جمهوری اسلامی ایران برای جلب متحد در صحنه بين المللی، مبالغ کلانی را به صورت کمک های مالی و فنی در اختيار شماری از کشور ها به ويژه در آفريقا و آمريکا لاتين قرار ميدهد.
به گزارش خبرگزاری آسوشيتد پرس، لنين مورنو معاون رييس جمهوری اکوآتور دوشنبه هشتم مارس در تهران اعلام کرد ايران سه نيروگاه برقآبی با ظرفيت صد مگاوات در کشورش ايجاد خواهد کرد. او به جزييات بيشتر در باره ساخت اين سه نيروگاه و حجم کمک های ايران در اين زمينه، اشاره ای نکرد.
از سوی ديگر «شانا»، شبکه اطلاع رسانی نفت و انرژی وابسته به وزارت نفت جمهوری اسلامی سه شنبه نهم مارس به نقل از آقای موتاسا، نماينده رييس جمهوری زيمبابوه که در راس هياتی از تهران ديدن ميکند، گزارش داد ايران وعده داده است يکی پالايشگاه های زيمبابوه را بازسازی و خوراک آنرا تامين کند.
طی دوران زمامداری محمود احمدی نژاد، حجم کمک های مالی و فنی ايران به بعضی از جنبش های سياسی و نيز شماری از کشور ها افزايش يافته است، از آنجمله مشارکت در پالايشگاه های نفت در سوريه و سريلانکا، طرح های خود رو سازی و سيمان سازی در ونزوئلا، طرح خود رو سازی در سودان، کمک به دولت زيمبابوه برای ايجائ خط مونتاژ تراکتور و ميليون ها دلار کمک به کشور هايی چون گامبيا، کمور، نيکاراگوا، بوليوی، تانزانيا، آلبانی، کنگوی کينشاسا، اتيوپی، ميانمار، کنيا، ساحل عاج و غيره...
مقام های اقتصادی جمهوری اسلامی بار ها گله کرده اند که شماری از کشور های برخوردار ازاعتبار های مالی جمهوری اسلامی از جمله تانزانيا، سودان، نيکاراگوئه و کره شمالی از پس دادن بدهی هايشان به ايران خود داری ميکنند و قانون سال گذشته مصوب مجلس در زمينه وصول مطالبات معوق از اين کشور ها نيز تاکنون به جايی نرسيده است.
دنيای واژگونه
به منظر ميرسد که محمود احمدی نژاد نقش ايران را به عنوان يک «قدرت بزرگ» اقتصادی و سياسی جدی گرفته و اعطای کمک از سوی جمهوری اسلامی به شماری از کشور های جهان را طبيعی تلقی ميکند. او در گفتگوی تلويزيونی دوازدهم آذر ماه گذشته خود ميگويد : «ايران نه فقط در خاورميانه، بلکه ورای خاورميانه عنصر تعيين‌کننده در معادلات سياسی بوده است. آنها به ما نيازمند هستند، همه کسانی که می‌خواهند در دنيا نقش‌آفرينی کنند، بايد به خاورميانه بيايند و در اين منطقه به ايران نياز دارند. نه تنها در خاورميانه بلکه در کل دنيا به ايران نياز دارند، ايران امروز در آفريقا، آمريکای جنوبی، آسيا، اقتصاد جهانی و مناسبات سياسی جهانی حضور دارد.»
آقای احمدی نژاد از اين که کشورش برای مردم ونزوئلا خانه ميسازد سخت به خود می بالد و غرور خود را، با نقل اين خاطره چنين به نمايش ميگذارد : «از اتفاقات شيرين در ونزوئلا واگذاری يکی از واحدهای مسکونی ساخته شده توسط شرکت ايرانی به پيرزنی ونزوئلايی بود که خانه خود را تحويل می‌گرفت. اين خانم ابتدا با تشکر از ملت و دولت ايران و همچنين آقای چاوز به دو نکته اشاره کرد و اظهار داشت: پيش از دولت آقای چاوز هيچ مسوولی به مناطق فقيرنشين سر نمی‌زد و اعتنايی به اکثريت مردم محروم نمی‌کرد و دوم اينکه ايرانی‌ها برای ما خانه و رفاه می‌آورند - البته که آنها پول اين خانه‌ها را می‌پردازند - اما آمريکا برای ما پايگاه نظامی می‌آورد، دنيا ببيند ايران بمب نياورده، اقتصاد و رفاه را برای ما به ارمغان آورده است.»
با خواندن اين سخنان، اين احساس پيش ميآيد که دنيا واژگونه شده است. در سال ۲۰۰۸ بر پايه آمار صندوق بين المللی پول توليد ناخالص داخلی سرانه در ونزوئلا يازده هزار و چهار صد دلار و در ايران چهار هزار و ششصد دلار بود. چگونه است که ايران برای پيرزن ونزوئلايی، که ميانگين ثروت سرانه کشورش دو برابر و نيم ايران است، خانه سازی ميکند؟
کسی منکر آن نيست که ايران، با ۷۴ ميليون نفر جمعيت، موقعيت جغرافيايی ممتاز و ذخاير زير زمينی بسيار سرشار، بايد از کمک های خارجی به عنوان يکی از محور های اصلی سياست خارجی خود بهره بگيرد. ولی با توجه به ظرفيت های محدود مالی و اقتصادی ايران، اين کمک ها بايد در راه مصالح ملی به کار گرفته شود و عمدتا در راه تحکيم همکاری و دوستی با کشور های مجاور به کار روند.
در ورای سازمان هايی چون حزب الله لبنان و حماس، که به دلايل آشکار از انبوه کمک های جمهوری اسلامی برخوردار ميشوند، بخش بزرگی از کمک های جمهوری اسلامی به کشور هايی اعطا ميشود که مردم ايران حتی نامشان را نشنيده اند و اصولا نميدانند درکجای جهان قرار دارند. ايجاد خط مونتاژ ترکتور سازی در زيمبابوه و طرح ايجاد پالايشگاه در سريلانکا، از چه منطقی پيروی ميکنند؟
تنها منطق قابل تصور، هدر دادن دلار های نفتی برای خارج شدن از انزوای بين المللی و نيز خريدن رای اين کشور ها در مجامع بين المللی است، به ويژه مجامعی که به پرونده حقوق بشر در جمهوری اسلامی می پردازند. رهبران کشور های فقير اين نکته را خوب فهميده اند و ميدانند در چه مواردی می توانند خدمات خود را عرضه کنند و، در عوض، از دست و دلبازی جمهوری اسلامی بر خوردار شوند.
به گزارش خبرگزاری آسوشيتد پرس، لنين مورنو معاون رييس جمهوری اکوآتور دوشنبه هشتم مارس در تهران اعلام کرد ايران سه نيروگاه برقآبی با ظرفيت صد مگاوات در کشورش ايجاد خواهد کرد. او به جزييات بيشتر در باره ساخت اين سه نيروگاه و حجم کمک های ايران در اين زمينه، اشاره ای نکرد.
از سوی ديگر «شانا»، شبکه اطلاع رسانی نفت و انرژی وابسته به وزارت نفت جمهوری اسلامی سه شنبه نهم مارس به نقل از آقای موتاسا، نماينده رييس جمهوری زيمبابوه که در راس هياتی از تهران ديدن ميکند، گزارش داد ايران وعده داده است يکی پالايشگاه های زيمبابوه را بازسازی و خوراک آنرا تامين کند.
طی دوران زمامداری محمود احمدی نژاد، حجم کمک های مالی و فنی ايران به بعضی از جنبش های سياسی و نيز شماری از کشور ها افزايش يافته است، از آنجمله مشارکت در پالايشگاه های نفت در سوريه و سريلانکا، طرح های خود رو سازی و سيمان سازی در ونزوئلا، طرح خود رو سازی در سودان، کمک به دولت زيمبابوه برای ايجائ خط مونتاژ تراکتور و ميليون ها دلار کمک به کشور هايی چون گامبيا، کمور، نيکاراگوا، بوليوی، تانزانيا، آلبانی، کنگوی کينشاسا، اتيوپی، ميانمار، کنيا، ساحل عاج و غيره...
مقام های اقتصادی جمهوری اسلامی بار ها گله کرده اند که شماری از کشور های برخوردار ازاعتبار های مالی جمهوری اسلامی از جمله تانزانيا، سودان، نيکاراگوئه و کره شمالی از پس دادن بدهی هايشان به ايران خود داری ميکنند و قانون سال گذشته مصوب مجلس در زمينه وصول مطالبات معوق از اين کشور ها نيز تاکنون به جايی نرسيده است.
دنيای واژگونه
به منظر ميرسد که محمود احمدی نژاد نقش ايران را به عنوان يک «قدرت بزرگ» اقتصادی و سياسی جدی گرفته و اعطای کمک از سوی جمهوری اسلامی به شماری از کشور های جهان را طبيعی تلقی ميکند. او در گفتگوی تلويزيونی دوازدهم آذر ماه گذشته خود ميگويد : «ايران نه فقط در خاورميانه، بلکه ورای خاورميانه عنصر تعيين‌کننده در معادلات سياسی بوده است. آنها به ما نيازمند هستند، همه کسانی که می‌خواهند در دنيا نقش‌آفرينی کنند، بايد به خاورميانه بيايند و در اين منطقه به ايران نياز دارند. نه تنها در خاورميانه بلکه در کل دنيا به ايران نياز دارند، ايران امروز در آفريقا، آمريکای جنوبی، آسيا، اقتصاد جهانی و مناسبات سياسی جهانی حضور دارد.»
با خواندن اين سخنان، اين احساس پيش ميآيد که دنيا واژگونه شده است. در سال ۲۰۰۸ بر پايه آمار صندوق بين المللی پول توليد ناخالص داخلی سرانه در ونزوئلا يازده هزار و چهار صد دلار و در ايران چهار هزار و ششصد دلار بود. چگونه است که ايران برای پيرزن ونزوئلايی، که ميانگين ثروت سرانه کشورش دو برابر و نيم ايران است، خانه سازی ميکند؟
کسی منکر آن نيست که ايران، با ۷۴ ميليون نفر جمعيت، موقعيت جغرافيايی ممتاز و ذخاير زير زمينی بسيار سرشار، بايد از کمک های خارجی به عنوان يکی از محور های اصلی سياست خارجی خود بهره بگيرد. ولی با توجه به ظرفيت های محدود مالی و اقتصادی ايران، اين کمک ها بايد در راه مصالح ملی به کار گرفته شود و عمدتا در راه تحکيم همکاری و دوستی با کشور های مجاور به کار روند.
در ورای سازمان هايی چون حزب الله لبنان و حماس، که به دلايل آشکار از انبوه کمک های جمهوری اسلامی برخوردار ميشوند، بخش بزرگی از کمک های جمهوری اسلامی به کشور هايی اعطا ميشود که مردم ايران حتی نامشان را نشنيده اند و اصولا نميدانند درکجای جهان قرار دارند. ايجاد خط مونتاژ ترکتور سازی در زيمبابوه و طرح ايجاد پالايشگاه در سريلانکا، از چه منطقی پيروی ميکنند؟
تنها منطق قابل تصور، هدر دادن دلار های نفتی برای خارج شدن از انزوای بين المللی و نيز خريدن رای اين کشور ها در مجامع بين المللی است، به ويژه مجامعی که به پرونده حقوق بشر در جمهوری اسلامی می پردازند. رهبران کشور های فقير اين نکته را خوب فهميده اند و ميدانند در چه مواردی می توانند خدمات خود را عرضه کنند و، در عوض، از دست و دلبازی جمهوری اسلامی بر خوردار شوند.
