الی لیک، خبرنگار بلومبرگ، در مطلبی تحت عنوان «کمی به ایران بی‌احترامی کنید» با زیر سوال بردن اعتماد بیش از حد غربی‌ها به محمد جواد ظریف، از رفتار جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا در «بها دادن» بیش از حد به ظریف انتقاد می‌کند.
آقای ظریف روز دوشنبه در مصاحبه‌ای که با مجله نیویورکر داشت گفته بود که هفته‌ای دو یا سه بار با جان کری تلفنی صحبت می‌کند. او اعلام کرده بود که گاهی پیش می‌آید آنها در یک روز هم دو یا سه بار با هم حرف بزنند. لیک می‌گوید که ظریف «ارزش» این همه توجه جان کری را «ندارد».
به گفته وی، جان کری در هدفش برای حل مشکلات ایران و آمریکا و همینطور بازگشت ایران به جامعه جهانی «بی‌ریا» عمل می‌کند، اما محمد جواد ظریف هدف دیگری در سر دارد: «ظریف یک هدف کاملا متفاوت دارد. کار وزیر خارجه ایران این نیست که رفتار ایران را تغییر دهد، بلکه تنها این است که وانمود کند ایران با یک کشور غربی، که تندروها و میانه‌روهای سیاسی دارد و منافع ملی و دیپلماتیک خود را در نظر می‌گیرد، تفاوتی ندارد.»
الی لیک در ادامه می‌نویسد که اگر آقای ظریف وزیر خارجه کشور بلژیک بود، احتمالا برای جلب اعتماد بقیه نباید اینقدر تلاش شبانه روزی می‌کرد، اما در حال حاضر او (ظریف) بالاترین دیپلمات کشوری است که «بزرگترین حامی تروریسم» است که برای گرفتن امتیاز از آمریکا، ایرانی-آمریکای تبارها را دستگیر و زندانی می‌کند. به گفته لیک، «ظریف باید از هنر قدیمی دروغگویی استفاده کند، تا این کارها را غیر سیاسی جلوه دهد.»
ایران همواره اتهام حمایت از تروریسم را رد کرده‌است.
خبرنگار بلومبرک با اشاره به مصاحبه روز دوشنبه ظریف با نیویورک می‌گوید که وی از دست آمریکا «شاکی» است که چرا به وعده‌هاش در خصوص برداشته شدن کامل تحریم‌ها عمل نمی‌کند. اما «ظریف به خوبی می‌داند که توافق تنها تحریم‌های مربوط به برنامه هسته‌ای ایران را برداشته است ولی تحریم‌های مربوط به حمایت ایران از تروریسم و نقض حقوق بشر همچنان برقرار است.»
مقام‌های قضائی ایران اتهام‌های مربوط به نقض حقوق بشر در ایران را رد می‌کنند. از سوی دیگر مجمع عمومی سازمان ملل متحد در قطعنامه اخیر خود در پاییز سال گذشته، در مورد وخامت وضعیت حقوق بشر در ایران ابراز نگرانی کرد.
در ادامه مقاله، لیک به آنچه «بی‌پروایی» ظریف در پاسخ دان به مسابقه کاریکاتور هولوکاست می‌نامد اشاره می‌کند. آقای ظریف در پاسخ به نشریه نیویورکر در خصوص برگزاری این مسابقه در تابستان امسال در ایران، گفته بود که این مسابقه توسط دولت ایران برگزار نمی‌شود بلکه یک سازمان غیر انتفاعی آن را برگزار می‌کند. سپس ظریف از این پاسخ هم فراتر رفته بود و از خبرنگار نیویورکر پرسیده بود که آیا وجود کوکلاکس‌کلان‌ها (گروهی که به برتری نژادی سفیدپوستان معتقدند) در کشور آمریکا به این معناست که دولت آمریکا حامی آنان است؟ ظریف پرسیده بود که آیا دولت آمریکا در قبال رفتار نژاد پرستانه این گروه، مسئول است. سپس گفته بود: «ایران را یک کشور همدست در نظر نگیرید. دولت ایران هیچ جشن کارتونی را در این خصوص برگزار نکرده و نخواهد کرد. هر وقت شما سازمان‌های خودتان را که این رفتار (پراکندن نفرت) را انجام می‌دهند، متوقت کردید، آنوقت می‌توانید از دیگران بخواهید که همان را انجام دهند.» اما خبرنگار بلومبرگ نظر دیگری دارد. الی لیک می‌گوید که در وبسایت این مسابقه کاریکاتور آمده که توسط «شهرداری تهران» حمایت می‌شود و همینطور شرکت‌کنندگان خارجی باید ویزای ورود به ایران را دریافت کنند.
در ایران برگزاری نمایشگاه‌ها به مجوز وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیاز دارد. در عین حال یکی از شرایط صدور مجوز هم «توهین نکردن به اعتقادات، دیدگاه‌ها، آیین‌ها و خرده‌فرهنگ‌ها به صورت تصویری، صوتی، نقاشی، کاریکاتور، گرافیکی و ...» عنوان شده‌است. در کنار این نیک‌آهنگ کوثر، کارتونیست ایرانی، نیز به نویسنده بلومبرگ گفته است «خانه کاریکاتور» هم برای برگزاری نمایشگاه خود به اجازه «وزارت کشور» نیاز دارد.
خانه کاریکاتور ایران را شهرداری تهران در سال ۱۳۷۵تاسیس کرد؛ این مرکز بخشی از سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران است.
از سوی دیگر لیک اشاره می‌کند که اشاره ظریف به سازمان‌های نژاد پرستانه (مانند کو کلاکس کلان) در آمریکا مقایسه درستی نیست. چرا که «آزادی بیان» در ایران معنا ندارد. «در ایران کاریکاتوریست‌های منتقد دولت دستگیر می‌شوند.» او آتنا فرقدانی را مثال می‌زند که برای کشیدن کاریکاتور مسئولین دولتی ایران و دست دادن با یک وکیل مرد به دوازده سال زندان محکوم شده است.
البته این حکم به گفته وکیل او به ۱۸ ماه زندان کاهش پیدا کرده است؛ با این همه از زمانی که خانم فرقدانی به زندان افتاد، گروه‌ها، چهره‌های مشهور فرهنگی و فعالان حقوق بشر، مکررا خواستار آزادی او شده بودند.
آقای لیک می‌گوید اگر آتنا فرقدانی «نسل کشی یهودیان اروپایی توسط نازی‌ها را مسخره می‌کرد، همین امروز آزاد می‌شد.»
دوسالانه کاریکاتور هولوکاست و همایش‌هایی در ابراز تردید در مورد نسل‌کشی میلیون‌ها یهودی، روماها (کولی‌ها)، کشتار همجنس‌گرایان و مخالفان سیاسی در آلمان نازی، از زمان دولت محمود احمدی‌نژاد در ایران آغاز شد. یک سال پس از به قدرت رسیدن آقای احمدی‌نژاد، منوچهر متکی، وزیر خارجه وقت، همایشی مربوط به هولوکاست را نیز افتتاح کرده بود. این همایش‌ها و نمایشگاه‌ها، هر بار با انتقادهای مقام‌ها، چهره‌ها و کشورهای مختلف جهان روبه‌رو شده‌اند.
جاناتان گرین‌بلت، مدیر مرکز ملی ضد افترا، Anti-Defamation League به لیک می‌گوید «این ایده که آنها (مسئولین ایران) کنترلی بر این رفتار (برگزاری مسابقه کاریکاتور) ندارند امری واهی است. در این کشور مردم به علت «لایک کردن» چیزی در فیس بوک به زندان می‌افتند. سازمان امنیت همه بلاگ‌ها و همه توییت‌ها را زیر نظر دارد.»
در انتهای این مقاله، الی لیک، نویسنده بلومبرگ می‌گوید که شاید زمان آن رسیده که جان کری در یکی از تماس های تلفنی‌اش با محمد جواد ظریف، به این حقایق اشاره کند. «هرچند هم اگر او این کار را بکند، به نظر نمی‌رسد که ظریف پیغام را بگیرد. شاید زمان آن رسیده که از راه‌های دیگری برای رابطه با ایران وارد عمل شد و به ظریف همان بی‌اعتنایی را کرد که او به مخاطبان غربی‌اش می‌کند.»
