۷۸ تن از استادان دانشگاه‌های کانادا، آمریکا، آلمان، انگلیس، هلند، اتریش، ایتالیا، سوئد، دانمارک، برزیل و شیلی در نامه‌ای سرگشاده ضمن محکوم کردن هر گونه یورش به دانشگاه‌های ایران و اعمال خشونت علیه دانشجویان و استادان حمایت همه‌جانبه خود را از دانشگاهیان ایرانی برای رسیدن به عدالت، برابری، آزادی و ابراز اندیشه و بیان و مردم‌سالاری اعلام کردند.
یکی از این استادان، پروفسور علی گرجی، استاد دانشگاه مونستر آلمان، در رشته تحقیقات مغز و اعصاب است. او قریب به ۱۱ سال است که در این دانشگاه سرگرم پژوهش‌های علمی است.
رادیو فردا: آقای گرجی، ممکن است در ارتباط با خواسته واقعی خود و دیگر استادانی که این نامه را امضا کرده‌اند توضیح دهید؟
علی گرجی: حریم دانشگاه به اعتقاد من یک حریم مقدس است. به همین خاطر هم حرمت این محیط مثل مسجد و کلیسا باید حفظ بشود. ولی متاسفانه در کشور ما حمله به دانشگاه و محیط‌های آموزشی تبدیل به یک روند تکراری شده است. هر وقت هر اتفاقی در کشور می‌افتد، عده‌ای هم به دانشگاه حمله می‌کنند.
به هر حال حفظ حریم هر جایی به متولی آنجا مربوط می‌شود و ما به عنوان اساتید دانشگاه که خودمان را متعلق به تمام دانشگاه‌های دنیا می‌دانیم تصمیم گرفتیم این نامه را امضا کنیم تا هم به دانشجویان و اساتید دانشگاه ایران و هم به مسئولین این کشور نشان دهیم که این مسئله به اعتقاد ما فوق‌العاده حساس است و این بار ما از کنار آن به‌سادگی نخواهیم گذشت.
فوق‌العاده جای تاسف دارد که نیروی انتظامی که باید حامی جان و مال و ناموس مردم باشد به این شکل دانشجویان را در محیط دانشگاه مورد ضرب و شتم قرار می‌دهد. نه تنها من، که تمام اساتید سراسر جهان با دیدن این تصاویر فوق‌العاده دلخور هستیم . از مسئولین ایرانی می‌خواهیم که ابعاد این جریان را به طور کامل روشن کند. چرا چنین اتفاقی افتاده است؟ برخی بر این باورند که باید کسانی که عاملین این حملات بوده‌اند به دادگاه کشانده شده و محکوم شوند. این به اعتقاد شخص من اول ماجراست. کسانی که به فضاهای آموزشی حمله می‌کنند به باور من خودشان به اصطلاح قربانی اختلالات اجتماعی هستند.
این مسئله و علت وقوع آن باید عمیق و دقیق از سوی اساتید دانشگاه، پژوهشگران و جامعه‌شناسان مورد بررسی قرار گیرد و شکافته شود. چرا باید چنین جوی ایجاد شود که هر چند سال یک بار ما شاهد وقوع اتفاقاتی از این نوع باشیم؟ چرا دانشجویان ما باید تا این حد مورد حمله و اذیت و آزار قرار بگیرند؟ کسانی که باید آینده‌ساز مملکت باشند باید تا این حد احساس ناامنی کنند؟ پس از شناسایی عوامل باید سعی در درمان آنها داشته باشم .
رادیو فردا: اصولاً نگاه شما به حرکت‌های اعتراضی در ایران که از حدود سه هفته پیش به این سمت آغاز شده چگونه است؟
هر جامعه‌ای برای دستیابی به تکامل باید اجازه بدهد که حرف‌های مختلف در درون آن عنوان شود. این که ما بترسیم با عنوان کردن برخی مسائل مشکلاتی در جامعه ایجاد شود و سعی کنیم اجازه ندهیم که مخالفان حرف‌شان را بزنند، می‌بینیم که مشکلات بیشتری را در پی خواهد داشت. بیماری را که درد دارد و مبتلا به تومور است باید درمان کنیم. اگر توموری دارد ریشه‌کنش کنیم. این که به او مرفین بزنیم تا درد او ساکت شود مشکلی را حل نخواهد کرد.
یکی از این استادان، پروفسور علی گرجی، استاد دانشگاه مونستر آلمان، در رشته تحقیقات مغز و اعصاب است. او قریب به ۱۱ سال است که در این دانشگاه سرگرم پژوهش‌های علمی است.
رادیو فردا: آقای گرجی، ممکن است در ارتباط با خواسته واقعی خود و دیگر استادانی که این نامه را امضا کرده‌اند توضیح دهید؟
علی گرجی: حریم دانشگاه به اعتقاد من یک حریم مقدس است. به همین خاطر هم حرمت این محیط مثل مسجد و کلیسا باید حفظ بشود. ولی متاسفانه در کشور ما حمله به دانشگاه و محیط‌های آموزشی تبدیل به یک روند تکراری شده است. هر وقت هر اتفاقی در کشور می‌افتد، عده‌ای هم به دانشگاه حمله می‌کنند.
به هر حال حفظ حریم هر جایی به متولی آنجا مربوط می‌شود و ما به عنوان اساتید دانشگاه که خودمان را متعلق به تمام دانشگاه‌های دنیا می‌دانیم تصمیم گرفتیم این نامه را امضا کنیم تا هم به دانشجویان و اساتید دانشگاه ایران و هم به مسئولین این کشور نشان دهیم که این مسئله به اعتقاد ما فوق‌العاده حساس است و این بار ما از کنار آن به‌سادگی نخواهیم گذشت.
فوق‌العاده جای تاسف دارد که نیروی انتظامی که باید حامی جان و مال و ناموس مردم باشد به این شکل دانشجویان را در محیط دانشگاه مورد ضرب و شتم قرار می‌دهد. نه تنها من، که تمام اساتید سراسر جهان با دیدن این تصاویر فوق‌العاده دلخور هستیم . از مسئولین ایرانی می‌خواهیم که ابعاد این جریان را به طور کامل روشن کند. چرا چنین اتفاقی افتاده است؟ برخی بر این باورند که باید کسانی که عاملین این حملات بوده‌اند به دادگاه کشانده شده و محکوم شوند. این به اعتقاد شخص من اول ماجراست. کسانی که به فضاهای آموزشی حمله می‌کنند به باور من خودشان به اصطلاح قربانی اختلالات اجتماعی هستند.
این مسئله و علت وقوع آن باید عمیق و دقیق از سوی اساتید دانشگاه، پژوهشگران و جامعه‌شناسان مورد بررسی قرار گیرد و شکافته شود. چرا باید چنین جوی ایجاد شود که هر چند سال یک بار ما شاهد وقوع اتفاقاتی از این نوع باشیم؟ چرا دانشجویان ما باید تا این حد مورد حمله و اذیت و آزار قرار بگیرند؟ کسانی که باید آینده‌ساز مملکت باشند باید تا این حد احساس ناامنی کنند؟ پس از شناسایی عوامل باید سعی در درمان آنها داشته باشم .
رادیو فردا: اصولاً نگاه شما به حرکت‌های اعتراضی در ایران که از حدود سه هفته پیش به این سمت آغاز شده چگونه است؟
هر جامعه‌ای برای دستیابی به تکامل باید اجازه بدهد که حرف‌های مختلف در درون آن عنوان شود. این که ما بترسیم با عنوان کردن برخی مسائل مشکلاتی در جامعه ایجاد شود و سعی کنیم اجازه ندهیم که مخالفان حرف‌شان را بزنند، می‌بینیم که مشکلات بیشتری را در پی خواهد داشت. بیماری را که درد دارد و مبتلا به تومور است باید درمان کنیم. اگر توموری دارد ریشه‌کنش کنیم. این که به او مرفین بزنیم تا درد او ساکت شود مشکلی را حل نخواهد کرد.
