تازه‌ترین گزارش سازمان ملل از بهره‌کشی از انسان‌ها و برده‌داری نوین در اروپا با خوش‌بینی همراه نیست. در این گزارش به دو دلیل اصلی برای قاچاق انسان به این قاره چنین اشاره شده است: تن‌فروشی و کار اجباری. به عبارتی دیگر برده‌دارای، که درست مانند سده‌های پیشین با آوردن شهروندانی عمدتا از کشورهای فقیر یا در حال توسعه و خرید و فروش آنها همراه است. فرایندی که به گفته سازمان ملل سالیانه ۲.۵ میلیارد یورو سود، نصیب «تاجران انسان» می‌کند و هر سال هم در حال افزایش است.
بر پایه گزارش روز سه‌شنبه «یو ان او دی سی» در مادرید -اداره ملل متحد برای بررسی مسائل مربوط به جرم و مواد مخدر- سالیانه ۵۰ درصد به قربانیان قاچاق انسان در اروپا افزوده می‌شود و با در نظر گرفتن سود سرشار و افزایش هر ساله‌اش، به پر منفعت‌ترین عمل تبه‌کارانه در اروپا تبدیل شده است.
تبهکاران از دار و دسته‌های گوناگون بیش از ۱۴۰ هزار نفر را زیر کنترل و بهره‌کشی دارند. کودکان و زنان برای تن‌فروشی و مردان برای کار اجباری، گاه، در اردوگاه‌های مخفی کار استفاده می‌شوند.
شهروندان کشورهای اروپای شرقی، آمریکای لاتین و آفریقا قربانیان اصلی این تجارت‌اند، که معمولا با وعده و فریب برای کار و زندگی بهتر به اروپا آورده شده و از دار و دسته قاچاقچیان انسان سر در می‌آورند.
به گزارش دفتر ویژه سازمان ملل دولت‌های برخی کشورهای در حال توسعه به تازگی قانون‌هایی سخت‌انگارانه‌تر را برای مبارزه با قاچاق انسان تصویب کرده‌اند. اما نتیجه رضایت‌بخش نیست.
گزارش سازمان ملل نشان می‌دهد که ۵۱ درصد 'بردگان عصر نوین' از کشورهای حوزه بالکان و بخش‌های سابق اتحاد جماهیر شوروی، ۱۳ درصد از آمریکای لاتین، ۷ درصد از اروپای مرکزی و در نهایت ۵ درصد هم از آفریقا می‌آیند.
بر پایه گزارش سازمان غیر دولتی «پاپی» برای کمک به قربانیان برده‌داری نوین در بریتاتیا، بین سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۹ بیش از دوهزار نفر به این سازمان مراجعه کرده‌اند که بیشتر آنها زنان کشورهای نیجریه، تایلند، چین، رومانی و آلبانی بوده‌اند. بر اساس تحقیقات این سازمان، هر ساله سخت‌تر از گذشته می‌توان به قربانیان برده‌داری دسترسی پیدا کرد. عمده این افراد در مکان‌های بسته -مثلا در سالن‌های ماساژ- به کار گمارده می‌شوند و کم‌تر در خیابان‌های اثری از آنها دیده می‌شود.
برخی از سازمان‌های غیر دولتی در اروپا (مانند پایوک در بلژیک) با ایجاد مراکزی، به قربانیان مکانی برای ماندن، کمک‌های پزشکی و حتی حقوقی ارائه می‌دهند. اما اکثر قربانیان هرگز از مکان‌های بسته‌ای که در اختیار تبهکاران است خارج نمی‌شوند و به این مراکز کمکی مراجعه نمی‌کنند.
برده‌داری نوین؛ تن‌فروشی و کار اجباری در ایران و جهان
سود ناشی از تجارت و بهره‌کشی از انسان‌ها تنها در اروپا در حال افزایش نیست. گزارش سازمان ملل اندکی پس از آن منتشر می‌شود که وزارت خارجه ایالات متحده نیز در گزارش سالیانه خود نگرانیش را از وضعیت برده‌داری نوین نشان داد.
در گزارش سالانه وزارت خارجه آمریکا در مورد قاچاق انسان در جهان از دولت ایران و نحوه مبارزه آن با این مشکل جهانی و نیز قوانینی که در این مورد در ایران وجود دارد انتقاد شده بود.
این دهمین گزارش وزارت خارجه آمریکاست و در آن در بخش مربوط به ایران آمده است که «این کشور هم مبدا، هم محل عبور و هم مقصد زنان، مردان و کودکانی است که به شکل غیرقانونی و قاچاقی جابه‌جا می‌شوند، به‌خصوص آنهایی که برای فحشای اجباری و یا کار و بردگی نقل مکان می‌یابند.»
البته ایران چند سال است که در فهرست بدترین‌های این گزارش قرار دارد. دست کم طی چند سال گذشته وضعیت ایران در این فهرست تغییری نکرده و در گزارش‌های سالیان گذشته نیز از ایران با عنوان «مبدا، مقصد و محل ترانزيت قاچاق زنان و کودکان» نام برده شده بود.
گزارش‌های سالیانه سازمان ملل و وزارت خارجه آمریکا نشان از بهبود برده‌داری در دنیای مدرن ندارند. هر ساله کشورهای جدیدی به فهرست بدترین‌ها افزوده می‌شود و دولت‌های بسیاری نیز به راحتی از کنار این موضوع می‌گذرند.
گزارش‌های گوناگون پلیس در کشورهای عضو اتحادیه اروپا از «شکنجه، زندان و تهدید به مرگ» به عنوان راه‌هایی که با استفاده از آنها، زنان به تن‌فروشی گمارده می‌شوند، نام می‌برد. کودکان با وضعیت به مراتب بدتری روبه‌رو هستند. از آنجایی که سخت‌گیری در این مورد بیشتر است، بهای کودکان نیز بیشتر است و همین سبب شده که گروه‌های ویژه‌ای در اداره‌های پلیس برای مبارزه با بهره‌برداری جنسی از کودکان شکل بگیرد.
گزارشی در ژورنال بین‌المللی قربانی‌شناسی نشان می‌دهد که سن تن‌فروشی ۱۳ سال است که در عمده کشورهای جهان این سن، سن کودک‌آزاری محسوب می‌شود. آمارها نشان می‌دهد که برده‌داری جنسی از کودکان از جمله در کشوهای آسیای جنوبی در بدترین وضعیت قرار دارد؛ تنها در شهرهای بزرگ هند بین ۲۷۰ تا ۴۰۰ هزار کودک تن‌فروش وجود دارد که عمدتا در برابر مبلغ اندکی به این کار روی می‌آورند.
گزارش‌های در عین حال نشان می‌دهد که تقریبا تمامی کسانی که به کشورهای دیگر قاچاق می‌شوند، هیچ مدرکی از قبیل گذرنامه یا شناسنامه در اختیار ندارند که بتوانند از کشور مقصد بگریزند. قربانیان که برای زندگی بهتری نقشه کشیده بودند، کسانی که گاه تنها منبع درآمد خانواده‌ای بزرگ در زادگاه خود هستند، معمولا یا باید تن به برده‌داری دهند یا از زندگی صرف نظر کنند.
بر پایه گزارش روز سه‌شنبه «یو ان او دی سی» در مادرید -اداره ملل متحد برای بررسی مسائل مربوط به جرم و مواد مخدر- سالیانه ۵۰ درصد به قربانیان قاچاق انسان در اروپا افزوده می‌شود و با در نظر گرفتن سود سرشار و افزایش هر ساله‌اش، به پر منفعت‌ترین عمل تبه‌کارانه در اروپا تبدیل شده است.
تبهکاران از دار و دسته‌های گوناگون بیش از ۱۴۰ هزار نفر را زیر کنترل و بهره‌کشی دارند. کودکان و زنان برای تن‌فروشی و مردان برای کار اجباری، گاه، در اردوگاه‌های مخفی کار استفاده می‌شوند.
شهروندان کشورهای اروپای شرقی، آمریکای لاتین و آفریقا قربانیان اصلی این تجارت‌اند، که معمولا با وعده و فریب برای کار و زندگی بهتر به اروپا آورده شده و از دار و دسته قاچاقچیان انسان سر در می‌آورند.
به گزارش دفتر ویژه سازمان ملل دولت‌های برخی کشورهای در حال توسعه به تازگی قانون‌هایی سخت‌انگارانه‌تر را برای مبارزه با قاچاق انسان تصویب کرده‌اند. اما نتیجه رضایت‌بخش نیست.
گزارش سازمان ملل نشان می‌دهد که ۵۱ درصد 'بردگان عصر نوین' از کشورهای حوزه بالکان و بخش‌های سابق اتحاد جماهیر شوروی، ۱۳ درصد از آمریکای لاتین، ۷ درصد از اروپای مرکزی و در نهایت ۵ درصد هم از آفریقا می‌آیند.
بر پایه گزارش سازمان غیر دولتی «پاپی» برای کمک به قربانیان برده‌داری نوین در بریتاتیا، بین سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۹ بیش از دوهزار نفر به این سازمان مراجعه کرده‌اند که بیشتر آنها زنان کشورهای نیجریه، تایلند، چین، رومانی و آلبانی بوده‌اند. بر اساس تحقیقات این سازمان، هر ساله سخت‌تر از گذشته می‌توان به قربانیان برده‌داری دسترسی پیدا کرد. عمده این افراد در مکان‌های بسته -مثلا در سالن‌های ماساژ- به کار گمارده می‌شوند و کم‌تر در خیابان‌های اثری از آنها دیده می‌شود.
برخی از سازمان‌های غیر دولتی در اروپا (مانند پایوک در بلژیک) با ایجاد مراکزی، به قربانیان مکانی برای ماندن، کمک‌های پزشکی و حتی حقوقی ارائه می‌دهند. اما اکثر قربانیان هرگز از مکان‌های بسته‌ای که در اختیار تبهکاران است خارج نمی‌شوند و به این مراکز کمکی مراجعه نمی‌کنند.
- چشمانت را بگشا! آنها همه‌جا هستند: یکی از آنونس‌های تبلیغاتی سازمان ملل علیه برده‌داری
بیشتر بخوانید:
سود ناشی از تجارت و بهره‌کشی از انسان‌ها تنها در اروپا در حال افزایش نیست. گزارش سازمان ملل اندکی پس از آن منتشر می‌شود که وزارت خارجه ایالات متحده نیز در گزارش سالیانه خود نگرانیش را از وضعیت برده‌داری نوین نشان داد.
در گزارش سالانه وزارت خارجه آمریکا در مورد قاچاق انسان در جهان از دولت ایران و نحوه مبارزه آن با این مشکل جهانی و نیز قوانینی که در این مورد در ایران وجود دارد انتقاد شده بود.
این دهمین گزارش وزارت خارجه آمریکاست و در آن در بخش مربوط به ایران آمده است که «این کشور هم مبدا، هم محل عبور و هم مقصد زنان، مردان و کودکانی است که به شکل غیرقانونی و قاچاقی جابه‌جا می‌شوند، به‌خصوص آنهایی که برای فحشای اجباری و یا کار و بردگی نقل مکان می‌یابند.»
البته ایران چند سال است که در فهرست بدترین‌های این گزارش قرار دارد. دست کم طی چند سال گذشته وضعیت ایران در این فهرست تغییری نکرده و در گزارش‌های سالیان گذشته نیز از ایران با عنوان «مبدا، مقصد و محل ترانزيت قاچاق زنان و کودکان» نام برده شده بود.
گزارش‌های سالیانه سازمان ملل و وزارت خارجه آمریکا نشان از بهبود برده‌داری در دنیای مدرن ندارند. هر ساله کشورهای جدیدی به فهرست بدترین‌ها افزوده می‌شود و دولت‌های بسیاری نیز به راحتی از کنار این موضوع می‌گذرند.
گزارش‌های گوناگون پلیس در کشورهای عضو اتحادیه اروپا از «شکنجه، زندان و تهدید به مرگ» به عنوان راه‌هایی که با استفاده از آنها، زنان به تن‌فروشی گمارده می‌شوند، نام می‌برد. کودکان با وضعیت به مراتب بدتری روبه‌رو هستند. از آنجایی که سخت‌گیری در این مورد بیشتر است، بهای کودکان نیز بیشتر است و همین سبب شده که گروه‌های ویژه‌ای در اداره‌های پلیس برای مبارزه با بهره‌برداری جنسی از کودکان شکل بگیرد.
گزارشی در ژورنال بین‌المللی قربانی‌شناسی نشان می‌دهد که سن تن‌فروشی ۱۳ سال است که در عمده کشورهای جهان این سن، سن کودک‌آزاری محسوب می‌شود. آمارها نشان می‌دهد که برده‌داری جنسی از کودکان از جمله در کشوهای آسیای جنوبی در بدترین وضعیت قرار دارد؛ تنها در شهرهای بزرگ هند بین ۲۷۰ تا ۴۰۰ هزار کودک تن‌فروش وجود دارد که عمدتا در برابر مبلغ اندکی به این کار روی می‌آورند.
گزارش‌های در عین حال نشان می‌دهد که تقریبا تمامی کسانی که به کشورهای دیگر قاچاق می‌شوند، هیچ مدرکی از قبیل گذرنامه یا شناسنامه در اختیار ندارند که بتوانند از کشور مقصد بگریزند. قربانیان که برای زندگی بهتری نقشه کشیده بودند، کسانی که گاه تنها منبع درآمد خانواده‌ای بزرگ در زادگاه خود هستند، معمولا یا باید تن به برده‌داری دهند یا از زندگی صرف نظر کنند.
