«کانون مشارکت در پاکسازی مين»، بيستم اسفندماه، با برگزاری نشستی به اطلاع‌رسانی در مورد خطر مين‌های موجود در ايران پرداخت. این سازمان غیر دولتی پيشنهادهايی را نیز در زمينه کمک‌رسانی به آن دسته از آسيب‌ديدگانی ارائه کرد که به مناطق جنگی مراجعه کرده و به خاطر برخورد با مين، معلول شده یا جان خود را از دست داده‌اند.
شيرين عبادی که رياست هيئت مديره کانون مشارکت در پاکسازی مين را بر عهده دارد، در گفت‌وگویی با راديو فردا گفت: « با گذشت بيش از ۲۰ سال از پايان جنگ ايران و عراق، بيش از سه ميليون هکتار از اراضی ایران در قسمت عراق و خوزستان و پنج استان ایران آغشته به مين است و به طور متوسط روزانه بين دو و نيم تا سه نفر در اثر برخورد با مين کشته يا مجروح می‌شوند.»
وی افزود:« رسيدگی به وضعيت آسیب‌دید‌گان یا کشته‌شدگان و همچنين پاکسازی مناطق آلوده به مين بايد در اولويت برنامه‌های دولت قرار گيرد. هر چند تعدادی از مين‌ها خنثی شده‌اند، ولی متاسفانه اراده جدی برای پاکسازی تمامی مناطق وجود ندارد.»
کانون مشارکت در پاکسازی مين، تشکلی مردمی و غير دولتی است که فعاليت خود را با همکاری جمعی از کارشناسان و متخصصان حقوقی، اجتماعی و اقتصادی و نیز امدادرسانان داوطلب آغاز کرد.
نشست اين سازمان مردم نهاد، هر سه ماه يک بار و با هدف اطلاع‌رسانی در مورد خطر مين‌های موجود در ايران برگزار می‌شود.
دفتر اين نهاد -که با کانون مدافعان حقوق بشر در يک ساختمان قرار داشت- با بخشی از جايزه صلح نوبل که در سال ۲۰۰۳ به شيرين عبادی تعلق گرفته بود، خريداری شده و در اختيار کانون قرار گرفته بود.
اين سازمان مردم نهاد، اول دی ماه سال ۱۳۸۷ به وسيله نيروهای امنيتی پلمب شد.
شيرين عبادی در تازه‌ترین نشست خبری خود با اشاره به پلمب -به گفته او- غير قانونی دفتر کانون مدافعان حقوق بشر، ابراز اميدواری کرد که قوه قضاييه با بی‌طرفی به اين مسئله رسيدگی و استقلال نظر خود را حفظ کند.
شيرين عبادی همچنين به پشتيبانی از معلولان و آسيب‌ديدگان و طرح لزوم پاکسازی مناطق آلوده به مين پرداخت و در مورد پيشنهادهايی که در اين نشست ارائه داده بود، به راديو فردا گفت: « دولت ايران بايستی به افرادی که روی مين کشته يا مجروح می‌شوند، کمک کند. در حال حاضر يک بودجه مختصر و مستمری کمی به اين مصدومين و بازماندگان می‌دهند. پيشنهاد من اين است که اين رقم تا ميزان حداقل دستمزد يک کارگر عادی افزايش پيدا کند. مبنای محاسبه اين است که مثلا اگر برای کسی که روی مين رفته و پای خود را از دست داده است، اين اتفاق رخ نمی‌داد، حداقل می‌توانست مانند يک کارگر عادی کار کند. پس بايد حداقل دستمزد يک کارگر عادی را بگيرد، اما در حال حاضر بسيار کمتر از اين دريافت می‌کنند. هدف از اين کمک‌ها گداپروری نيست، بلکه اين‌ها بايد بتوانند زندگی مختصری را برای خود فراهم کنند.»
خانم عبادی در نشست کانون مشارکت در پاکسازی مين -که به دليل نداشتن مکان اختصاصی- در دفتر جامعه کردهای مقيم مرکز برگزار شد، از اين که اجازه استفاده از مکان‌های عمومی به نهادهای مردمی داده نمی‌شود انتقاد کرد.
ثريا عزيزپناه، يکی از مؤسسان کانون مشارکت در پاکسازی مين، در اين نشست با اشاره به آمارهای موجود از آسيب‌ديدگان مناطق مين‌گذاری شده، بيشترين گروه آسيب‌پذير را کودکان عنوان کرد.
خانم عزيزپناه در ادامه به موقعيت زنان اشاره کرد و افزود: هنگامی که زنان با مسئله مين مواجه می شوند، درصد مشکلاتی که تحمل می کنند زياد است، به گونه‌ای که تمام بار خانواده بر دوش آنها قرار می گيرد.
وی در ادامه با بيان اين که احتمال دارد زن معلول جايگاهی در نظام خانواده نداشته باشد، افزود: «مين در ابعاد مختلف يک معضل اجتماعی است.»
شيرين عبادی که رياست هيئت مديره کانون مشارکت در پاکسازی مين را بر عهده دارد، در گفت‌وگویی با راديو فردا گفت: « با گذشت بيش از ۲۰ سال از پايان جنگ ايران و عراق، بيش از سه ميليون هکتار از اراضی ایران در قسمت عراق و خوزستان و پنج استان ایران آغشته به مين است و به طور متوسط روزانه بين دو و نيم تا سه نفر در اثر برخورد با مين کشته يا مجروح می‌شوند.»
وی افزود:« رسيدگی به وضعيت آسیب‌دید‌گان یا کشته‌شدگان و همچنين پاکسازی مناطق آلوده به مين بايد در اولويت برنامه‌های دولت قرار گيرد. هر چند تعدادی از مين‌ها خنثی شده‌اند، ولی متاسفانه اراده جدی برای پاکسازی تمامی مناطق وجود ندارد.»
کانون مشارکت در پاکسازی مين، تشکلی مردمی و غير دولتی است که فعاليت خود را با همکاری جمعی از کارشناسان و متخصصان حقوقی، اجتماعی و اقتصادی و نیز امدادرسانان داوطلب آغاز کرد.
نشست اين سازمان مردم نهاد، هر سه ماه يک بار و با هدف اطلاع‌رسانی در مورد خطر مين‌های موجود در ايران برگزار می‌شود.
دفتر اين نهاد -که با کانون مدافعان حقوق بشر در يک ساختمان قرار داشت- با بخشی از جايزه صلح نوبل که در سال ۲۰۰۳ به شيرين عبادی تعلق گرفته بود، خريداری شده و در اختيار کانون قرار گرفته بود.
اين سازمان مردم نهاد، اول دی ماه سال ۱۳۸۷ به وسيله نيروهای امنيتی پلمب شد.
شيرين عبادی در تازه‌ترین نشست خبری خود با اشاره به پلمب -به گفته او- غير قانونی دفتر کانون مدافعان حقوق بشر، ابراز اميدواری کرد که قوه قضاييه با بی‌طرفی به اين مسئله رسيدگی و استقلال نظر خود را حفظ کند.
شيرين عبادی همچنين به پشتيبانی از معلولان و آسيب‌ديدگان و طرح لزوم پاکسازی مناطق آلوده به مين پرداخت و در مورد پيشنهادهايی که در اين نشست ارائه داده بود، به راديو فردا گفت: « دولت ايران بايستی به افرادی که روی مين کشته يا مجروح می‌شوند، کمک کند. در حال حاضر يک بودجه مختصر و مستمری کمی به اين مصدومين و بازماندگان می‌دهند. پيشنهاد من اين است که اين رقم تا ميزان حداقل دستمزد يک کارگر عادی افزايش پيدا کند. مبنای محاسبه اين است که مثلا اگر برای کسی که روی مين رفته و پای خود را از دست داده است، اين اتفاق رخ نمی‌داد، حداقل می‌توانست مانند يک کارگر عادی کار کند. پس بايد حداقل دستمزد يک کارگر عادی را بگيرد، اما در حال حاضر بسيار کمتر از اين دريافت می‌کنند. هدف از اين کمک‌ها گداپروری نيست، بلکه اين‌ها بايد بتوانند زندگی مختصری را برای خود فراهم کنند.»
خانم عبادی در نشست کانون مشارکت در پاکسازی مين -که به دليل نداشتن مکان اختصاصی- در دفتر جامعه کردهای مقيم مرکز برگزار شد، از اين که اجازه استفاده از مکان‌های عمومی به نهادهای مردمی داده نمی‌شود انتقاد کرد.
ثريا عزيزپناه، يکی از مؤسسان کانون مشارکت در پاکسازی مين، در اين نشست با اشاره به آمارهای موجود از آسيب‌ديدگان مناطق مين‌گذاری شده، بيشترين گروه آسيب‌پذير را کودکان عنوان کرد.
خانم عزيزپناه در ادامه به موقعيت زنان اشاره کرد و افزود: هنگامی که زنان با مسئله مين مواجه می شوند، درصد مشکلاتی که تحمل می کنند زياد است، به گونه‌ای که تمام بار خانواده بر دوش آنها قرار می گيرد.
وی در ادامه با بيان اين که احتمال دارد زن معلول جايگاهی در نظام خانواده نداشته باشد، افزود: «مين در ابعاد مختلف يک معضل اجتماعی است.»
