سايت های نزديک به فعالان دانشجويی در ايران اقدام به انتشار اسامی شماری از دانشجويان زندانی در زندان اوين کردند.
سايت های « ادوار نيوز» و « بامداد خبر» گفته اند که اين اقدام را پس از انکار وجود دانشجويان زندانی از سوی برخی از مقام های دولتی، مانند معاون دانشجويی وزارت علوم و آموزش عالی، انجام داده اند.
از جمله دانشجويان زندانی که نام شان توسط اين سايت ها انتشار يافته است، جهانگير عبدالهی، ميلاد اسدی، سهيل محمدی، عباس کاکايی، مجيد توکلی، محسن عبدی، کيانوش کامرانی، محمدامين وليان، علی مليحی و کوهيار گودرزی هستند.
به نوشته ادوار نيوز و بامداد خبر، شماری از اين دانشجويان به زندان محکوم شده اند و برخی ديگر وضعيت بلاتکليف دارند.
امير رشيدی، فعال دانشجويی در ايتاليا، در گفت و گو با « رادیو فردا» در مورد دليل انکار وجود دانشجويان زندانی از سوی مقام های دولت می گويد:
دانشگاه، به واسطه یک پایگاه بسیار قوی که وجود دارد و معمولاً پایگاه قوی اجتماعی است و معمولاً مردم هم خیلی دانشجویان را قبول دارند -چون تحصیل کرده اند و دانش سیاسی و اجتماعی خیلی خوبی دارند- همیشه پایگاهی برای اعتراض به حاکمیت بوده است. الان دوباره بچه های دانشجو اعتراض ها را شروع کرده اند. وقتی آقای احمدی نژاد به دانشگاه می رود اعتراض ها شروع می شود.
دانشگاه تربیت مدرس همینطور است. من فکر می کنم دانشگاه قزوین هم چند روز پیش تحصنی شده بود. طبق معمول همیشه حاکمیت سعی دارد بگوید هیچ مشکلی وجود ندارد، همه چیز خوب است... این را هم تکذیب می کنند. در صورتی که جدا از آن ۳۲ نفر، می توانیم بین آنها اسم اعضای دفتر تحکیم وحدت را هم ببینید. اینها دانشجو هستند و مدت ها است که خیلی هایشان در بازداشت اند، مثل آقای میلاد اخوی... مثل خیلی از بچه های دیگر.
در صحبت هایی که مطرح می شود -به جز این که می گویند دانشجوی زندانی نداریم- مقام های دولتی از جمله کامران دانشجو، وزیر علوم می گوید «دانشگاهیان ما نشان دادند که با هر ذوق و سلیقه سیاسی، ولایتمدار اند و چند نفر بودند که نتوانستند خودشان را در مسیر مردم قرار بدهند». اصولاً جو دانشگاه ها از لحاظ سیاسی طی حدود یک سالی که از آغاز اعتراض ها به نتایج انتخابات ریاست جمهوری می گذرد، چگونه بوده؟ آیا این تحلیلی که وزیر علوم ارائه می دهد، درست است یا نه؟
من می خواهم به خیلی قبل تر از یک سال بروم. از زمانی که دولت نهم روی کار آمد، شروع کردن به بستن دفتر انجمن های اسلامی و تمام کسانی که نشریه داشتند. شروع کردند به برخورد با دانشجوها و این یک سال اخیر بعد از انتخابات به واسطه اینکه اعتراض ها خیلی گسترده تر شد و فراتر ازدانشگاه ها رفت، طبیعی است که یک مقداری این برخوردها بیشتر شد. ولی این برخوردها چیزی نیست که مثلاً امروز یا طی یک سال گذشته دارد صورت می گیرد. از زمانی که دولت نهم روی کار آمد، این برخوردها صورت گرفته و روز به روز هم دارد شدیدتر می شود.
نقش دانشجویان در جنبشی که شروع شده به نام جنبش سبز در ایران، چگونه است؟ آیا با توجه به دستگیری های گسترده که صورت گرفت و برخوردهای انضباطی، اداری و امنیتی که با دانشجویان شد، باید این انتظار را داشت که این جنبش تضعیف شده و نتواند نقش خود را در جنبش سبز ایفا کند؟
نه این طور نیست. الان نزدیک به چهار سال است که فشارها بر جنبش دانشجویی ادامه دارد. طی یک سال گذشته این فشارها خیلی بیشتر شده است. ولی با این اوصاف هنوز دانشجویان آن فضای نقادی خود را حفظ کرده اند و هنوز محکم و استوار روی خواست های خود ایستاده اند. حتی وقتی آقای احمدی نژاد بدون اطلاع قبلی می روند دانشگاه، باز اعتراض می کنند به حضور ایشان، به سیاست های دولت، به سیاست هایی که حتی لزوماً در زمینه سیاسی نیست. خیلی از اعتراض ها، اعتراض های صنفی است. مثلا اعتراض هایی که بحث بومی سازی جنسیتی را مطرح می کند. ولی از آنجا که حاکمیت تمایلی ندارد این اعتراض ها را بشنود، شروع می کند به سرکوب کردن. این سرکوب فایده ندارد. اگر قرار بود با سرکوب بشود همه چیز را کنترل کرد، باید در بیش از چهار سال قاعدتاً می توانستند کنترل کنند.
سايت های « ادوار نيوز» و « بامداد خبر» گفته اند که اين اقدام را پس از انکار وجود دانشجويان زندانی از سوی برخی از مقام های دولتی، مانند معاون دانشجويی وزارت علوم و آموزش عالی، انجام داده اند.
از جمله دانشجويان زندانی که نام شان توسط اين سايت ها انتشار يافته است، جهانگير عبدالهی، ميلاد اسدی، سهيل محمدی، عباس کاکايی، مجيد توکلی، محسن عبدی، کيانوش کامرانی، محمدامين وليان، علی مليحی و کوهيار گودرزی هستند.
به نوشته ادوار نيوز و بامداد خبر، شماری از اين دانشجويان به زندان محکوم شده اند و برخی ديگر وضعيت بلاتکليف دارند.
امير رشيدی، فعال دانشجويی در ايتاليا، در گفت و گو با « رادیو فردا» در مورد دليل انکار وجود دانشجويان زندانی از سوی مقام های دولت می گويد:
دانشگاه، به واسطه یک پایگاه بسیار قوی که وجود دارد و معمولاً پایگاه قوی اجتماعی است و معمولاً مردم هم خیلی دانشجویان را قبول دارند -چون تحصیل کرده اند و دانش سیاسی و اجتماعی خیلی خوبی دارند- همیشه پایگاهی برای اعتراض به حاکمیت بوده است. الان دوباره بچه های دانشجو اعتراض ها را شروع کرده اند. وقتی آقای احمدی نژاد به دانشگاه می رود اعتراض ها شروع می شود.
دانشگاه تربیت مدرس همینطور است. من فکر می کنم دانشگاه قزوین هم چند روز پیش تحصنی شده بود. طبق معمول همیشه حاکمیت سعی دارد بگوید هیچ مشکلی وجود ندارد، همه چیز خوب است... این را هم تکذیب می کنند. در صورتی که جدا از آن ۳۲ نفر، می توانیم بین آنها اسم اعضای دفتر تحکیم وحدت را هم ببینید. اینها دانشجو هستند و مدت ها است که خیلی هایشان در بازداشت اند، مثل آقای میلاد اخوی... مثل خیلی از بچه های دیگر.
بیشتر بخوانید:
من می خواهم به خیلی قبل تر از یک سال بروم. از زمانی که دولت نهم روی کار آمد، شروع کردن به بستن دفتر انجمن های اسلامی و تمام کسانی که نشریه داشتند. شروع کردند به برخورد با دانشجوها و این یک سال اخیر بعد از انتخابات به واسطه اینکه اعتراض ها خیلی گسترده تر شد و فراتر ازدانشگاه ها رفت، طبیعی است که یک مقداری این برخوردها بیشتر شد. ولی این برخوردها چیزی نیست که مثلاً امروز یا طی یک سال گذشته دارد صورت می گیرد. از زمانی که دولت نهم روی کار آمد، این برخوردها صورت گرفته و روز به روز هم دارد شدیدتر می شود.
نقش دانشجویان در جنبشی که شروع شده به نام جنبش سبز در ایران، چگونه است؟ آیا با توجه به دستگیری های گسترده که صورت گرفت و برخوردهای انضباطی، اداری و امنیتی که با دانشجویان شد، باید این انتظار را داشت که این جنبش تضعیف شده و نتواند نقش خود را در جنبش سبز ایفا کند؟
نه این طور نیست. الان نزدیک به چهار سال است که فشارها بر جنبش دانشجویی ادامه دارد. طی یک سال گذشته این فشارها خیلی بیشتر شده است. ولی با این اوصاف هنوز دانشجویان آن فضای نقادی خود را حفظ کرده اند و هنوز محکم و استوار روی خواست های خود ایستاده اند. حتی وقتی آقای احمدی نژاد بدون اطلاع قبلی می روند دانشگاه، باز اعتراض می کنند به حضور ایشان، به سیاست های دولت، به سیاست هایی که حتی لزوماً در زمینه سیاسی نیست. خیلی از اعتراض ها، اعتراض های صنفی است. مثلا اعتراض هایی که بحث بومی سازی جنسیتی را مطرح می کند. ولی از آنجا که حاکمیت تمایلی ندارد این اعتراض ها را بشنود، شروع می کند به سرکوب کردن. این سرکوب فایده ندارد. اگر قرار بود با سرکوب بشود همه چیز را کنترل کرد، باید در بیش از چهار سال قاعدتاً می توانستند کنترل کنند.
