خانواده تعدادی از زندانیان پس از انتخابات که به خارج از تهران منتقل شده‌اند در نامه‌ای به دادستان تهران با انتقاد از شرایط بازداشت و محاکمه و حبس این افراد در زندان رجایی‌شهر از «مدت کم ملاقات و رفتار نامناسب» برخی از کارمندان زندان شکایت کرده‌اند.
این نامه خطاب به عباس جعفری دولت‌آبادی، دادستان تهران، که روز پنجشنبه، سوم تیرماه، در وب‌سایت کلمه منتشر شده امضای خانواده‌های مسعود باستانی، احمد زیدآبادی، عیسی سحرخیز، داوود سلیمانی، رسول بداغی، مهدی محمودیان، حشمت‌الله طبرزدی و رضا رفیعی فروشانی را بر خود دارد.
تمام این افراد از جمله چند هزار بازداشتی هستند که در روزهای پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ به گفته نویسندگان این نامه به صورت «ناعادلانه و فله‌ای» دستگیر شدند، اما به دلیل نزدیکی به جناح و نامزدهای اصلاح‌طلب در انتخابات پای‌شان به دادگاه موسوم به «کودتای مخملی» باز شد.
آن طور که در این نامه اشاره شده است، برخی از این زندانیان «حتی بدون برگزاری دادگاه یک سال است که در بازداشت موقتی... به سر می‌برند».
خانواده‌های این زندانیان که از جمله معروف‌ترین زندانیان سیاسی ایران به شمار می‌روند در نامه خود ضمن اشاره به «برخوردهای ناشایست برخی از قضات» همچنین به «ایجاد محدودیت در تلفن زندانیان سیاسی زندان رجایی‌شهر» به عنوان «تبعیضی جدید» اشاره کرده و می‌گویند که حق تلفن زدن نیز از این افراد گرفته شده است.
آنها می‌نویسند: «در صورتی که سایر زندانیان این زندان که جرائمی از قبیل قاچاق مواد مخدر دارند به راحتی می‌توانند... از تلفن استفاده کنند، زندانیان مظلوم ما که تنها به دلیل عقیده‌شان در محبس گرفتار شده‌اند این امکان را ندارند.»
نویسندگان نامه به دادستان تهران همچنین از این مقام جمهوری اسلامی خواسته‌اند «زندانیانی که بازجویی آنها پایان یافته و در بلاتکلیفی به سر می‌برند بتوانند از آزادی برخوردار شوند تا در محکمه‌ای صالح به اتهامات آنان رسیدگی شود.»
این زندانیان سیاسی در حالی به‌تدریج از تهران و عموما زندان اوین به خارج از تهران و زندان‌های رجایی‌شهر و کرج منتقل شده‌اند که طبق آیین‌نامه زندان‌ها در ایران تحمل حبس توسط مجرم باید «در شهر و محل وقوع جرم» باشد.
خانواده‌های روزنامه‌نگارانی چون احمد زیدآبادی و عیسی سحرخیز همچنین در این نامه با اشاره به دوری محل زندان‌ها از تهران و «رنج دوری مسافت» می‌گویند که حق ملاقات هفتگی این زندانیان با خانواده‌های خود از هفته‌ای یک بار به دو هفته یک بار تبدیل شده است.
«وضع ناگوار بندهای ۷ و ۸ زندان اوین»
در همین زمینه وب‌سایت کلمه روز چهارشنبه گذشته در گزارشی از وضعیت بندهای هفت و هشت زندان اوین معروف به «اندرزگاه» اشاره کرده بود که زندانیان سیاسی این بندها «وضعیتی بسیار ناگوار» دارند.
وب‌سایت کلمه در گزارش خود به وضع بهداشتی نامناسب، تعداد زیاد زندانیان در این دو بند، وضع بد تغذیه آنها، و کمبود مواد غذایی و امکانات رفاهی برای زندانیان اشاره کرده بود.
به گفته کلمه، «این شرایط در بند ۳۵۰ [زندان اوین] و زندان رجایی‌شهر نیز برای زندانیان سیاسی مشابه است.»
از جمله زندانیان سیاسی دو بند هفت و هشت اوین می‌توان به علی عرب مازار، از مشاوران میرحسین موسوی، محسن میردامادی، دبیرکل جبهه مشارکت، و عبدالله مومنی، فعال دانشجویی، اشاره کرد.
این نامه خطاب به عباس جعفری دولت‌آبادی، دادستان تهران، که روز پنجشنبه، سوم تیرماه، در وب‌سایت کلمه منتشر شده امضای خانواده‌های مسعود باستانی، احمد زیدآبادی، عیسی سحرخیز، داوود سلیمانی، رسول بداغی، مهدی محمودیان، حشمت‌الله طبرزدی و رضا رفیعی فروشانی را بر خود دارد.
تمام این افراد از جمله چند هزار بازداشتی هستند که در روزهای پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ به گفته نویسندگان این نامه به صورت «ناعادلانه و فله‌ای» دستگیر شدند، اما به دلیل نزدیکی به جناح و نامزدهای اصلاح‌طلب در انتخابات پای‌شان به دادگاه موسوم به «کودتای مخملی» باز شد.
بیشتر بخوانید:
خانواده‌های این زندانیان که از جمله معروف‌ترین زندانیان سیاسی ایران به شمار می‌روند در نامه خود ضمن اشاره به «برخوردهای ناشایست برخی از قضات» همچنین به «ایجاد محدودیت در تلفن زندانیان سیاسی زندان رجایی‌شهر» به عنوان «تبعیضی جدید» اشاره کرده و می‌گویند که حق تلفن زدن نیز از این افراد گرفته شده است.
آنها می‌نویسند: «در صورتی که سایر زندانیان این زندان که جرائمی از قبیل قاچاق مواد مخدر دارند به راحتی می‌توانند... از تلفن استفاده کنند، زندانیان مظلوم ما که تنها به دلیل عقیده‌شان در محبس گرفتار شده‌اند این امکان را ندارند.»
نویسندگان نامه به دادستان تهران همچنین از این مقام جمهوری اسلامی خواسته‌اند «زندانیانی که بازجویی آنها پایان یافته و در بلاتکلیفی به سر می‌برند بتوانند از آزادی برخوردار شوند تا در محکمه‌ای صالح به اتهامات آنان رسیدگی شود.»
این زندانیان سیاسی در حالی به‌تدریج از تهران و عموما زندان اوین به خارج از تهران و زندان‌های رجایی‌شهر و کرج منتقل شده‌اند که طبق آیین‌نامه زندان‌ها در ایران تحمل حبس توسط مجرم باید «در شهر و محل وقوع جرم» باشد.
خانواده‌های روزنامه‌نگارانی چون احمد زیدآبادی و عیسی سحرخیز همچنین در این نامه با اشاره به دوری محل زندان‌ها از تهران و «رنج دوری مسافت» می‌گویند که حق ملاقات هفتگی این زندانیان با خانواده‌های خود از هفته‌ای یک بار به دو هفته یک بار تبدیل شده است.
«وضع ناگوار بندهای ۷ و ۸ زندان اوین»
در همین زمینه وب‌سایت کلمه روز چهارشنبه گذشته در گزارشی از وضعیت بندهای هفت و هشت زندان اوین معروف به «اندرزگاه» اشاره کرده بود که زندانیان سیاسی این بندها «وضعیتی بسیار ناگوار» دارند.
وب‌سایت کلمه در گزارش خود به وضع بهداشتی نامناسب، تعداد زیاد زندانیان در این دو بند، وضع بد تغذیه آنها، و کمبود مواد غذایی و امکانات رفاهی برای زندانیان اشاره کرده بود.
به گفته کلمه، «این شرایط در بند ۳۵۰ [زندان اوین] و زندان رجایی‌شهر نیز برای زندانیان سیاسی مشابه است.»
از جمله زندانیان سیاسی دو بند هفت و هشت اوین می‌توان به علی عرب مازار، از مشاوران میرحسین موسوی، محسن میردامادی، دبیرکل جبهه مشارکت، و عبدالله مومنی، فعال دانشجویی، اشاره کرد.
