جرم گاهی آنقدر تکان‌دهنده است که قضاوت را درباره حکم دشوار می‌کند؛ به‌ویژه هنگامی که قرار باشد پدر و مادر یک دختربچه خردسال درباره فرجام مردی تصمیم بگیرند که چشمان کودک چهار ساله‌شان را برای همیشه از او گرفته است. اما حکم هم به اندازه جرم تکان‌دهنده است: «چشم در برابر چشم».
حالا دیگر یکی دو سالی می‌شود که عقوبت باستانی «چشم در برابر چشم» در ایرانِ امروز جامه واقعیت پوشیده است و این دومین بار است که اجرا می‌شود؛ این بار برای شوهرعمه‌ای که بر اساس جزئیات فاش‌شده در پرونده، معتاد بوده و برای تنبیه فاطمه کوچک، به صورتش آهک پاشیده است.
اجرای نخستین حکم قصاص چشم در ایران - دست‌کم بر اساس خبرهای اعلام‌شده - به اسفندماه ۱۳۹۳ باز می‌گردد و پرونده یک اسیدپاشی در قم.
آیا «انتقام» راه چاره است؟ تاثیر اجرای احکامی مانند قصاص نفس یا قطع عضو بر کاهش جرم و جنایت در جامعه چیست؟ در قبال جرمی چنین خشونت‌بار باید چه واکنشی نشان داد که از یک سو با معیارهای مدرن، «انسانی» تلقی شود و در عین حال، هم‌سنگ با عملِ صورت‌گرفته باشد؟
در برنامه این هفته ساعت ششم همراه با مخاطبان رادیو فردا و دو کارشناس به مساله قصاص پرداخته ایم؛ با نادر وهابی جامعه‌شناس مقیم فرانسه که روی حکم اعدام و قصاص تحقیقات زیادی انجام داده است و همچنین محمد مصطفایی وکیل پیشین دادگستری در تهران که سابقه وکالت پرونده‌های متعدد قصاص را دارد. آقای مصطفایی هم اکنون مقیم نروژ است.
