شصت و پنج سال پيش، در بيست و هفتم ژانويه سال ۱۹۴۵، اردوگاه آشويتس- برکناو، بزرگترين اردوگاه کار اجباری نازی ها توسط ارتش شوروی فتح شد و چندين هزار زندانی اين اردوگاه که اکثرا بيمار و رو به احتضار بودند، آزاد شدند.
مجمع عمومی سازمان ملل در سال ۲۰۰۵ اين روز را به عنوان روز جهانی هولوکاست و تاريخی برای يادآوری نسل کشی يهوديان توسط نازی ها ثبت کرد. به تمامی کشورهای عضو سازمان ملل توصيه شده است که در اين روز با برگزاری آئين ها و سخنرانی ها و مراسم آموزشی، نه تنها ياد ميليون ها قربانی يهودی را گرامی دارند، بلکه مردمان کشورهای خود را به همزيستی و احترام به يکديگر و دوری از هرگونه تحقير و تبعيض قومی و مذهبی تشويق نمايند.
امسال نيز طبق روال هر ساله، مراسم يادبود هولوکاست در بسياری از کشورها از جمله ايالات متحده، بریتانیا، آلمان و نيوزيلند برگزار خواهد شد.
روزنامه بريتانيايی گاردين نيز به مناسبت اين روز، به سراغ عده ای از بازماندگان اردوگاه های «مرگ» رفته است.
بن، پيرمرد بازنشسته ای است که پدر، مادر و خواهرش به دست نيروهای نازی به قتل رسيدند. او به گاردين می گويد: «در اردوگاه آينه وجود نداشت، بنابراين نمی توانستی بفهمی که چقدر چهره ات وحشتناک شده است و فکر می کردی که فقط ديگران هستند که چشم های ورم کرده و بدن های نزار دارند... در اتاقکی که من و يک پسر ديگر با هم می خوابيديم آنقدر جا تنگ بود که هنگام خواب نمی توانستيم تکان بخوريم، عين کنسرو ماهی ساردين به هم می چسبيديم.» بن معتقد است روز جهانی هولوکاست يک روز يادبود است؛ يادبود نه فقط قربانيان يهود که تمامی قربانيان جامعه بشريت.
سابينا ميلر ۸۷ ساله نيز به گاردين می گويد پس از گذراندن مدتی در اردوگاه کار اجباری، به همراه دوستش به جنگل گريخت. وی می گويد : «شنيده بوديم که کاميون ها دارند برای بردن يهوديان به گتوها می آيند؛ بنابراين تصميم گرفتيم فرار کنيم.»
سابينا و دوستش مدت يک سال را در گودالی داخل يک جنگل پنهان شدند.
وی می ازفايد : «ما مانند حيوان زندگی می کرديم. گودال بسيار سرد بود و از فرط سرما پاهای من ورم می کرد. بعدها شست پايم را که بر اثر سرمازدگی سياه شده بود قطع کردند.»
بارها از کيتی هارت موکسون، پرتونگار بازنشسته مقيم بيرمينگهام، در مورد شماره ای خالکوبی شده روی بازويش که يادآور دوران تلخ زندگی در اردوگاه آشوويتس است پرسيده اند. «مردم می پرسند آين چيست؟ شماره ی تلفن است؟ آن ها چيزی از اردوگاه کار نمی دانند.»
کيتی دو سال را در اردوگاه آشويتس به سر برده است و شاهد کشتار عظيم يهوديان در فاصله ی آوريل تا نوامبر ۱۹۴۴ بود. کيتی هارت موکسون می افزايد: «می گويند که يک و نيم ميليون نفر کشته شدند اما ما که شاهد ماجرا بوديم می گوييم رقم بيش از اينها و در حدود دو و نيم ميليون نفر بود. بارها ديدم که دسته دسته افراد را به سمت اتاق های گاز می برند.» کيتی می گويد در تمام مدت زندگيش در اردوگاه هيچگاه اميدش را از دست نداد ولی با اين وجود نجاتش از مرگ را يک معجزه می داند.
مجمع عمومی سازمان ملل در سال ۲۰۰۵ اين روز را به عنوان روز جهانی هولوکاست و تاريخی برای يادآوری نسل کشی يهوديان توسط نازی ها ثبت کرد. به تمامی کشورهای عضو سازمان ملل توصيه شده است که در اين روز با برگزاری آئين ها و سخنرانی ها و مراسم آموزشی، نه تنها ياد ميليون ها قربانی يهودی را گرامی دارند، بلکه مردمان کشورهای خود را به همزيستی و احترام به يکديگر و دوری از هرگونه تحقير و تبعيض قومی و مذهبی تشويق نمايند.
امسال نيز طبق روال هر ساله، مراسم يادبود هولوکاست در بسياری از کشورها از جمله ايالات متحده، بریتانیا، آلمان و نيوزيلند برگزار خواهد شد.
روزنامه بريتانيايی گاردين نيز به مناسبت اين روز، به سراغ عده ای از بازماندگان اردوگاه های «مرگ» رفته است.
بن، پيرمرد بازنشسته ای است که پدر، مادر و خواهرش به دست نيروهای نازی به قتل رسيدند. او به گاردين می گويد: «در اردوگاه آينه وجود نداشت، بنابراين نمی توانستی بفهمی که چقدر چهره ات وحشتناک شده است و فکر می کردی که فقط ديگران هستند که چشم های ورم کرده و بدن های نزار دارند... در اتاقکی که من و يک پسر ديگر با هم می خوابيديم آنقدر جا تنگ بود که هنگام خواب نمی توانستيم تکان بخوريم، عين کنسرو ماهی ساردين به هم می چسبيديم.» بن معتقد است روز جهانی هولوکاست يک روز يادبود است؛ يادبود نه فقط قربانيان يهود که تمامی قربانيان جامعه بشريت.
سابينا و دوستش مدت يک سال را در گودالی داخل يک جنگل پنهان شدند.
وی می ازفايد : «ما مانند حيوان زندگی می کرديم. گودال بسيار سرد بود و از فرط سرما پاهای من ورم می کرد. بعدها شست پايم را که بر اثر سرمازدگی سياه شده بود قطع کردند.»
بارها از کيتی هارت موکسون، پرتونگار بازنشسته مقيم بيرمينگهام، در مورد شماره ای خالکوبی شده روی بازويش که يادآور دوران تلخ زندگی در اردوگاه آشوويتس است پرسيده اند. «مردم می پرسند آين چيست؟ شماره ی تلفن است؟ آن ها چيزی از اردوگاه کار نمی دانند.»
کيتی دو سال را در اردوگاه آشويتس به سر برده است و شاهد کشتار عظيم يهوديان در فاصله ی آوريل تا نوامبر ۱۹۴۴ بود. کيتی هارت موکسون می افزايد: «می گويند که يک و نيم ميليون نفر کشته شدند اما ما که شاهد ماجرا بوديم می گوييم رقم بيش از اينها و در حدود دو و نيم ميليون نفر بود. بارها ديدم که دسته دسته افراد را به سمت اتاق های گاز می برند.» کيتی می گويد در تمام مدت زندگيش در اردوگاه هيچگاه اميدش را از دست نداد ولی با اين وجود نجاتش از مرگ را يک معجزه می داند.
