‌اند که در سرکوب خشونت‌بار اعتراضات سال ۲۰۱۸ مشارکت داشته‌اند.
پیشتر جو بایدن، رئیس‌جمهور آمریکا، هفتم نوامبر انتخابات نیکاراگوئه را یک «نمایش مضحک» توصیف کرد. همچنین آنتونی بلینکن، وزیر خارجه آمریکا، با انتشار بیانیه‌ای نوشت که این کشور به استفاده از دیپلماسی و اقدامات هماهنگ با متحدان و شرکای منطقه‌ای خود ادامه خواهد داد و تحریم‌ها و محدودیت‌های ویزا را علیه کسانی که در اقدامات غیردموکراتیک دولت اورتگا شریک هستند، اعمال می‌کند.
دولت جو بایدن از زمان آغاز کار خود بر پیشبرد دموکراسی در کشورهای استبدادی آمریکایی لاتین از جمله نیکاراگوئه تأکید کرده است.
وزیر خارجه آمریکا اسفندماه گذشته، زمانی که اعلام کرد این کشور قصد دارد به شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد بازگردد، تأکید کرد که دولت آمریکا به تمرکز روی نقض حقوق بشر در کشورهایی نظیر کوبا، ایران، ونزوئلا و نیکاراگوئه ادامه خواهد داد.
آمریکا بارها نسبت به نقض حقوق بشر در نیکاراگوئه هشدار داده و بر اساس گزارش دولت آمریکا در تیرماه ۹۹، کشورهایی چون افغانستان و نیکاراگوئه در فهرست بدترین متخلفان حوزه قاچاق انسان جای دارند.
همچنین در گزارش کمیسیون ایالات متحده در امور آزادی مذهبی بین‌المللی، نیکاراگوئه جزو کشورهایی است که به دلیل نقض شدید آزادی مذهبی در «فهرست توجه ویژه وزارت خارجه آمریکا» قرار دارند.
واکنش دیگر کشورهای غربی
در هماهنگی با واشینگتن، بریتانیا و کانادا نیز اعلام کردند که تحریم‌هایی را علیه مقام‌های نیکاراگوئه وضع کرده‌اند.
پیشتر، ۲۷ عضو اتحادیه اروپا در بیانیه‌ای در واکنش به انتخابات نیکاراگوئه، دانیل اورتگا را به «زندانی کردن، آزار و اذیت و ارعاب سیستماتیک» مخالفان، روزنامه‌نگاران و فعالان متهم کردند. از نظر اتحادیه اروپا، انتخابات نیکاراگوئه، تبدیل این کشور به یک «رژیم خودکامه» را تکمیل می‌کند.
جوزپ بورل، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا که یک سیاستمدار اسپانیایی است، گفت اورتگا همه زمینه‌های رقابت انتخاباتی معتبر را حذف کرد و مردم نیکاراگوئه را از حق انتخاب آزادانه محروم کرد.
پیشتر و پس از بازداشت ۳۹ مخالف دولت نیکاراگوئه از جمله هفت رقیب اصلی اورتگا، آمریکا و اتحادیه اروپا تحریم‌هایی را علیه نزدیکان رئیس‌جمهور نیکاراگوئه اعمال کرده بودند.
اتحادیه اروپا همچنین در اردیبهشت ۱۳۹۹، چند کشور از جمله نیکاراگوئه را به فهرست سیاه پولشویی خود اضافه کرد. کشورهایی در این فهرست قرار میگیرند که ضوابط مقابله با پولشویی و منابع مالی تروریسم را رعایت نمی‌کنند.
همچنین کانادا، شیلی، کاستاریکا، اسپانیا و بریتانیا خواستار آزادی رهبران مخالفان اورتگا شدند. خوزه مانوئل آلبارس، وزیر خارجه اسپانیا نیز گفت: «انتخابات نه آزاد بود، نه عادلانه و نه رقابتی.»
وزارت خارجه مکزیک نیز اعلام کرد تا زمانی که نتایج نهایی اعلام نشود، در این باره اظهارنظر نخواهد کرد.
همچنین سازمان کشورهای آمریکایی روز جمعه قطعنامه‌ای را تصویب کرد که در آن تأکید شده انتخابات نیکاراگوئه «نه آزاد، نه منصفانه، نه شفاف» بود و «مشروعیت دموکراتیک» نداشت.
این قطعنامه با رأی ۲۵ کشور از میان ۳۴ کشور عضو این سازمان به تصویب رسید و در آن خواسته شده تا آخر ماه نوامبر ازریابی لازم برای اتخاذ تدابیر مناسب از سوی این سازمان انجام شود.
اورتگا در مقابل انتقاد کشورهای اروپایی به ویژه اسپانیا و اتحادیه اروپا، گفت که این کشورها از سوی «رژیم‌های نازی» رهبری می‌شوند.
او گفت: «فرزندان رژیم فرانکو که در آنجا [اسپانیا] مانده‌اند و همچنان فضاهای قدرت را اشغال کرده‌اند، مردم اسپانیا زا قتل‌عام می‌کنند». اورتگا همچنین مدعی شد که اکثریت نمایندگان پارلمان اروپا نیز «فاشیست» هستند.
اما با وجود محکومیت‌ها از سوی کشورهای غربی، اورتگا از سوی کوبا، بولیوی، روسیه و ونزوئلا تبریک دریافت کرد.
نیکولاس مادورو، رئیس‌جمهور ونزوئلا، نیز دولت‌هایی را که از روند انتخابات نیکاراگوئه انتقاد کردند، «بزدل» توصیف کرد و «پیروزی چشمگیر» اورتگا را به او تبریک گفت.
سرگئی لاوروف، وزیر خارجه روسیه نیز گفت انتخابات نیکاراگوئه «به شیوه‌ای منظم و با رعایت کامل قوانین» برگزار شد.
روابط جمهوری اسلامی و نیکاراگوئه
جمهوری اسلامی ایران نیز به دلیل سیاست‌های غرب‌ستیزانه‌اش و همچنین دشمنی با آمریکا، جزو معدود حکومت‌های جهان است که روابط خوبی با دولت نیکاراگوئه دارد.
این در حالی است که نیکاراگوئه جزو فقیرترین کشورهای قاره آمریکا و فقیرترین کشور آمریکای مرکزی است و از نظر سازمان شفافیت بین‌المللی، ایران و نیکاراگوئه جزو فاسد‌ترین کشورهای جهان هستند.
پس از همین انتخابات بحث‌برانگیز اخیر نیکاراگوئه، حسین امیرعبداللهیان در پیامی پیروزی اورتگا در انتخابات را تبریک گفت و اضافه کرد این پیروزی با «حمایت قاطع مردم مقاوم و انقلابی نیکاراگوئه رقم خورد».
سعید خطیب‌زاده سخنگوی وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی نیز برگزاری این انتخابات را «موفق» ارزیابی کرد و آن را «نمایش و تمرین مجدد دمکراسی» خواند و گفت این انتخابات «در صلح و آرامش» برگزار شد.
پیش از این انتخابات نیز، ابراهیم رئیسی در اواسط شهریور در تماس تلفنی با اورتگا گفت رویکرد سیاست خارجی دولت جدید جمهوری اسلامی، «ارتقاء سطح روابط با کشورهای آمریکای لاتین و حوزه کارائیب از جمله نیکاراگوئه» است.
او دلیل این سیاست را «اشتراک نظر» حکومت‌های ایران و نیکاراگوئه «در مقابله با زیاده‌خواهی‌های آمریکا» عنوان کرد.
رئیسی در همان روزهای آغازین ریاست جمهوری‌اش نیز در دیدار با وزیر خارجه نیکاراگوئه در تهران گفت سطح فعلی روابط دو کشور «کافی نیست».
اساساً جمهوری اسلامی امیدوار است با همکاری اقتصادی با نیکاراگوئه بتواند تحریم‌های آمریکا علیه خود را دور بزند، به همین دلیل روابط تهران- ماناگوئه در دوران همه روسای جمهور ایران حسنه بود.
در دوران ریاست جمهوری حسن روحانی، هیئت وزیران جمهوری اسلامی، لایحه «تشویق و حمایت متقابل از سرمایه‌گذاری بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری نیکاراگوئه» را به تصویب رساند.
پس از آغاز شیوع کرونا، در فروردین ۱۳۹۹، نیکاراگوئه به همراه هفت کشور دیگر از جمله کره شمالی، سوریه، کوبا و ونزوئلا در نامه‌ای به دبیرکل سازمان ملل متحد خواستار رفع تحریم‌های ایران شدند.
همچنین در چهار دهه گذشته، هر زمانی که یکی از مقام‌های جمهوری اسلامی به آمریکای لاتین سفر کرده، تلاش شده که دیدار با رهبران نیکاراگوئه در این کشور نیز در برنامه سفر گنجانده شود.
در مرداد ۱۳۹۸ و در بحبوحه تنش‌های خلیج فارس پس از توقیف یک نفتکش بریتانیایی از سوی سپاه پاسداران، محمدجواد ظریف، وزیر خارجه وقت جمهوری اسلامی، به نیکاراگوئه سفر کرد و از آنجا به کشورهای غربی نسبت به هرگونه درگیری با جمهوری اسلامی هشدار داد.
این روابط جمهوری اسلامی و دولت اورتگا در حالی بود که دو ماه پیش از این سفر، بانک جهانی در گزارش خود از چشم‌انداز رشد جهانی اقتصاد، ایران را از لحاظ رشد تولید ناخالص داخلی پس از نیکاراگوئه در قعر جدول قرار داد.
ظریف در شهریور ۱۳۹۵ نیز در سفری همراه با نمایندگان شرکت‌های ساختمانی خصوصی ایرانی به نیکاراگوئه گفته بود که شرکت‌های ایران علاقه دارند در ساختمان آبراه بزرگی که قرار است از سوی یک شرکت چینی در نیکاراگوئه ساخته شود، مشارکت کنند.
اما شاید یکی از بهترین دوره‌ها در روابط تهران- ماناگوئه در دوران ریاست جمهوری محمود احمدی‌نژاد رقم خورده است.
در سال ۱۳۹۰، احمدی‌نژاد رئیس‌جمهور وقت ایران به نیکاراگوئه رفت و همراه با هوگو چاوز، رئیس‌جمهور وقت ونزوئلا، در مراسم ادای سوگند سومین دور ریاست جمهوری دانیل اورتگا شرکت کرد و او را «برادر انقلابی» خواند.
پیش از این سفر، ویکتوریا نولاند سخنگوی وقت وزارت خارجه آمریکا از کشورهای آمریکای لاتین خواست روابطشان با ایران را توسعه ندهند.
اما احمدی نژاد در سال ۲۰۰۷ زمانی که اورتگا پس از سال‌ها دوری از قدرت، دوباره به مقام ریاست جمهوری رسیده بود هم به نیکاراگوئه رفته بود. در آن سفر، اورتگا محلات فقیرنشین را به احمدی‌نژاد نشان داد و دو کشور «دشمنان مشترک» دارند.
خامنه‌ای نیز در سال ۱۳۸۶ با اورتگا در تهران دیدار و بر «ضدآمریکایی» بودن دو حکومت ایران و نیکاراگوئه تأکید کرده بود.
رهبر جمهوری اسلامی پیشتر نیز از این که اورتگا در انتخابات سال ۱۹۹۰ شکست خورد، ابراز تأسف کرده بود.
علی خامنه‌ای که در آن زمان تازه به مقام رهبری جمهوری اسلامی رسیده بود، در یکی دو سخنرانی، شکست اورتگا را ناشی از فشار آمریکا دانست و انتخابات سال ۱۹۹۰ را که منجر به پیروزی ویولتا کامورو شد، یک «انتخابات آمریکایی» توصیف کرد.
او درباره سوسیالیست‌های نیکاراگوئه گفت: «آن بیچاره‌ها هم، پایه‌های مردمی و ایمانیشان آن‌قدر محکم نبود، قدرت فشار هم نداشتند، از اول هم خودشان را متکی به جای دیگری بار آورده بودند. بنابراین، نتوانستند و کنار رفتند.»
این در حالی است که پیش از آن، یک ماجرای پنهانی ایران و نیکاراگوئه را به هم پیوند داده بود: ماجرای موسوم به «ایران‌گیت» یا «ایران کنترا».
در جریان تماس‌های ایران و آمریکا در اواسط دهه شصت، ایران از آمریکا سلاح گرفت و در مقابل، واشینگتن از نفوذ ایران برای آزادسازی گروگان‌های خود در لبنان استفاده کرد. همچنین پول فروش اسلحه به ایران به گروه شورشی «کنترا» (تحت حمایت آمریکا) در نیکاراگوئه پرداخت شد که علیه ساندینیست‌ها می‌جنگیدند.
وضعیت حقوق بشر و رسانه‌ها در نیکاراگوئه
بستگان مخالفان زندانی در نیکاراگوئه، روز سه‌شنبه انزجار و نگرانی خود را نسبت به اظهارات دانیل اورتگا پس از انتخاب مجدد جنجالی‌اش ابراز کردند.
اورتگا شامگاه دوشنبه بازداشت‌شدگان را «پسران حرام‌زاده یانکی‌های امپریالیست» نامید. او اضافه کرد آمریکا باید مخالفان زندانی را با خود ببرد، زیرا «آنها اهل نیکاراگوئه نیستند و وطنی ندارند.»
پنج گروه از بستگان زندانیان در بیانیه‌ای، با تاکید بر این که اظهارات اورتگا «تأسف‌انگیز، مملو از نفرت و انحراف» است، از «پیامدهای احتمالی که این اظهارات می‌تواند برای زندگی و سلامت جسمی» زندانیان داشته باشد، ابراز نگرانی کردند.
در واقع، آنان نگرانند این اظهارات رئیس‌جمهور نیکاراگوئه به طور ضمنی به عنوان «دستور اعدام» زندانیان تفسیر شود.
در بیانیه بستگان مخالفان زندانی آمده است: «در نظر گرفتن رقبای سیاسی به عنوان پسران حرام‌زاده و بی‌وطن، به نظر می‌رسد برای هدف بدتر کردن وضعیت غیرانسانی افراد زندانی و همچنین خودداری از رعایت آزادی و حقوق اساسی آنهاست.»
بر اساس گزارش‌ها، اکنون حدود ۱۶۰ مخالف سیاسی در «شرایط غیرانسانی» در زندان‌های نیکاراگوئه محبوسند. حدود ۱۲۰ نفر از آنان در جریان سرکوب اعتراضات بهار سال ۲۰۱۸ و حدود ۴۰ نفر از آنان از جمله هفت رقیب بالقوه دانیل اورتگا، از ژوئن گذشته بازداشت شده‌اند.
به نوشته بستگان این زندانیان، آنان از دادگاه منصفانه، دارو، پوشاک، پتو و همچنین ملاقات‌های منظم با بستگانشان محرومند.
علاوه بر وضعیت ناگوار زندانیان سیاسی، مطبوعات و رسانه‌های نیکاراگوئه نیز وضعیت چندان مناسبی ندارند.
بر اساس آخرین رده‌بندی آزادی رسانه‌ها که در سال ۲۰۲۱ از سوی سازمان گزارشگران بدون مرز منتشر شده، نیکاراگوئه با چهار پله سقوط به رده ۱۲۱ کشورهای جهان افول کرد.
این سازمان غیردولتی که مقر آن در پاریس است، درباره وضعیت آزادی رسانه‌ها در نیکاراگوئه نوشته است: «روزنامه‌نگاری در کل بدنام شده است و روزنامه‌نگارها مورد هدف اقدام‌ها تهدیدی، بازداشت‌های خودسرانه و تهدید به مرگ هستند.»
به نوشته گزارشگران بدون مرز، روزنامه‌نگاران در تظاهرات به مانند شرکت‌کنندگان در نظر گرفته می‌شوند و مورد حمله فیزیکی قرار میگیرند. همچنین بر اساس تاکید این سازمان، قانون اساسی نیکاراگوئه فقط «انتقاد‌های سازنده» را می‌پذیرد، عبارتی مبهم که به حکومت اجازه می‌دهد آزادی اطلاعات را سانسور و محدود کند.
از زمان سرکوب‌های آوریل ۲۰۱۸، بسیاری از روزنامه‌نگاران نیکاراگوئه مجبور به فرار از کشورشان شده‌اند و برخی نیز به اتهام «تروریسم» زندانی‌اند.
بنا بر اعلام گزارشگران بدون مرز، در حال حاضر فضای نیکاراگوئه بسیار خشونت‌آمیز است، اما رسانه‌های خبری غیروابسته قادر به تأمین جلیقه ضدگلوله و سایر تجهیزات حافظتی که خبرنگاران برای پوشش دادن تظاهرات نیاز دارند، نیستند و همچنین روزنامه‌های چاپی به دلیل عدم حمایت دولت، دچار کمبودهایی مانند کاغذ هستند و تقریباً ناپدید شده‌اند.
همچنین وضعیت حقوق زنان در نیکاراگوئه نیز ناگوار است. ۱۰ سال پیش، روزنامه بریتانیایی «ایندی‌پندنت» در آستانه هشتم ماه مارس، روز جهانی زن، فهرستی از بهترین و بدترین کشورهای جهان برای زندگی، کار و حقوق زنان را منتشر کرده که در آن آمده بود نیکاراگوئه از نظر سقط جنین جزو بدترین کشورهای جهان است، زیرا در این کشور سقط جنین در هر شرایطی و به هر دلیلی ممنوع است.
آینده مبهم نیکاراگوئه
وضعیت اقتصادی نیکاراگوئه پس از بحران سیاسی سال ۲۰۱۸ وخیم‌تر شد و همچنین این وخامت با بحران شیوع کرونا تشدید شد.
موج خشونت‌ها در سال ۲۰۱۸، پس از سال‌ها آرامش در نیکاراگوئه روی داد و شدیدترین خشونت‌ها در این کشور از دهه هشتاد میلادی که گروه چریکی ساندینیست‌ها با شبه‌نظامیان کنترا می‌جنگید، ارزیابی شد.
تنش سیاسی در آن سال، پس از آن شروع شد که دولت اورتگا اجرای سیاست کاهش مستمری بازنشستگان را آغاز کرد و دانشجویان نیز در تظاهرات خود شعارهایی مبنی بر استعفای او سر داده شد.
سرکوب اعتراضات در آن سال دست‌کم ۳۲۸ کشته برجای گذاشت و به روابط اورتگا با بخش خصوصی و همچنین کلیسای کاتولیک آسیب جدی وارد کرد.
آمارهای رسمی در زمینه فقر در نیکاراگوئه از سال ۲۰۱۴ تاکنون به‌روز نشده است؛ بر اساس آمارهای آن سال، حدود ۱.۶ میلیون نفر از جمعیت ۶.۵ میلیونی نیکاراگوئه زیر خط فقر زندگی می‌کنند.
همچنین بر اساس اعلام بنیاد چالش‌های جهانی (Global Challenges Foundation) در سال ۲۰۱۶، جمعیت فقیر در نیکاراگوئه از ۳۹ درصد به ۴۲ درصد افزایش یافت. اما با توجه به بحران‌های سال‌های اخیر، جمعیت فقیر نیکاراگوئه اکنون باید بسیار بیشتر شده باشد.
همچنین بر اساس گزارش کمیسیون بین‌المللی آمریکایی حقوق بشر (IACHR)، از سال ۲۰۱۸، بیش از صد هزار نفر به دلایل سیاسی و اقتصادی نیکاراگوئه را ترک کرده‌اند.
بر اساس یک تحلیل گروه بین‌المللی بحران، در حالی که رهبران مخالفان اورتگا همگی بازداشت یا تبعید شده‌اند، او اکنون در یک فضایی که روز به روز خصمانه‌تر می‌شود زمامداری خود را ادامه می‌دهد.
این گروه همچنین اضافه کرد حمایتی که از سوی نیمی از جمعیت نیکاراگوئه متوجه اورتگا بود، پس از سرکوب مرگبار سال ۲۰۱۸ کاهش یافته است.
الویرا کوادرا از مؤسسه مطالعات سیاسی نیکاراگوئه به خبرگزاری فرانسه گفت: «بی‌تردید سال ۲۰۲۲، سال دشواری برای دولت نیکاراگوئه خواهد بود و همچنین برای مردم این کشور، هم از نظر سیاسی و هم از نظر اقتصادی.»
اما در مقابل، کوین کاساس، تحلیلگر سیاسی اهل کاستاریکا معتقد است فضای مانور جامعه بین‌المللی «کاهش» یافته و دانیل اورتگا می‌تواند به چین و روسیه روی آورد. او به خبرگزاری فرانسه گفت که به رسمیت شناختن مشروعیت انتخابات دیگر مانند یک «عصای جادویی» برای مقابله با «فروپاشی دموکراسی» عمل نمی‌کند.
اورتگا اعلام کرده که پس از انتخابات، گفت‌وگوی ملی را آغاز خواهد کرد، اما مشخص نیست که او قرار است این گفت‌وگوها را با چه کسانی پیش ببرد.
منتقدان اورتگا می‌گویند او با این که هنوز خود را متعلق به چپ ساندینیسم می‌داند، اما حتی سیاست‌هایش در این چارچوب نیز نیست و گونه‌ای از دیکتاتوری فاسد را پدید آورده که مختص خودش است.
