هافينگتون پست می نويسد گزارشی که ۳۰ سال پيش در چنين روزهايی از يک بيماری واگيردار به نام ايدز پرده برداشت تکان دهنده بود: پنج مرد همجنسگرا در لس آنجلس دچار نوعی سينه پهلو شده بودند و دو تن از آنان مرده بودند.
طی ۳۰ سال ۲۵ ميليون نفر مبتلا به ايدز جان خود را از دست دادند. بيش از ۳۳ ميليون نفر در دنيا با اين بيماری دست به گريبان اند. نزديک به ۲۲ ميليون تن از مبتلايان در مناطق آفريقای مرکزی و جنوبی به سر می برند و بيماری تاکنون در برابر تلاش دانشمندان ايستادگی کرده است. در آمريکا سالانه بيش از ۵۶ هزار تن به اين بيماری مبتلا می شوند.
با اين همه در طول اين ۳۰ سال پيشرفت هايی در پژوهش های زيست پزشکی در شناخت اين بيماری حاصل شده است.
جهان پس از آنفلوآنزای اسپانيايی سال ۱۹۱۸ چيزی مرگبار تر و بدخيم تر به خود نديده بود.
در سايه پژوهش می دانيم يک دستور درمان شامل بيش از ۳۰ داروی ويژه آنتی رترووايرال ARV به درمان نسبی اين بيماران کمک می کند.
نخستين بررسی ها نشان داد که استفاده از کاندوم موثر است. راه انتشار از مادر به نوزاد در سايه پيشرفت های پزشکی بسته شد. ختنه پسران نشان از کاهش خطرپذيری ابتلا به اچ آی وی در روابط جنسی عادی دارد.
پژوهشگران دريافتند که استفاده از يک پماد ويژه ميکروب زدايی در اندام جنسی زنان می تواند ميزان خطر را به شدت کاهش دهد. يک بررسی نشان داد که مردانی که با مردان ديگری رابطه جنسی دارند با استفاده مستمر از داروهای ARV ميزان خطر را ۹۰ درصد کاهش می دهند. يک بررسی بالينی تاييد کرد که فرد با اچ آی وی مثبت با استفاده از ARV احتمال کمی دارد که ويروس را به جفت خويش منتقل کند.
اما هيچيک از اين راه ها به تنهايی توانايی پايان دادن به اپيدمی را ندارند.
پايان دادن به اپيدمی در سطح جهان نياز به يک واکسن و درمان موثر دارد اما يافتن يک واکسن موثر در عمل دشوار است. زيرا اچ آی وی محدود به يک گونه نيست و به سرعت تغيير ماهيت می دهد.
با اينهمه يکی دو پيشرفت در سالهای اخير نور اميدی افکنده است. در سال ۲۰۰۹ آزمايش بالينی برای نخستين بار بر يک درمان نسبتا متعارف از طريق يک واکسن تجربی مهر تاييد گذاشت. گروهی از دانشمندان دو پادتن نيرومند را کشف کردند که از ۹۰ درصد از نوعی ايدز پيشگيری می کند.
پژوهش های دانشمندان نور اميدی بر درمان بيماری افکنده و دستيابی آن را محتمل تر ساخته است. مورد معروف به بيمار برلين دليلی زنده بر اين اميد است. گرچه پروسه ای را که او طی کرد نمی توان دوباره بازآفرينی کرد. او نخستين مبتلا به ايدز است که با کمک فراکاشتن سلول بنيادی از چنگ بيماری رها شد.
اکنون سی سال پس از واگيری ايدز گزينه ای روياروی ما به چشم می خورد. آيا از دستاوردهای جسته گريخته کنونی خشنوديم و می توانيم با مصرف ميلياردها دلار شمار اندکی از مبتلايان را درمان کنيم؟ يا می توانيم با يک اراده سياسی موثر نيروی تازه نفسی را برای مبارزه گسيل کنيم و اين اپيدمی عصر خود را پايان دهيم؟
