«ايران امروز با مردم آمريكا و اسرائيل دوست است. هيچ ملتی در دنيا دشمن ما نيست.» این اظهارات اسفندیار رحیم مشایی که تیرماه ۱۳۸۷ در یک همایش گردشگری، در خبرگزاری فارس منتشر شد.
روزنامه‌های حکومتی کيهان، رسالت، جمهوری اسلامی، جوان، جام جم و سياست روز مثل صداوسیما از منعکس کردن این اظهارات خودداری کردند. اما بازتاب گسترده داخلی و بین‌المللی سخنان رئیس سازمان گردشگری و میراث فرهنگی، منجر به هجوم دانشجویان بسیجی به این سازمان شد.
با این حال، بیانیه شدیداللحن ۲۰۰ نماینده مجلس و حملات لفظی ائمه جمعه مراکز استان‌ها نیز منجر به عقب‌نشینی دولت نشد. اسفندیار رحیم مشایی در مصاحبه‌ای دیگر که در شماره ۵۶ مجله شهروند امروز منعکس شد گفت: «بعضی‌ها فكر می‌كنند همه مردم اسرائیل در خیابان‌ها پوتین به پا كرده‌اند. ما با ملت اسرائیل دشمنی نداریم، هنوز هم با افتخار این را می‌گویم.»
آن غائله اما با اظهارات ۲۹ شهریور آیت‌الله خامنه‌ای در نماز جمعه تهران و غلط دانستن فرضیه رحیم مشایی تا حدودی فرو نشست، اما پیامدها و اثراتش هیچ گاه از بین نرفت.
نامه سعیدلو به آیت‌الله خامنه‌ای
وقتی در مسابقات جهانی کشتی فرنگی ۲۰۱۰ به میزبانی مسکو، طالب نعمت‌پور نماینده ایران با حریف اسرائیلی مواجه شد و ناگزیر از انجام مبارزه خودداری کرد، تیم ملی ایران ضمن از دست دادن موقعیت قهرمانی در این وزن، بخت ایستادن روی سکوی تیمی را نیز از دست داد.
پس از بازگشت کاروان ایران، محمدرضا یزدانی خرم رئیس فدراسیون کشتی در صداوسیما، از ارسال نامه توسط علی سعیدلو رئیس سازمان تربیت بدنی به دفتر رهبر ایران برای کسب تکلیف درباره رویارویی ورزشکاران ایرانی و اسرائیلی خبر داد.
با ماجرای اخیر وزنه‌برداری، به نظر می‌رسد این فدراسیون با مدیریت حسین رضازاده نزدیک‌ترین چهره ورزشی به دولت محمود احمدی‌نژاد، نخستین رشته ورزشی است که دیدگاه‌های اسفندیار رحیم مشایی را به منصه اجرا می‌رساند.
در لهستان چه اتفاقاتی رخ داد؟
آیا جمهوری اسلامی ایران، به ۲۷ سال ممنوعیت مبارزه ورزشکاران ایرانی با حریفان اسرائیلی خاتمه داده است؟
این بار، ابعاد قضیه مثل ارسال ایمیل تبریک سال نوی ۲۰۱۰ میلادی به فدراسیون فوتبال اسرائیل نبود که «اهمال شخصی» عنوان شود.
پس از آن ماجرا وقتی شناگران ایرانی با رقبای اسرائیلی در مسابقات گزینشی المپیک نوجوانان رقابت کردند، رئیس سازمان ورزش در تاریخ ۲۵ فروردین امسال گفت: «یا ورزشکاران آگاه نبوده‌اند و یا توطئه بوده است. ما اسرائیل را به رسمیت نمی‌‌شناسیم و این ماجرا دیگر تکرار نخواهد شد.»
اما اتفاقات لهستان، فراتر از تمام خرده ماجراهای قبلی است. حسین خدادادی برای کسب مدال نقره مسابقات جهانی پیشکسوتان روی سکویی قرار گرفته که نفر اول آن از اسرائیل بود و پرچم این کشور را روی دوش خود داشت.
پس از توزیع مدال‌ها، سرود ملی اسرائیل نیز نواخته شده است. این ماجرا، یک ماه قبل رخ داده و طی این مدت با اعمال سانسور، از انتشار آن جلوگیری شده بود.
در لهستان، همانند تمام مسافرت‌های ورزشی نماینده حراست سازمان تربیت بدنی نیز با نام نجم‌الدين كرم‌اللهی حضور داشته است. سرپرست تیم نیز می‌گوید با نماینده سفارت جمهوری اسلامی ایران در لهستان هماهنگ کرده‌اند.
اما پس از افشای ماجرا، تاجیک مدیرکل حراست سازمان ورزش به خبرگزاری ایسنا گفته است: «در اين زمينه اطلاعات كاملی ندارم و نمی‌‌توانم اظهار نظر كنم. يادم می‌‌آيد كه گزارش‌هایی به ما داده شد!»
مدیر حراست درباره موضوعی اظهار بی‌اطلاعی می‌کند که خط قرمز نظام جمهوری اسلامی ایران محسوب می‌شود. ابهامات این قضیه زمانی بیشتر می‌شود که بدانیم در مسافرت‌های برون‌مرزی، ورزشکاران حتی برای صرف غذا یا رفتن به خرید در مرکز شهر نیز موظف به هماهنگی با نماینده حراست هستند.
گویا قرار بوده این ماجرا در داخل ایران درز پیدا نکند، زیرا مسئول تیم اعزامی گفته است که ما پس از آن اتفاق، همه عكس‌ها و سی دی را از بین بردیم!
به نظر می‌رسد دولت قصد داشته است ماجرای مواجه نشدن با نمایندگان اسرائیل را پایان ببخشد. اما به خاطر وجود حساسیت‌هایی که در داخل بدنه نظام وجود دارد، گام اول را در یک رویداد کم‌اهمیت برداشته است تا به ارزیابی واکنش‌ها بپردازد.
در این بین ورزشکاران ایران فارغ از هرگونه بهره‌برداری سیاسی، از رفع احتمالی این ممنوعیت خوشحال هستند و می‌توانند کابوس نرفتن به زمین مسابقه و حذف از جدول رقابت‌ها را به فراموشی بسپارند.
روزنامه‌های حکومتی کيهان، رسالت، جمهوری اسلامی، جوان، جام جم و سياست روز مثل صداوسیما از منعکس کردن این اظهارات خودداری کردند. اما بازتاب گسترده داخلی و بین‌المللی سخنان رئیس سازمان گردشگری و میراث فرهنگی، منجر به هجوم دانشجویان بسیجی به این سازمان شد.
با این حال، بیانیه شدیداللحن ۲۰۰ نماینده مجلس و حملات لفظی ائمه جمعه مراکز استان‌ها نیز منجر به عقب‌نشینی دولت نشد. اسفندیار رحیم مشایی در مصاحبه‌ای دیگر که در شماره ۵۶ مجله شهروند امروز منعکس شد گفت: «بعضی‌ها فكر می‌كنند همه مردم اسرائیل در خیابان‌ها پوتین به پا كرده‌اند. ما با ملت اسرائیل دشمنی نداریم، هنوز هم با افتخار این را می‌گویم.»
آن غائله اما با اظهارات ۲۹ شهریور آیت‌الله خامنه‌ای در نماز جمعه تهران و غلط دانستن فرضیه رحیم مشایی تا حدودی فرو نشست، اما پیامدها و اثراتش هیچ گاه از بین نرفت.
نامه سعیدلو به آیت‌الله خامنه‌ای
وقتی در مسابقات جهانی کشتی فرنگی ۲۰۱۰ به میزبانی مسکو، طالب نعمت‌پور نماینده ایران با حریف اسرائیلی مواجه شد و ناگزیر از انجام مبارزه خودداری کرد، تیم ملی ایران ضمن از دست دادن موقعیت قهرمانی در این وزن، بخت ایستادن روی سکوی تیمی را نیز از دست داد.
پس از بازگشت کاروان ایران، محمدرضا یزدانی خرم رئیس فدراسیون کشتی در صداوسیما، از ارسال نامه توسط علی سعیدلو رئیس سازمان تربیت بدنی به دفتر رهبر ایران برای کسب تکلیف درباره رویارویی ورزشکاران ایرانی و اسرائیلی خبر داد.
با ماجرای اخیر وزنه‌برداری، به نظر می‌رسد این فدراسیون با مدیریت حسین رضازاده نزدیک‌ترین چهره ورزشی به دولت محمود احمدی‌نژاد، نخستین رشته ورزشی است که دیدگاه‌های اسفندیار رحیم مشایی را به منصه اجرا می‌رساند.
در لهستان چه اتفاقاتی رخ داد؟
آیا جمهوری اسلامی ایران، به ۲۷ سال ممنوعیت مبارزه ورزشکاران ایرانی با حریفان اسرائیلی خاتمه داده است؟
این بار، ابعاد قضیه مثل ارسال ایمیل تبریک سال نوی ۲۰۱۰ میلادی به فدراسیون فوتبال اسرائیل نبود که «اهمال شخصی» عنوان شود.
پس از آن ماجرا وقتی شناگران ایرانی با رقبای اسرائیلی در مسابقات گزینشی المپیک نوجوانان رقابت کردند، رئیس سازمان ورزش در تاریخ ۲۵ فروردین امسال گفت: «یا ورزشکاران آگاه نبوده‌اند و یا توطئه بوده است. ما اسرائیل را به رسمیت نمی‌‌شناسیم و این ماجرا دیگر تکرار نخواهد شد.»
اما اتفاقات لهستان، فراتر از تمام خرده ماجراهای قبلی است. حسین خدادادی برای کسب مدال نقره مسابقات جهانی پیشکسوتان روی سکویی قرار گرفته که نفر اول آن از اسرائیل بود و پرچم این کشور را روی دوش خود داشت.
پس از توزیع مدال‌ها، سرود ملی اسرائیل نیز نواخته شده است. این ماجرا، یک ماه قبل رخ داده و طی این مدت با اعمال سانسور، از انتشار آن جلوگیری شده بود.
در لهستان، همانند تمام مسافرت‌های ورزشی نماینده حراست سازمان تربیت بدنی نیز با نام نجم‌الدين كرم‌اللهی حضور داشته است. سرپرست تیم نیز می‌گوید با نماینده سفارت جمهوری اسلامی ایران در لهستان هماهنگ کرده‌اند.
اما پس از افشای ماجرا، تاجیک مدیرکل حراست سازمان ورزش به خبرگزاری ایسنا گفته است: «در اين زمينه اطلاعات كاملی ندارم و نمی‌‌توانم اظهار نظر كنم. يادم می‌‌آيد كه گزارش‌هایی به ما داده شد!»
مدیر حراست درباره موضوعی اظهار بی‌اطلاعی می‌کند که خط قرمز نظام جمهوری اسلامی ایران محسوب می‌شود. ابهامات این قضیه زمانی بیشتر می‌شود که بدانیم در مسافرت‌های برون‌مرزی، ورزشکاران حتی برای صرف غذا یا رفتن به خرید در مرکز شهر نیز موظف به هماهنگی با نماینده حراست هستند.
گویا قرار بوده این ماجرا در داخل ایران درز پیدا نکند، زیرا مسئول تیم اعزامی گفته است که ما پس از آن اتفاق، همه عكس‌ها و سی دی را از بین بردیم!
به نظر می‌رسد دولت قصد داشته است ماجرای مواجه نشدن با نمایندگان اسرائیل را پایان ببخشد. اما به خاطر وجود حساسیت‌هایی که در داخل بدنه نظام وجود دارد، گام اول را در یک رویداد کم‌اهمیت برداشته است تا به ارزیابی واکنش‌ها بپردازد.
در این بین ورزشکاران ایران فارغ از هرگونه بهره‌برداری سیاسی، از رفع احتمالی این ممنوعیت خوشحال هستند و می‌توانند کابوس نرفتن به زمین مسابقه و حذف از جدول رقابت‌ها را به فراموشی بسپارند.
