محمد نوری‌زاد، نویسنده و فیلمساز زندانی، در اطلاعیه‌ای که روز جمعه منتشر شد ضمن اشاره به این که «امنیت جانی و اجتماعی» ندارد هشدار داده است که «سربازان گمنام» جمهوری اسلامی مسئول «هر حادثه ناخواسته» برای او و خانواده‌اش خواهند بود.
آقای نوری‌زاد که به دلیل نوشتن نامه‌های سرگشاده به آیت‌الله خامنه‌ای پس از آغاز اعتراضات مردم به نتیجه انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته در زندان اوین به سر می‌برد دوشنبه گذشته پس از مدت‌ها بازداشت توسط دادگاه تجدیدنظر استان تهران به سه سال و نیم حبس و ۵۰ ضربه شلاق محکوم شد.
او در این اطلاعیه اعلام کرده است که در چند ماه بازداشت خود «صحنه‌هایی» دیده و «از دیگر زندانیان سیاسی مواردی را شنیده» که دیگر «هر حادثه ناخواسته و ناگهانی را برای خود و خانواده خویش محتمل می‌دانم».
محمد نوری‌زاد می‌گوید: «اگر روزی شنیدید که چه در زندان و چه بعدها به تیر غیبی از پا درآمده‌ام، بدانید که کار سربازان گمنام است، سربازان گمنامی که خود را به امام زمان تحمیل کرده‌اند.»
در ادبیات جمهوری اسلامی، معمولا از نیروهای امنیتی و اطلاعاتی به عنوان «سربازان گمنام امام زمان» یاد می‌شود.
«شما را به خدا مراقب فتنه‌های واقعی باشید»
این نویسنده و فیلمساز زندانی همچنین در پنجمین و تازه‌ترین نامه خود خطاب به رهبر جمهوری اسلامی که تاریخ یکشنبه، ۹ خرداد، را دارد با لحنی سراسر طنز و کنایه به تمام سران حکومتی تاخته و به آیت‌الله خامنه‌ای هشدار داده است که «شما را به خدا مراقب فتنه‌های واقعی باشید».
محمد نوری‌زاد در این نامه آخر به طور غیرمستقیم آیت‌الله علی خامنه‌ای را متهم کرده است که با دست‌آویز قرار دادن «سران فتنه» و فشار بر آنان «عصبیت ناشی از شکست‌های پی‌در‌پی خود را» تخلیه می‌کند.
حامیان دولت و رسانه‌هاى وابسته به آنها معمولاً از مهدى کروبى، میرحسین موسوى و نیز محمد خاتمى، رئیس جمهور پیشین ایران، با عنوان «سران فتنه» نام مى‌برند، افرادی که آقای نوری‌زاد در نامه «تلخ و گزنده»اش ظاهرا فواید آنها را برمی‌شمارد.
او با لحنی کنایه‌آمیز می‌گوید که «سران فتنه» یا «موسوی و خاتمی و کروبی» در یک سال گذشته به بهانه‌ای تبدیل شده‌اند تا سران جمهوری اسلامی از زیر بار «پاسخ‌گویی به مطالبات رهامانده مردم» و «مسئولیت‌های برزمین‌مانده» شانه خالی کنند.
او می‌گوید: «اگر سران فتنه نبودند، باید هرروزه به مردم خود پاسخ می‌گفتیم که... چرا سپاه و نیروی انتظامی با واردات میلیاردها کالای قاچاق هم‌چنان غیور و مردمی‌اند؟»
آقای نوری‌زاد که در شهریورماه گذشته نیز در گفت‌وگو با رادیوفردا از رویدادهای پس از انتخابات سال گذشته سخت ابراز تاسف کرده بود در این نامه تازه به رهبر جمهوری اسلامی هشدار داده است که «فرصت چندانی برای بازگشت و ترمیم خرابی‌ها نیست».
این راوی مستند دنباله‌دار «روایت فتح» در این نامه تازه خود را از «اسلام اجباری و اختراعی» جمهوری اسلامی برکنار دانسته و از آیت‌الله خامنه‌ای پرسیده است که «چرا با آوار اسلام اختراعی خویش جلو رشد... مردم خود را گرفته‌ایم؟»
محمد نوری‌زاد در نامه تازه خود دلیل شکست این «اسلام اختراعی» را این موارد دانسته است: «گزینش‌گری، خاصه پروری، نخبه‌گریزی، فریب‌کاری و عوام‌پروری.»
آقای نوری‌زاد در ادامه نامه خود «مسئولان حکومتی» و محمود احمدی‌نژاد را دچار «عدم تعادل فکری» دانسته و می‌گوید «سخت دلتنگ» عدالتی است که «به عدم تعادل فکری مسئولان حکومتی و حتی به عدم تعادل یک رئیس جمهور نمره منفی بدهد».
در این نامه مقام‌های مذهبی ایران نیز از تیغ انتقادات محمد نوری‌زاد در امان نمانده و به ناآگاهی و دوری از زندگی و واقعیت‌های امروزی متهم شده‌اند.
آقای نوری‌زاد می‌گوید: «ای کاش مراجع تقلید ما و روحانیان ما می‌دانستند که محدوده آگاهی و دانش آنان محدود به علومی است که ارتباط چندانی با حساسیت‌های کشوری و جهانی ندارد.»
آقای نوری‌زاد که به دلیل نوشتن نامه‌های سرگشاده به آیت‌الله خامنه‌ای پس از آغاز اعتراضات مردم به نتیجه انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته در زندان اوین به سر می‌برد دوشنبه گذشته پس از مدت‌ها بازداشت توسط دادگاه تجدیدنظر استان تهران به سه سال و نیم حبس و ۵۰ ضربه شلاق محکوم شد.
او در این اطلاعیه اعلام کرده است که در چند ماه بازداشت خود «صحنه‌هایی» دیده و «از دیگر زندانیان سیاسی مواردی را شنیده» که دیگر «هر حادثه ناخواسته و ناگهانی را برای خود و خانواده خویش محتمل می‌دانم».
محمد نوری‌زاد می‌گوید: «اگر روزی شنیدید که چه در زندان و چه بعدها به تیر غیبی از پا درآمده‌ام، بدانید که کار سربازان گمنام است، سربازان گمنامی که خود را به امام زمان تحمیل کرده‌اند.»
در ادبیات جمهوری اسلامی، معمولا از نیروهای امنیتی و اطلاعاتی به عنوان «سربازان گمنام امام زمان» یاد می‌شود.
«شما را به خدا مراقب فتنه‌های واقعی باشید»
این نویسنده و فیلمساز زندانی همچنین در پنجمین و تازه‌ترین نامه خود خطاب به رهبر جمهوری اسلامی که تاریخ یکشنبه، ۹ خرداد، را دارد با لحنی سراسر طنز و کنایه به تمام سران حکومتی تاخته و به آیت‌الله خامنه‌ای هشدار داده است که «شما را به خدا مراقب فتنه‌های واقعی باشید».
محمد نوری‌زاد در این نامه آخر به طور غیرمستقیم آیت‌الله علی خامنه‌ای را متهم کرده است که با دست‌آویز قرار دادن «سران فتنه» و فشار بر آنان «عصبیت ناشی از شکست‌های پی‌در‌پی خود را» تخلیه می‌کند.
حامیان دولت و رسانه‌هاى وابسته به آنها معمولاً از مهدى کروبى، میرحسین موسوى و نیز محمد خاتمى، رئیس جمهور پیشین ایران، با عنوان «سران فتنه» نام مى‌برند، افرادی که آقای نوری‌زاد در نامه «تلخ و گزنده»اش ظاهرا فواید آنها را برمی‌شمارد.
او با لحنی کنایه‌آمیز می‌گوید که «سران فتنه» یا «موسوی و خاتمی و کروبی» در یک سال گذشته به بهانه‌ای تبدیل شده‌اند تا سران جمهوری اسلامی از زیر بار «پاسخ‌گویی به مطالبات رهامانده مردم» و «مسئولیت‌های برزمین‌مانده» شانه خالی کنند.
او می‌گوید: «اگر سران فتنه نبودند، باید هرروزه به مردم خود پاسخ می‌گفتیم که... چرا سپاه و نیروی انتظامی با واردات میلیاردها کالای قاچاق هم‌چنان غیور و مردمی‌اند؟»
آقای نوری‌زاد که در شهریورماه گذشته نیز در گفت‌وگو با رادیوفردا از رویدادهای پس از انتخابات سال گذشته سخت ابراز تاسف کرده بود در این نامه تازه به رهبر جمهوری اسلامی هشدار داده است که «فرصت چندانی برای بازگشت و ترمیم خرابی‌ها نیست».
این راوی مستند دنباله‌دار «روایت فتح» در این نامه تازه خود را از «اسلام اجباری و اختراعی» جمهوری اسلامی برکنار دانسته و از آیت‌الله خامنه‌ای پرسیده است که «چرا با آوار اسلام اختراعی خویش جلو رشد... مردم خود را گرفته‌ایم؟»
محمد نوری‌زاد در نامه تازه خود دلیل شکست این «اسلام اختراعی» را این موارد دانسته است: «گزینش‌گری، خاصه پروری، نخبه‌گریزی، فریب‌کاری و عوام‌پروری.»
آقای نوری‌زاد در ادامه نامه خود «مسئولان حکومتی» و محمود احمدی‌نژاد را دچار «عدم تعادل فکری» دانسته و می‌گوید «سخت دلتنگ» عدالتی است که «به عدم تعادل فکری مسئولان حکومتی و حتی به عدم تعادل یک رئیس جمهور نمره منفی بدهد».
در این نامه مقام‌های مذهبی ایران نیز از تیغ انتقادات محمد نوری‌زاد در امان نمانده و به ناآگاهی و دوری از زندگی و واقعیت‌های امروزی متهم شده‌اند.
آقای نوری‌زاد می‌گوید: «ای کاش مراجع تقلید ما و روحانیان ما می‌دانستند که محدوده آگاهی و دانش آنان محدود به علومی است که ارتباط چندانی با حساسیت‌های کشوری و جهانی ندارد.»
