۱۵ تشکل صنفی و مدنی در آستانه «روز جهانی کارگر» و «روز معلم» در ایران در قطعنامه‌ای تاکید کردند که جمهوری اسلامی «نه شایسته بقاست و نه قادر به ادامه حیات است».
این تشکل‌های صنفی که پیشتر «منشور مطالبات حداقلی دوازده گانه» را منتشر کرده بودند، روز یکشنبه ۱۰ اردیبهشت با اشاره به «سرکوب خونین» ماه‌های گذشته افزودند که همه جامعه از جمله «معلم، کارگر، سینماگر، هنرمند، فعال مدنی و سیاسی، پیر و جوان» در مقابل جمهوری اسلامی قرار دارند و «جنبش انقلابی مردم ایران» همچنان «زنده و پویاست» و روزی نیست که «مردم به جان آمده» حکومت را «آماج اعتراضات تحول خواهانه خود» قرار ندهند.
این تشکل‌ها ضمن اشاره به «حملات با گاز مشکوک به مدارس» تاکید کردند که «زنان از پایه‌ای‌ترین حقوق انسانی‌شان محروم هستند» و ادامه دادند که حکومت ایران «حتی به مدت یک هفته هم قادر به مهار تورم و گرانی نیست و یک جامعه ۹۰ میلیونی را در کشوری ثروتمند غرق در فقر و فلاکت کرده است».
در بخش دیگری از این قطعنامه، امضاکنندگان خواستار «آزادی بی‌قید و شرط همه زندانیان سیاسی و آزادی عقیده، اندیشه، بیان، مطبوعات و احزاب»، «لغو حکم اعدام»، «اعلام بلادرنگ برابری کامل حقوق زنان با مردان»، «خصوصی قلمدادن شدن دین» و «پایان دادن به تخریب‌های زیست محیطی» شدند.
امضاکنندگان همچنین خواستار آن شدند که همه کارگران، معلمان، زنان، دانشجویان و «عموم توده‌های ستمدیده مردم ایران» به تشکل‌ها و شوراهای محیط کار و محلات بپیوندند و مبارزات خود را برای گذر از شرایط موجود و شکل‌دهی آینده «متکی به اراده، اتحاد و همبستگی خود سازند».
این قطعنامه توسط شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران، اتحاد بازنشستگان، شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت، شورای سازماندهی اعتراضات کارگران غیر رسمی نفت( ارکان ثالث)، صدای مستقل کارگران گروه ملی فولاد ایران (اهواز)، شورای کارگری بازنشستگان سازمان تامین اجتماعی(بستا)، سندیکای کارگران شرکت نیشکر هفت‌تپه، کمیته پیگیری ایجاد تشکل‌های کارگری ایران، انجمن صنفی کارگران برق و فلز کرمانشاه، ندای زنان ایران، شورای بازنشستگان ایران، کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری، کانون مدافعان حقوق کارگر، سندیکای نقاشان استان البرز و اتحادیه آزاد کارگران ایران تهیه شده است.
این قطعنامه در شرایطی صادر شده است که طی یک سال گذشته دست‌کم یک هزار و ۶۱۶ تجمع و اعتصاب کارگری در ایران برگزار شده است و دستگاه‌های امنیتی و قضایی جمهوری اسلامی در مقابل برای سرکوب این اعتراضات، ده‌ها فعال کارگری را احضار، بازداشت و زندانی کرده‌اند.
بیانیه کانون نویسندگان ایران به مناسبت روز جهانی کارگر
کانون نویسندگان ایران نیز در بیانیه‌ای با تاکید بر این‌که با گذشت ۴۴ سال از استقرار جمهوری اسلامی، «حاکمیت هیچ گام مثبتی در جهت تحقق خواست‌های بر حق کارگران برنداشته»، که به «شیوه‌های مزورانه» آنان را از حق تشکل‌یابی مستقل محروم کرده است.
در بخش دیگری از این بیانیه ضمن اشاره به «گسترش روزافزون دامنه‌ی تورم و گرانی» آمده است که حاکمیت با «تشدید سانسور» راه را بر بیان مشکلات کارگران بسته است، هرگونه اعتصاب و تجمع اعتراضی آنان را «جرم‌انگاری» می‌کند و با فعالان کارگری به زبان تهدید و شکنجه و زندان سخن می‌گوید.
کانون نویسندگان ایران همچنین خواهان آزادی بی‌قیدوشرط همه‌ی فعالان کارگری از جمله کیوان مهتدی، عضو کانون نویسندگان ایران، و دیگر زندانیان سیاسی و عقیدتی شد.
بیانیه‌های معلمان و کارگران زندانی
از سوی دیگر، اسماعیل عبدی، معلم زندانی، از زندان کچویی کرج در بیانیه‌ای خطاب به مسئولان نوشت که وقتی با اعتراضات مدنی برخورد «غیرقانونی و خشن» صورت گیرد و به هیچ کدام از این خواسته‌ها وقعی نهاده نشود، نتیجه آن را در اعتراضات گسترده خیابانی خواهند دید.
او در این بیانیه هشدار داد: «احکام قضایی و سرکوب، مانع حق‌طلبی مردم نخواهد شد و بی‌توجهی به خواسته‌های معیشتی و اصل آزادی و نادیده‌انگاری مردم شریف ایران، نه‌تنها به عقب‌نشینی فعالان منجر نمی‌شود بلکه طغیان اجتماعی و عصیان عمومی را در پی خواهد داشت».
محمود صدیقی، انوش عادی و عزیز قاسم زاده، معلمان زندانی در زندان لاکان رشت، نیز با انتشار بیانیه‌ای نوشته‌اند: «ما معلمان زندانی همچنان بر خواسته‌های صنفی و مطالبهگری معلمانه خود تأکید می‌ورزیم و ایمان راسخ داریم؛ برای تحقق جهانی بهتر و ایرانی عادلانه، تحقق این مطالبات؛ خیر عمومی را به همراه خواهد داشت».
آن‌ها همچنین تاکید کردند که «توبیخ، تبعیض و زندان، هرگونه مسیر مطالبهگری را مسدود نخواهد کرد بلکه بر روند مطالبهگری برای رسیدن به خواسته‌های به حق و قانونی یاری بیشتر خواهد رسانید».
همچنین مهدی فتحی، معلم زندانی در زندان عادل‌آباد شیراز، در بیانیه‌ای به مناسبت «روز معلم» نوشت: «ما متولیان فرهنگ ایران‌زمین به مردمان این آب و خاک بدهکاریم، مادامی که نتوانیم شاگردان شجاع و مطالبه‌گر تربیت کنیم».
