کنزابورو اوئه، نویسندهٔ سرشناس ژاپنی و برندهٔ نوبل ادبیات ۱۹۹۴، روز دوشنبه ۲۲ اسفند در ۸۸ سالگی درگذشت.
کنزابورو اوئه رمان‌ها و جستارهای درخشانی در نقد فرهنگ معاصر ژاپن نوشته بود و اعتقاد داشت این فرهنگ باعث می‌شود ژاپن به‌سوی همان ذهنیتی منحرف شود که منجر به فاجعهٔ جنگ جهانی دوم شد.
او می‌گفت هنگام نوشتن فقط مخاطب ژاپنی را در ذهن دارد، با این حال در دههٔ ۱۹۶۰ با سه کتاب «یادداشت‌های هیروشیما»، «مسئلهٔ شخصی» و «فریاد خاموش» مخاطبانش جهانی شدند.
آثار او که شامل داستان‌ها و مقالات می‌شد، به طیف گسترده‌ای از موضوعات از نظامی‌گری و خلع‌سلاح هسته‌ای گرفته تا بی‌گناهی و آسیب روانی می‌پردازد. برخی ژاپنی‌ها اوئه را بهعنوان یک نویسندهٔ غربی قلمداد می‌کردند و اغلب سبک او به ویلیام فاکنر تشبیه می‌شود.
بسیاری از داستان‌ها و مقالات این نویسنده به نحوی متاثر از رویدادهای زندگی او بوده است، از جمله تأثیر جنگ بر جامعه ژاپن در رمان‌هایی مانند فریاد خاموش - که کمیته نوبل آن را شاهکار او می‌دانست - و تولد پسرش «هیکاری»، که او را به این سمت سوق داد تا تجربه خود را به عنوان پدر یک کودک معلول در رمان‌های «یک موضوع شخصی» و «یک زندگی آرام» بررسی کند.
«هنری میلر» زمانی «اوئه» را به دلیل «گستردگی امید و ناامیدی‌اش» به «داستایوفسکی» تشبیه کرد و «ادوارد سعید» به «قدرت فوق‌العادهٔ اوئه در درک دلسوزانه» اشاره داشت.
«کازوئو ایشی گورو»، دیگر نویسندهٔ ژاپنی برنده نوبل ادبیات، «اوئه» را بهعنوان نویسنده‌ای «بسیار شایسته، متواضع، به‌طور شگفت‌انگیز باز و صادق، و بسیار بی‌توجه به شهرت» توصیف کرده است.
«کنزابورو اوئه» که در سال ۱۹۳۵ میلادی در روستای دورافتاده‌ای واقع در «شیکوکو» متولد شد و پنجمین نفر از هفت فرزند خانواده بود، با داستان‌های محلی مادربزرگ و مادرش بزرگ شد. زمانی که پدر «اوئه» در سال ۱۹۴۴ در جنگ جهانی دوم کشته شد، مادرش آموزش‌دادن به او با کتاب‌هایی از جمله «ماجراهای هاکلبری فین» را آغاز کرد.
این نویسنده در سال ۱۹۶۰ میلادی ازدواج کرد و سه سال بعد شاهد تولد «هیکاری» نخستین فرزندش بود که با عارضه مغزی متولد شد. هیکاری در نهایت به یک موسیقیدان موفق تبدیل شد.
اوئه» داستان چندین پدر با پسران معلول را در کتاب‌هایی مانند «یک موضوع شخصی»، «فریاد خاموش» و «یک زندگی آرام» نوشت که توسط «جوزو ایتامی» با موسیقی بر اساس ساخته‌های هیکاری برای سینما اقتباس شد.
در سال ۱۹۹۵، او یک مجموعه‌مقالهٔ پرفروش به نام «خانوادهٔ شفابخش» نوشت که در آن هیکاری را به‌خاطر آموزش قدرت شفابخش هنر به او تحسین کرد.
در قیاس با کل آثارش، آثار انگشت‌شماری از او به فارسی ترجمه و منتشر شده است، ازجمله «گریهٔ آرام»، «آی وق، هیولای آسمان»، «روزی که او خود اشک‌های مرا پاک خواهد کرد»، «فریاد خاموش»، «شکار»، «هشت نامه (گونتر گراس؛ کنزابورو اوئه)»، «در برابر مردگان»، «گل‌ها را بچین کودکان را بکش».
«اوئه» در سال ۱۹۹۴ میلادی برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات شد و تا دههٔ هفتم زندگی‌اش همچنان به نویسندگی ادامه داد. او آخرین کتابش را در سال ۲۰۱۳ روانه بازار کرد و سرانجام انتشارات «کودانشا» اعلام کرد که این نویسنده در سیزدم مارس در ۸۸ سالگی بر اثر کهولت سن درگذشت.
