یکی از نهادهای ایرانی خارج از کشور که در راه همیاری با ایرانیان معترض به نتیجه انتخابات فعالیت می‌کنند، انجمن پژوهشگران ایران است. این انجمن با فرستادن نامه‌ای به دبیرکل سازمان ملل متحد، خواستار بازنگری در قوانین بین‌المللی در جهت دفاع از حقوق بشر شده است.
حسین لاجوردی، رئیس انجمن پژوهشگران، ایران در گفت‌وگو با رادیو فردا به تشریح اهداف این انجمن از اسال نامه به دبیرکل سازمان ملل پرداخته است.
رادیو فردا: آقای لاجوردی، انگیزه شما از نوشتن و ارسال نامه چه بود؟
حسین لاجوردی: این سومین نامه‌ای است که ما در بیست روز گذشته به آقای بان کی مون نوشته ایم. این بار درخواست کردیم که چون شصت سال از تأسیس سازمان ملل و مجموعه قوانین می‌گذرد و بعضی از قوانین گویایی ندارد، به این معنا که بعضی از کشورها مثل حاکمیت جمهوری اسلامی می‌توانند هر کاری دلشان خواست در کشور انجام دهند، و سازمان ملل متحد به عنوان مرجعی که امکان اجرایی ندارد و نتواند جلوی این قضیه را بگیرد، ما درخواست یک بازنگری کردیم.
همزمان از دبیرکل سازمان ملل متحد خواستیم که یک نشست فوق‌العاده برای جنایتی که در این سه هفته گذشته در ایران انجام شده، تشکیل شود و خواستیم که گزارشگران ویژه‌ای به ایران فرستاده شوند؛ خواستیم که مردم ایران از تعداد کشته‌شدگان، مجروحان و ناپدیدشده‌ها، دستگیری‌های زیاد، بازداشت‌ها، بازداشتگاه‌ها آگاهی پیدا کنند و به این منظور این نامه نوشته شده است.
شما در بخش دیگری از نامه‌تان اشاره می‌کنید که ۸۹ درصد مردم دنیا در کشورهایی زندگی می‌کنند که زیر سیطره حاکمان، به نوشته شما، زیر سرکوب هستند.
اشاره من به دبیرکل سازمان ملل متحد این است که نزدیک به شش میلیارد از جمعیت دنیا در کشورهایی که به طور کاملاً متفاوت با کشورهای اروپایی، آمریکای شمالی، کانادا، ژاپن و غیره است، زندگی می‌کنند. سؤالی که ما مطرح کردیم این است که آیا سازمان ملل متحد تنها برای همان ۱۱ در صد کشورهای دنیا کار می‌کند، یا این ۸۹ درصد جمعیت دنیا هم حقی دارند.
فکر نمی‌کنید از آنجایی که هدف نخستین‌تان از این نامه جلب توجه‌شان به رویدادهای ایران و سرکوب‌های کنونی در ایران است، اگر کلی‌گویی راجع به کشورهای دیگر کنید، مأموریتی که شما در ایران خواهان آن هستید، احتمالاً تحت‌الشعاع قرار گیرد؟
حسین لاجوردی؛ رئیس انجمن پژوهشگرانما به طور مشخص از دبیر کل سازمان ملل مسائلی را درخواست کردیم. چون در چند هفته‌ای که از این انتصابات یا انتخابات در ایران می‌گذرد، شاهد خشونت و وحشیگری کامل حکومت هستیم. شاهد این هستیم که بسیاری کشته شده‌اند و نگران این هستیم که بسیاری مثل کشورهای دهه ۶۰ آمریکای لاتین ناپدید شوند.
این برخورد نگرانمان می‌کند که این مأموران دولتی تحت عنوان لباس شخصی، تحت عنوان بسیجی، تحت عنوان نیروی انتظامی، پاسدار و غیره چگونه به جان مردم افتاده‌اند و تنها ملجایی را که به طور قانونی می‌شناسیم، سازمان ملل متحد است و به این معنا می‌خواهیم از دبیرکل که جلسه فوق‌العاده در شورای عالی حقوق بشر تشکیل دهند.
گذشته از نامه‌ای که به دبیرکل سازمان ملل متحد نوشتید، چه اقدام دیگری در پیش دارید؟
در طول این چند هفته ما تماس‌های متعددی با اتحادیه اروپا، و پارلمان اروپا گرفتیم و فردا مجدداً نامه‌ای به کشورهای صنعتی جی 8 که در ایتالیا تشکیل می‌شود، خواهیم نوشت و درخواست مشخصی را که از آنها داریم زیر فشار قرار دادن حکومت جمهوری اسلامی است که دست از این وحشیگری علیه مردم بردارد.
کاهش روابط دیپلماتیک و کاهش روابط اقتصادی را درخواست کردیم و در خواست کردیم که جلوی ورود سردمداران و مسئولان جمهوری اسلامی بویژه به اروپا، گرفته شود. مردم ایران امروز نیازمند حمایت بین‌المللی هستند. این متفاوت با دخالت در امور کشور ماست.
همه ما ایرانی‌ها به دلیل تجربه‌مان در صد سال گذشته مخالف این هستیم که کشورهای خارجی در کشور ما دخالت کنند ولی همه ما ایرانی‌ها در انتظار این هستیم که مجامع بین‌المللی و در رأس آن سازمان ملل، حکومت ایران را زیر فشار قرار دهند و از مردم ایران حمایت کنند.
حسین لاجوردی، رئیس انجمن پژوهشگران، ایران در گفت‌وگو با رادیو فردا به تشریح اهداف این انجمن از اسال نامه به دبیرکل سازمان ملل پرداخته است.
رادیو فردا: آقای لاجوردی، انگیزه شما از نوشتن و ارسال نامه چه بود؟
حسین لاجوردی: این سومین نامه‌ای است که ما در بیست روز گذشته به آقای بان کی مون نوشته ایم. این بار درخواست کردیم که چون شصت سال از تأسیس سازمان ملل و مجموعه قوانین می‌گذرد و بعضی از قوانین گویایی ندارد، به این معنا که بعضی از کشورها مثل حاکمیت جمهوری اسلامی می‌توانند هر کاری دلشان خواست در کشور انجام دهند، و سازمان ملل متحد به عنوان مرجعی که امکان اجرایی ندارد و نتواند جلوی این قضیه را بگیرد، ما درخواست یک بازنگری کردیم.
همزمان از دبیرکل سازمان ملل متحد خواستیم که یک نشست فوق‌العاده برای جنایتی که در این سه هفته گذشته در ایران انجام شده، تشکیل شود و خواستیم که گزارشگران ویژه‌ای به ایران فرستاده شوند؛ خواستیم که مردم ایران از تعداد کشته‌شدگان، مجروحان و ناپدیدشده‌ها، دستگیری‌های زیاد، بازداشت‌ها، بازداشتگاه‌ها آگاهی پیدا کنند و به این منظور این نامه نوشته شده است.
شما در بخش دیگری از نامه‌تان اشاره می‌کنید که ۸۹ درصد مردم دنیا در کشورهایی زندگی می‌کنند که زیر سیطره حاکمان، به نوشته شما، زیر سرکوب هستند.
اشاره من به دبیرکل سازمان ملل متحد این است که نزدیک به شش میلیارد از جمعیت دنیا در کشورهایی که به طور کاملاً متفاوت با کشورهای اروپایی، آمریکای شمالی، کانادا، ژاپن و غیره است، زندگی می‌کنند. سؤالی که ما مطرح کردیم این است که آیا سازمان ملل متحد تنها برای همان ۱۱ در صد کشورهای دنیا کار می‌کند، یا این ۸۹ درصد جمعیت دنیا هم حقی دارند.
فکر نمی‌کنید از آنجایی که هدف نخستین‌تان از این نامه جلب توجه‌شان به رویدادهای ایران و سرکوب‌های کنونی در ایران است، اگر کلی‌گویی راجع به کشورهای دیگر کنید، مأموریتی که شما در ایران خواهان آن هستید، احتمالاً تحت‌الشعاع قرار گیرد؟
این برخورد نگرانمان می‌کند که این مأموران دولتی تحت عنوان لباس شخصی، تحت عنوان بسیجی، تحت عنوان نیروی انتظامی، پاسدار و غیره چگونه به جان مردم افتاده‌اند و تنها ملجایی را که به طور قانونی می‌شناسیم، سازمان ملل متحد است و به این معنا می‌خواهیم از دبیرکل که جلسه فوق‌العاده در شورای عالی حقوق بشر تشکیل دهند.
گذشته از نامه‌ای که به دبیرکل سازمان ملل متحد نوشتید، چه اقدام دیگری در پیش دارید؟
در طول این چند هفته ما تماس‌های متعددی با اتحادیه اروپا، و پارلمان اروپا گرفتیم و فردا مجدداً نامه‌ای به کشورهای صنعتی جی 8 که در ایتالیا تشکیل می‌شود، خواهیم نوشت و درخواست مشخصی را که از آنها داریم زیر فشار قرار دادن حکومت جمهوری اسلامی است که دست از این وحشیگری علیه مردم بردارد.
کاهش روابط دیپلماتیک و کاهش روابط اقتصادی را درخواست کردیم و در خواست کردیم که جلوی ورود سردمداران و مسئولان جمهوری اسلامی بویژه به اروپا، گرفته شود. مردم ایران امروز نیازمند حمایت بین‌المللی هستند. این متفاوت با دخالت در امور کشور ماست.
همه ما ایرانی‌ها به دلیل تجربه‌مان در صد سال گذشته مخالف این هستیم که کشورهای خارجی در کشور ما دخالت کنند ولی همه ما ایرانی‌ها در انتظار این هستیم که مجامع بین‌المللی و در رأس آن سازمان ملل، حکومت ایران را زیر فشار قرار دهند و از مردم ایران حمایت کنند.
