در سال ۲۰۰۶ علاوه بر آزمايش اتمی کره شمالی، انتخاب بان گی – مون، وزيرامور خارجه کره جنوبی، به سمت دبيرکلی سازمان ملل متحد باعث شد تا نگاه بسياری از مردم جهان متوجه شبه جزيره کره شود.
سرزمينی در خاوردور که تنها از جهت شمال به خاک چين متصل است و اطرافش را درياهای زرد و شرق فراگرفته است.
سرزمينی که از حدود ۶۰ سال پيش، همزمان با اوج گيری جنگ سرد به دو پاره تقسيم شد و بخش شمالی آن همچنان تلاش دارد تا با انزوای بين المللی خودخواسته، قلمرو و حاکميت خود را محفوظ نگه دارد.
در روزهای پس از آزمايش اتمی کره شمالی در ماه اکتبر و در شرايطی که پيشتر از آن، درخواستم برای سفر به کره شمالی با مخالفت مقامات پيونگ يانگ مواجه شد، فرصتی فراهم آمد تا سفری چند روزه به کره جنوبی داشته باشم.
قطعا در روزهايی که نگاه همه رسانه های بين المللی متوجه اين منطقه از جهان بود؛ می شد به سراغ مسايلی چون «پيشرفت های چشمگير تکنولوژيک و رشد اقتصادی و بازرگانی در کره جنوبی» رفت يا اينکه «چگونه علايم تجاری نظير هيوندای، دوو، سامسونگ، ال.جی. و... امروزه به بخشی تقريبا جدايی ناپذير از زندگی روزمره ما در سراسر جهان بدل شده» و يا از رقابت های فوتبال و تکواندو در آن ديار نوشت و... اما با توجه به محدوديت زمان حضور در کره جنوبی – يا آن طور که رسما «جمهوری کره» خوانده می شود – سعی کردم که در اين مجال به برخی مسايل ديگر که تاکنون کمتر در رسانه های فارسی زبان به آنها اشاره شده، پرداخته شود.
آنچه به عنوان يادداشت های تصويری و يا در واقع «خرده گزارش هايی همراه عکس» در زير می آيد، حاصل همين تلاش است.
کره جنوبی در گذار مدرنیته
ساکنان ایرانی و نگاه کره ای ها به ایرانیان
