آیا او آمده است تا از توفان خبری ثبت نامش به نفع کاندیداتوری یار خود بهره ببرد و پیش از اعلام نتایج شورای نگهبان، انصراف دهد؟ آیا آمده است تا جایگاهش را به عنوان «اپوزیسیون» سرکش داخل نظام تثبیت کند؟ آیا آن طور که برخی از منتقدان حکومت می گویند، بحث فقط بحث گرم کردن تنور انتخابات است؟ یا نه، جدا اعتقاد دارد که باید رئیس جمهور بعدی باشد؟
هر کدام از این سناریوها که باشد، محمود احمدی‌نژاد با ثبت نام غافلگیرکننده اش در انتخابات و زنده کردن خاطره هشت سال خبرسازی، ثابت کرد که همیشه می تواند در مرکز توجهات باشد.
او که می‌توانست با ابراز امیدواری برای محو شدن اسرائیل و تشکیک در هالوکاست، با کاغذ پاره خواندن قطعنامه‌های سازمان ملل و با توصیف هاله نور دور سرش در اجلاس همین سازمان خبرساز جهان باشد؛ او که می‌توانست با کلید زدن داستان یارانه‌های نقدی، اساس اقتصاد کشورش را را زیر رو کند؛ با انتصاب نخستین وزیر زن تاریخ جمهوری اسلامی ایران و با درخواست اجازه ورود زنان به استادیوم دادِ هم مسلکی‌های سیاسی‌اش را درآورد؛ با ادبیاتی کوچه بازاری پشت مهم‌ترین تریبون‌های سیاسی، مردمش را متحیر کند؛ او که می‌توانست یک بار خودش را «جاروکش» مردم بداند؛ یک بار گروهی از مردم را «خس و خاشاک» بنامد، یک بار خودش را «نخبه» بداند؛ و بار دیگر گروهی از دگراندیشان را «بزغاله» بخواند؛ او که ثابت کرده بود همیشه می‌تواند خبرساز باشد، این بار هم نشان داد اگر بخواهد، هنوز هم می‌تواند. حتی اگر این خبرسازی، به مفهوم نافرمانی از توصیه آیت الله خامنه ای باشد.
پرسش اصلی برنامه ساعت ششم این است: سناریوی واقعی محمود احمدی‌نژاد چیست؟ مجید محمدی تحلیلگر مسائل ایران مقیم نیویورک و مخاطبان رادیو فردا میهمان این برنامه اند.
