نمایندگان پارلمان اروپا روز پنج‌شنبه، ۲۸ شهریورماه، به اتفاق آرا به قطعنامه‌ای در محکومیت کارنامه حقوق بشری جمهوری اسلامی رای داده و خواستار پایان دادن به «سرکوب زنان» در ایران شدند.
قطعنامه تازه مجلس اروپا با ۶۰۸ رای موافق و تنها هفت رای مخالف به تصویب رسید.
این قطعنامه از مقامات جمهوری اسلامی می‌خواهد که تمام مدافعان حقوق زنان را که در پی اعتراض به حجاب اجباری زندانی شده‌اند بدون قید و شرط آزاد کنند.
نمایندگان اروپایی در این قطعنامه علاوه بر تاکید بر لزوم آزادی برای زنان، همچنین خواستار آن شده‌اند که تمام شهروندان دوتابعیتی ایران و اروپا که در ایران زندانی‌اند بدون فوت وقت آزاد شوند.
پارلمان اروپا در قطعنامه خود با نام بردن از نازنین زاغری رتکلیف، احمدرضا جلالی و کامران قادری تاکید کرده که این افراد یا «بلافاصله آزاد شوند» یا «مطابق قوانین بین‌المللی دوباره محاکمه شوند».
نمایندگان مجلس اروپا همچنین خواستار همکاری مقامات جمهوری اسلامی با سفارت‌های اروپایی در تهران شده‌اند تا «فهرستی جامع از تمام دوتابعیتی‌هایی که در حال حاضر در کشور در حبس به سر می‌برند» تهیه شود.
نازنین زاغری رتکلیف، کارمند بنیاد خیریه تامسون رویترز، فروردین ۹۵ هنگام خروج از ایران در فرودگاه توسط سپاه پاسداران بازداشت و به اتهام «تلاش برای براندازی نرم» به پنج سال حبس محکوم شد، اتهام‌هایی که او، وکیلش و بنیاد تامسون رویترز به‌شدت رد کرده‌اند.
احمدرضا جلالی، پزشک و پژوهشگر ایرانی‌سوئدی، بیش از سه سال است در زندان است و به اتهام «محاربه از طریق جاسوسی» با حکم اعدام روبه‌روست.
کامران قادری، تاجر ایرانی‌اتریشی، هم به ده سال زندان محکوم شده و، به گفته عفو بین‌الملل، در دوران بازجویی تحت شکنجه و فشار بوده تا به همکاری با دولت‌های متخاصم علیه جمهوری اسلامی ایران اعتراف کند.
اما در چند هفته گذشته خبری دیگر بیش از همه محدودیت‌های زنان در ایران را برجسته کرده و به گوش رسانه‌های خارجی رسانده است: دختر آبی.
سحر خدایاری، معروف به «دختر آبی»، ۱۱ شهریور امسال، در واکنش به تشکیل پرونده قضایی به خاطر ورود به ورزشگاه آزادی، مقابل یکی از دادسراهای تهران خودش را به آتش کشید و بعد از چند روز درگذشت.
در واکنش به موج اعتراضی که این خبر برانگیخت، رسانه‌های حکومتی تلاش کردند با تأکید بر این که او هنوز محکومیتی نداشته چنین وانمود کنند که خودسوزی او بر اثر «بیماری روحی و روانی» بوده و «ربطی به رفتنش به استادیوم آزادی نداشته است».
